Η ‘δημοκρατία’ ως δούρειος ίππος του ιμπεριαλισμού, του φασισμού, του αντι-κομμουνισμού

Μία απόπειρα σύνοψης των γεγονότων στην Ουκρανία

Η δημιουργία της νέας ναζιστικής Ουκρανίας στη θέση της ‘δικτατορίας του Γιανουκόβιτς’ είναι -πέρα από διαφωτιστική για την όξυνση των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων και την πορεία που αυτές ακολουθούν- και ένα ξεκάθαρο παράδειγμα χρήσης της ‘δημοκρατίας’ και των υπόλοιπων αστικών ‘ελευθεριών’ ως πρόσχημα για την επέμβαση κεκαλυμμένων ιμπεριαλιστικών συμφερόντων στο εσωτερικό ενός κράτους.

Το σύνθημα ‘δημοκρατία ενάντια στη δικτατορία’ που πιπιλίζει η αστική προπαγάνδα αποκαλύπτεται για αυτό που πραγματικά είναι αυτές τις πρώτες ημέρες μετά την ανατροπή της ‘δικτατορικής’ κυβέρνησης Γιανουκόβιτς από την ‘δημοκρατική’, φιλο-ευρωπαϊκή, ναζιστική κυβέρνηση. Και η ουσία του αντι-κομμουνισμού του ιμπεριαλιστικού Κεφαλαίου που μασκαρεύτηκε πίσω από αφηρημένα αιτήματα για δημοκρατία είναι ολοφάνερη στα σχέδια νόμου και στις πράξεις αυτές τις πρώτες μεταβατικές ημέρες. Η αντίσταση στη ‘δικτατορία’ φανερώνεται ως ο αγώνας της μερίδας εκείνης της ουκρανικής αστικής τάξης που θα ωφεληθεί από την πρόσδεση στο μόρφωμα της ΕΕ, καθώς και των ιμπεριαλιστών της ΕΕ και των ΗΠΑ. Και αυτή η μερίδα δε διστάζει να φανερώσει την ουσιαστική σύνδεση ιμπεριαλισμού, φασισμού και αντι-κομμουνισμού.

Ας ξεκινήσουμε από τα τέλη Ιανουαρίου και τις πρώτες δηλώσεις, εγχώριες και ευρωπαϊκές, σε σχέση με τις διαδηλώσεις στη Ουκρανία. Στις 25 Γενάρη ο ΣΥΡΙΖΑ δήλωνε πως στην Ουκρανία διακυβεύεται η δημοκρατία και η ειρήνη. Από τότε, τα γεγονότα στην Ουκρανία αναφέρονταν ως εξέγερση σε έντυπα και ιστοσελίδες φίλα προσκείμενες στο ΣΥΡΙΖΑ. Ο ουδέτερος αυτός όρος -για να μην πούμε όρος που προσδίδει θετική χροιά στο ναζιστικό πραξικόπημα- σίγουρα δε βοηθά να δούμε τις βαθύτερες αιτίες πίσω από την κρίση στην Ουκρανία, ο λαός της οποίας δεν εξεγείρεται, αλλά, αντίθετα, είναι έρμαιο των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων, που λυσσομανάνε λόγω της στρατηγικής θέσης της χώρας ενεργειακά και γεωπολιτικά, καθώς και των ναζιστικών τους πογκρόμ. Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και η προχθεσινή ανακοίνωση της ΔΗΜΑΡ που ανέφερε ότι ‘οι εξελίξεις στην Ουκρανία συνιστούν θετικό βήμα’ οφειλόμενο στην Ευρωπαϊκή Ένωση που διαθέτει τις δυνατότητες και τα μέσα να διαδραματίζει αποφασιστικό μεσολαβητικό, ειρηνευτικό και σταθεροποιητικό ρόλο στο διεθνές σύστημα.

Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, η ΕΕ παρουσιάζει την ‘αυταρχική στροφή και επανενσωμάτωση στην ρώσικη ιμπεριαλιστική σφαίρα συμφερόντων’ ως αιτίες για την κρίση στην Ουκρανία. Παράλληλα, στις 30 Γενάρη το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς υιοθετούσε την ιμπεριαλιστική ψευδή αιτιολογία ότι για την κρίση στην Ουκρανία φταίει η άρνηση της ουκρανικής κυβέρνησης να υπογράψει την συμφωνία ένωσης με την ΕΕ και ζητούσε μέτρα να παρθούν τόσο από την ουκρανική κυβέρνηση, όσο και από την ΕΕ και τη Ρωσία.

Η θέση αυτή προπαγανδίστηκε και από τους διανοούμενους που ‘δεν έμειναν σιωπηλοί’, οι οποίοι εξέδωσαν μια ανοιχτή δήλωση-υπεράσπιση των ακροδεξιών διαδηλώσεων στην Ουκρανία που στηρίζονται από την Ουάσινγκτον και την ΕΕ, που ανέφερε πως ‘το μέλλον της Ουκρανίας εξαρτάται πάνω απ' όλα από τους ίδιους τους Ουκρανούς [οι οποίοι] υπερασπίστηκαν τη δημοκρατία τους και το μέλλον τους πριν δέκα χρόνια, με την Πορτοκαλί Επανάσταση, και συνεχίζουν να υπερασπίζονται τις ίδιες αξίες και σήμερα.  

Τη στιγμή που οι Ευρωπαίοι απογοητεύονται από την ιδέα μιας κοινής Ευρώπης, οι Ουκρανοί παλεύουν για αυτή την ιδέα και για τη θέση της χώρας τους στην Ευρώπη. Η υπεράσπιση της Ουκρανίας από τον πειρασμό του Ολοκληρωτισμού των διεφθαρμένων ηγετών της είναι προς συμφέρον του δημοκρατικού κόσμου.

Εξάλλου, πρέπει να τονιστεί ο ρόλος ενός σημαντικού αριθμού ΜΚΟ, χρηματοδοτουμένων από κεφαλαιοκράτες, οι οποίες προπαγανδίζουν τις αόριστες αστικές έννοιες της ελευθερίας και του αγώνα ενάντια στη δικτατορία ούτως ώστε να προκαλέσουν κινήματα ανατροπής καθεστώτων που δεν είναι της αρεσκείας τους (όπως η ‘Otpor’ για την ανατροπή του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, η ‘Open Society Institute’ για την ‘πορτοκαλί επανάσταση’ κλπ.)

Τα γεγονότα, όμως, στην Ουκρανία καθώς και το ποιόν των ντόπιων εκπροσώπων των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων κατεδαφίζουν την ανοιχτή ψευτιά πως οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις αγωνίζονται για δημοκρατία. Ο στόχος των φασιστών του ‘Δεξιού Τομέα’ και του κόμματος ‘Σβόμποντα’ ήταν να ανατρέψουν το ουκρανικό καθεστώς και να το αντικαταστήσουν με ένα μια φιλο-ΕΕ κυβέρνηση που θα είναι εχθρική στη Μόσχα και να επιβάλουν νέα μέτρα λιτότητας. Ας δούμε την δήλωση του Γιατσένιουκ, του νέου ηγέτη της Ουκρανίας, για το ναζιστικό και φιλο-ιμπεριαλιστικό προφίλ του οποίου μπορείτε να δείτε περισσότερα εδώ.

Πρόκειται να λάβουμε εξαιρετικά αντιλαϊκά μέτρα καθώς η προηγούμενη κυβέρνηση και ο προηγούμενος πρόεδρος ήταν τόσο διεφθαρμένοι που η χώρα βρέθηκε σε απελπιστικά δεινή οικονομική κατάσταση. Βρισκόμαστε στο χείλος της καταστροφής κι αυτή είναι μια κυβέρνηση αυτοχείρων. Οπότε καλωσήρθατε στην κόλαση.

Από την κήρυξη της ανεξαρτησίας της, η Ουκρανία δεν έχει γνωρίσει ποτέ ως τώρα τέτοια οικονομική και πολιτική καταστροφή. Έχουμε ανάγκη κατεπείγουσα οικονομική βοήθεια από τους Ευρωπαίους εταίρους μας και πρέπει άμεσα να συνάψουμε συμφωνία για ένα πρόγραμμα συνεργασίας με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Αυτό που είναι ξεκάθαρο από τα παραπάνω είναι πως η Ουάσινγκτον και η ΕΕ δεν αγωνίζονται για δημοκρατία, αλλά οργάνωσαν μία κοινωνική αντεπανάσταση, με στόχο να αποσπάσουν μία χώρα από τη σφαίρα επιρροής του ιμπεριαλιστή αντιπάλου τους. Οποιαδήποτε αναφορά στις αφηρημένες αστικές έννοιες της δικτατορίας και της δημοκρατίας γίνεται με σκοπό να συσκοτιστεί ο αιμοβόρος χαρακτήρας του ιμπεριαλισμού, με σκοπό να φορεθεί μια καλοπροαίρετη μάσκα στο φασιστικό και αντι-κομμουνιστικό τέρας.  

Ας ρίξουμε μία ματιά στα γεγονότα που αποκαλύπτουν το προσωπείο του ιμπεριαλισμού ως κοινής ρίζας του φασισμού και του αντι-κομμουνισμού:

• 4201 - Σχέδιο απόφασης για την απαγόρευση των δραστηριοτήτων του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ουκρανίας. Το σχέδιο αυτό στηρίζεται στο άρθρο 37 παράγραφος 5 του Συντάγματος της Ουκρανίας που απαγορεύει την ύπαρξη πολιτικών κομμάτων ‘των οποίων οι στόχοι ή οι δράσεις του προγράμματος έχουν ως στόχο την εξάλειψη της ανεξαρτησίας της Ουκρανίας , της συνταγματικής τάξης με τη βία, παραβιάζουν την κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητα του κράτους, υπονομεύοντας την ασφάλεια του, έχουν στόχο την παράνομη κατάληψη της κρατικής εξουσίας , τη προπαγάνδα του πολέμου, της βίας, προχωρούν σε υποκίνηση εθνικού, φυλετικού ή θρησκευτικού μίσους, πραγματοποιούν παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών’. Με το στόχο να προστατευθούν η δημοκρατία και οι αστικές ελευθερίες, λοιπόν, το Κομμουνιστικό Κόμμα Ουκρανίας πρέπει να τεθεί εκτός νόμου. Αυτά για όσους ακόμα πιστεύουν πως τα Κομμουνιστικά Κόμματα σε συνθήκες δικτατορίας της αστικής τάξης δεν είναι χαριστικά νόμιμα.

• 4217 - Σχέδιο ψηφίσματος για την αντιμετώπιση των συνεπειών της σοβιετικής κατοχής της Ουκρανίας. Το σχέδιο αυτό βρίσκει απαράδεκτη την ύπαρξη και διατήρηση μνημείων ανθρώπων που σχετίζονταν με το ‘ολοκληρωτικό κομμουνιστικό καθεστώς, την οργάνωση και εφαρμογή του λιμού (sic) και της πολιτικής καταστολής στην Ουκρανία’. Εν ολίγοις είναι η νομική έκφραση και η προσπάθεια να δοθεί νομιμοποίηση στους αντι-κομμουνιστικούς βανδαλισμούς.

• 4176 - Σχέδιο Νόμου για την κατάργηση του νόμου που ποινικοποιούσε την ναζιστική προπαγάνδα.

• 4279 - Σχέδιο Νόμου για έκκληση της Ουκρανικής Βουλής προς την ΕΕ και το Ευρωκοινοβούλιο με σκοπό την οικονομική ενίσχυση μέσω των υπαρχόντων μηχανισμών.

• γκρέμισμα του αγάλματος του Λένιν και άλλων σοβιετικών μνημείων

• κατέβασμα του Σοβιετικού αστεριού από τον οβελίσκο του Ουκρανικού Κοινοβουλίου και αντικατάστασή του από τη μαυρο-κόκκινη σημαία του εθνικιστικού κόμματος ‘Σβόμποντα’

• η επίθεση με μολότοφ στο σπίτι του ΓΓ του ΚΚ Ουκρανίας Πιοτρ Σιμονένκο

• άγριος βασανισμός του γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος στην πόλη της Lviv της Ουκρανίας, Rostislav Vasilko

Τι έχουν να πουν τώρα οι μεγάλοι θεωρητικοί των πλατειών και των αυθόρμητων κινημάτων; Αυτοί που έβλεπαν στους Αγανακτισμένους και στην Αραβική άνοιξη τα νέα επαναστατικά υποκείμενα; Η αφηρημένη άρνηση της πλατείας Maidan δείχνει το αληθινό της πρόσωπο όπως και στην πλατεία Συντάγματος. Η αφηρημένη άρνηση είναι ο δρόμος του Κεφαλαίου. Ο δρόμος του οπορτουνισμού (ΣΥΡΙΖΑ) και του φασισμού (Χρυσή Αυγή, φασιστική Ουκρανία).

Πριν κλείσουμε αυτή την ανάρτηση, ας δούμε πως περιγράφει το ‘αυθόρμητο κίνημα της πλατείας’ στην Ουκρανία ένας Αμερικάνος, που μπορεί πλέον και αυτός να συγκαταλέγεται ανάμεσα στους θεωρητικούς των ‘πλατειών’ και των ‘νέων κινημάτων’. Ο Timothy Snyder, καθηγητής Ιστορίας του Γέιλ και συγγραφέας του βιβλίου ‘Bloodlands: Europe Between Hitler and Stalin’ -δεν χρειάζεται περαιτέρω σχολιασμός για το αντι-κομμουνιστικό του φρόνημα, η θεωρία των δύο άκρων καθρεφτίζεται στον τίτλο του- έγραφε πριν μία βδομάδα για τα γεγονότα στο Κίεβο. 

Οι φοιτητές και οι νέοι ήταν οι πρώτοι που διαμαρτυρήθηκαν, αυτοί οι οποίοι θεωρούσαν εαυτούς Ευρωπαίους και ήθελαν γι αυτούς μία ζωή Ευρωπαϊκή σε μία ουκρανική πατρίδα. Πολλοί από αυτούς ανήκαν στην αριστερά, κάποιοι στο ριζοσπαστικό κομμάτι της.

Αυτοί ‘προδόθηκαν’ από την άρνηση του Γιανουκόβιτς να προσδεθεί στο ιμπεριαλιστικό άρμα της ΕΕ. Ο Γιανουκόβιτς πέρασε νόμους που θα μεταμόρφωναν την Ουκρανία σε ‘δικτατορία’ και τους διαδηλωτές σε εγκληματίες και γι αυτό το λόγο οι διαμαρτυρίες έγιναν βίαιες. Ως συνέπεια, οι μεσήλικες βετεράνοι του Αφγανιστάν αυτο-προσκλήθηκαν στην πλατεία Maidan, ώστε να προστατέψουν τα ‘παιδιά τους’. Τους ακολούθησαν χιλιάδες κόσμου. Και εδώ ο Snyder κάνει μία ανάλυση του τι σημαίνει η πλατεία του Maidan, την οποία παρομοιάζει με την αρχαία Αθηναϊκή αγορά και τις ιδέες της άμεσης δημοκρατίας, του δημόσιου βίου, και της δημιουργίας μιας πολιτικής κοινότητας.

Οι διαδηλωτές αντιπροσωπεύουν κάθε ομάδα Ουκρανών πολιτών: Ρωσσόφωνους και Ουκρανόφωνους, ανθρώπους της πόλης και του χωριού, ανθρώπους από όλες τις περιοχές της χώρας, από όλα τα πολιτικά κόμματα και θρησκείες. […] Η ομάδα που ελέγχει τα νοσοκομεία συντονίζεται από νεαρές φεμινίστριες, ενώ η τηλεφωνική γραμμή βοήθειας είναι επανδρωμένη από LGBT ακτιβιστές.

Όπως είπε και ο τσαφ σε ένα σχόλιο: ‘Ανοχή σε όλους μαζί, έλα να γίνουμε ναζί’. Ο αποπροσανατολισμός των οπορτουνιστών ωφελεί μόνο το ιμπεριαλιστικό Κεφάλαιο και τη φασιστική του έκφραση. Κανένα ταξικό περιεχόμενο, καμία ταξική ανάλυση, καμία αναφορά στον ιμπεριαλισμό και την παρέμβαση ιμπεριαλιστικών συμφερόντων στο εσωτερικό. Αυτή είναι η οπορτουνιστική και αντιδραστική θεωρία των πλατειών και των νέων κινημάτων.

Γι αυτό ως κομμουνιστές έχουμε ιστορικό χρέος να διαχωρίσουμε την οριστική, διαλεκτική άρνηση από κάθε ψευδή και επιφανειακή αφηρημένη άρνηση. Η άρνηση είναι οριστική αν αποδίδει την κρατούσα κατάσταση των πραγμάτων στους βασικούς παράγοντες και στις βασικές δυνάμεις που γεννούν τόσο την καταστροφικότητά της όσο και τις δυνατές εναλλακτικές λύσεις. Και η οριστική άρνηση μπορεί να είναι μόνο η κομμουνιστική, ταξικά προσανατολισμένη άρνηση, που διακρίνει, πίσω από πομπώδεις εκφράσεις για δημοκρατία και δικτατορία, τον αντιλαϊκό αλληλοσπαραγμό των μονοπωλίων.

Η αφηρημένη αντίσταση, η αφηρημένη ‘δημοκρατική αντίσταση στη δικτατορία’ είναι δούρειος ίππος του αντι-κομμουνισμού και του φασισμού του διπρόσωπου τέρατος του ιμπεριαλισμού, που πλέον δείχνει ανοιχτά τα δόντια του. Ο φασισμός και ο αντι-κομμουνισμός-οπορτουνισμός έχουν κοινή ρίζα: τον ιμπεριαλισμό. Γι αυτό και η κομμουνιστική απάντηση λαμβάνει υπ’ όψη όλους τους σχετικούς παράγοντες (ιμπεριαλιστική διαμάχη ΗΠΑ-ΕΕ-Ρωσίας, παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, επέκταση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς, στρατηγική θέση Ουκρανίας ενεργειακά και γεωπολιτικά) και δεν μένει στην επιφανειακή, επικίνδυνη και αντιδραστική φύση των α-ταξικών αφηρημένων αρχών της αστικής δημοκρατίας.

Όπως αναφέρεται στην κοινή ανακοίνωση των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων, ‘το συμφέρον της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων της Ουκρανίας επιβάλλει να αποτρέψουν την "παγίδευσή" τους σε εθνικιστικά, διχαστικά διλήμματα, στη βάση εθνοτικών, γλωσσικών, θρησκευτικών ιδιαιτεροτήτων, και να προτάξουν τα κοινά τους ταξικά συμφέροντα, να χαράξουν το δικό τους δρόμο της ταξικής πάλης, για τα δικαιώματά τους και το σοσιαλισμό. Ο σοσιαλισμός παραμένει επίκαιρος και αναγκαίος όσο ποτέ. Αυτή είναι η προοπτική ενάντια σε κάθε καπιταλιστική διακρατική ένωση, για να ανοίξει ο δρόμος για μια οικονομία και κοινωνία που δε θα λειτουργεί με βάση το κέρδος, αλλά με βάση τις ανάγκες των εργαζομένων’.

Ο αγώνας για την ανατροπή του καπιταλισμού και την σοσιαλιστική οικοδόμηση είναι πιο επίκαιρος από ποτέ, ειδικά τώρα που ο φασισμός και ο αντι-κομμουνισμός δείχνει τα διψασμένα για αίμα δόντια του.