Ο φασισμός και η κατάσταση ανάγκης

В Путь - Red Army Choir

Η προβοκάτσια του εμπρησμού του Ράιχσταγκ

1933. Τη νύχτα της 26ης προς 27 Φλεβάρη, οι ναζί προχωρούν στην προβοκάτσια κατά των κομμουνιστών με τον εμπρησμό του γερμανικού κοινοβουλίου (Ράιχσταγκ). Δυο μέρες αργότερα αναστέλλονται όλα τα άρθρα του Συντάγματος και η εξουσία παραδίδεται απολύτως στον Χίτλερ και τους ναζί. Χιλιάδες κομμουνιστές θα συλληφθούν, θα φυλακιστούν και θα σταλούν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης τους επόμενους μήνες. Στις 3/3 θα συλληφθεί και ο ΓΓ του Γερμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος, Ερνστ Τέλμαν, ο οποίος και φυλακίστηκε με την κατηγορία για τον εμπρησμό του Ράιχσταγκ. Στη συνέχεια, οργάνωσαν μια απίστευτη σκευωρία σε βάρος του Βούλγαρου κομμουνιστή ηγέτη Γκεόργκι Δημητρώφ, τον οποίο κατηγόρησαν ως κυρίως υπεύθυνο για τον εμπρησμό. Η δίκη του Δημητρώφ και των συντρόφων του άρχισε το Σεπτέμβρη του 1933 στη Λειψία. Το δικαστήριο, κάτω από την πίεση της παγκόσμιας εκστρατείας, αναγκάστηκε να αθωώσει τον Δημητρώφ. Η χιτλερική δικαστική σκηνοθεσία τελείωσε με επαίσχυντη αποτυχία.

Ριζοσπάστης

Η ‘δημοκρατία’ ως δούρειος ίππος του ιμπεριαλισμού, του φασισμού, του αντι-κομμουνισμού

Μία απόπειρα σύνοψης των γεγονότων στην Ουκρανία

Η δημιουργία της νέας ναζιστικής Ουκρανίας στη θέση της ‘δικτατορίας του Γιανουκόβιτς’ είναι -πέρα από διαφωτιστική για την όξυνση των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων και την πορεία που αυτές ακολουθούν- και ένα ξεκάθαρο παράδειγμα χρήσης της ‘δημοκρατίας’ και των υπόλοιπων αστικών ‘ελευθεριών’ ως πρόσχημα για την επέμβαση κεκαλυμμένων ιμπεριαλιστικών συμφερόντων στο εσωτερικό ενός κράτους.

Το σύνθημα ‘δημοκρατία ενάντια στη δικτατορία’ που πιπιλίζει η αστική προπαγάνδα αποκαλύπτεται για αυτό που πραγματικά είναι αυτές τις πρώτες ημέρες μετά την ανατροπή της ‘δικτατορικής’ κυβέρνησης Γιανουκόβιτς από την ‘δημοκρατική’, φιλο-ευρωπαϊκή, ναζιστική κυβέρνηση. Και η ουσία του αντι-κομμουνισμού του ιμπεριαλιστικού Κεφαλαίου που μασκαρεύτηκε πίσω από αφηρημένα αιτήματα για δημοκρατία είναι ολοφάνερη στα σχέδια νόμου και στις πράξεις αυτές τις πρώτες μεταβατικές ημέρες. Η αντίσταση στη ‘δικτατορία’ φανερώνεται ως ο αγώνας της μερίδας εκείνης της ουκρανικής αστικής τάξης που θα ωφεληθεί από την πρόσδεση στο μόρφωμα της ΕΕ, καθώς και των ιμπεριαλιστών της ΕΕ και των ΗΠΑ. Και αυτή η μερίδα δε διστάζει να φανερώσει την ουσιαστική σύνδεση ιμπεριαλισμού, φασισμού και αντι-κομμουνισμού.

Ο Ένγκελς για το κράτος

Αποσπάσματα από την ''Καταγωγή της οικογένειας, της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους'' 

Το κράτος δεν είναι, λοιπόν, σε καμία περίπτωση μια δύναμη που επιβλήθηκε στην κοινωνία απ’ έξω. Το κράτος δεν είναι επίσης η ‘πραγματοποίηση της ηθικής ιδέας, η ‘εικόνα και η πραγματοποίηση του ορθού λόγου’, όπως ισχυρίζεται ο Χέγκελ. Το κράτος είναι προϊόν της κοινωνίας σε ορισμένη βαθμίδα εξέλιξης. Είναι η ομολογία ότι η κοινωνία αυτή μπερδεύτηκε σε μία αξεδιάλυτη αντίφαση με τον ίδιο τον εαυτό της, ότι διασπάστηκε σε ασυμφιλίωτες αντιθέσεις που είναι ανήμπορη να παραμερίσει. Και για να μη φθείρουν αυτές οι αντιθέσεις, οι τάξεις με τα αντιμαχόμενα οικονομικά συμφέροντα τον εαυτό τους και την κοινωνία σ’ έναν άκαρπο αγώνα, έγινε αναγκαία μια δύναμη που φαινομενικά στέκεται πάνω από την κοινωνία, για να μετριάζει τη σύγκρουση, για να την κρατάει μέσα στα όρια της ‘τάξης’. Και η δύναμη αυτή που βγήκε από την κοινωνία, αλλά που τοποθετήθηκε πάνω από αυτήν, που όλο και περισσότερο αποξενώνεται από αυτήν, είναι το κράτος. [...]

Περί της κατάστασης ανάγκης

Το διάταγμα που εγκαθιδρύει κατάσταση ανάγκης στη ναζιστική Γερμανία με αφορμή τη φωτιά που έβαλαν οι Ναζί στο Ράιχσταγκ

Τί είναι η νομική ρύθμιση της ‘κατάστασης ανάγκης’;

Είναι σύνηθες φαινόμενο στο γραπτό σύνταγμα ενός αστικού κράτους να βρίσκεται μία διάταξη που προβλέπει τη δυνατότητα να παρθούν έκτακτα μέτρα από την εξουσία -συνήθως την εκτελεστική, δηλαδή την κυβέρνηση- σε περίπτωση που πρέπει να αντιμετωπιστεί μία κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Τα μέτρα αυτά περιλαμβάνουν τη ρητή αναστολή ορισμένων διατάξεων του συντάγματος, και ορισμένων δικαιωμάτων που κατοχυρώνονται σε αυτές τις διατάξεις. Ως το 1996 τουλάχιστο 147 χώρες είχαν στο σύνταγμά τους μια τέτοια διάταξη.

Η κατάσταση ανάγκης, ή κατάσταση εξαίρεσης, ή κατάσταση πολιορκίας, ή στρατιωτικός νόμος, είναι μία έννοια του αστικού δημοσίου δικαίου, σύμφωνα με την οποία η νομιμότητα μέσα σε ένα κράτος αναστέλλεται για να προστατευθεί η ίδια η νομιμότητα, και η τάξη. Ο ίδιος ο νόμος, δηλαδή, προβλέπει περιπτώσεις όπου παύει να ισχύει, ούτως ώστε να αντιμετωπιστεί μία κατάσταση που απειλεί την ίδια του την ύπαρξη. Παράλληλα, η παράδοξη αυτή λειτουργία του δικαίου φανερώνει την άμεση σύνδεσή του με τη βία, η οποία σε τέτοιες περιπτώσεις είναι κατασταλτική και εκλύεται σφοδρότερα από ποτέ.

Ο Λένιν για τη δικτατορία του προλεταριάτου

Αποσπάσματα από το έργο ‘Η προλεταριακή επανάσταση και ο αποστάτης Κάουτσκι’

Σε συνέχεια της ενασχόλησης μας με την έννοια της δικτατορίας του προλεταριάτου και προτού ασχοληθούμε με την αστική νομικο-πολιτική θεωρία της ‘κατάστασης ανάγκης’, δημοσιεύουμε μία επιλογή από αποσπάσματα από την πολεμική του Λένιν ενάντια στο αστικό περιεχόμενο των σοσιαλδημοκρατικών θέσεων του Κάουτσκι, που πιστεύουμε πως είναι διαφωτιστική για τις θέσεις που θέλουμε να αναπτύξουμε. Εξάλλου, η κριτική αυτή σε οπορτουνιστικές θεωρίες που διαστρεβλώνουν το περιεχόμενο του μαρξισμού-λενινισμού δεν παύει να είναι επίκαιρη όσο ποτέ.

Ο οπορτουνισμός των ''διανοουμένων'' (ΙΙ)

Θαυμαστής της Άρεντ, ο Τζόρτζιο Αγκάμπεν, επηρεασμένος από τη θεωρία της Άρεντ περί απολυταρχίας, και τη βιοπολιτική του Φουκώ, προσπαθεί να αναλύσει το μοντέλο σύγχρονης κυβερνητικότητας, τη ρίζα του οποίου βρίσκει στην προαναφερθείσα θεωρία της κατάστασης ανάγκης του Καρλ Σμιτ. Ο Αγκάμπεν υιοθετεί την ανάλυση της Άρεντ περί διαχωρισμού ιδιωτικού και πολιτικού και καταλήγει και στη δική του ανάλυση να καλεί σε μία ανακατάληψη του πολιτικού ως δράσης που φανερώνει και διακόπτει τη σχέση νόμου και βίας. Αυτό φαίνεται και στο παρακάτω απόσπασμα από την ομιλία που έδωσε στην Αθήνα ως καλεσμένος του ΣΥΡΙΖΑ.

Ενώ ο έλληνας πολίτης καθοριζόταν από την αντίθεση ανάμεσα σε ιδιωτικό και δημόσιο, ανάμεσα στον οίκο, που είναι ο τόπος αναπαραγωγής της ζωής, και την πόλιν, τον τόπο της πολιτικής δράσης, ο σύγχρονος πολίτης φαίνεται να κινείται σε μία ζώνη α-διαφορίας (μη-διαχωρισμού) μεταξύ ιδιωτικού και δημοσίου [...].

Η πραγμάτωση αυτής της ζώνης αδιαφορίας είναι η κάμερα ασφαλείας, ο παραδειγματικός μηχανισμός του κράτους ασφαλείας. Ο εχθρός είναι το ‘κράτος ασφαλείας’ για τον Αγκάμπεν, γιατί σε αυτό η πολιτική ζωή και η δημοκρατία είναι αδύνατη, και ο νόμος αλληλένδετος με τη βία. Όπως ήδη είπαμε, θα επανέλθουμε σε επόμενη ανάρτηση στην ανάλυση του ‘κράτους ασφαλείας’ και της ‘κατάστασης ανάγκης’, ως μίας μόνο μορφής εκδήλωσης της βούλησης της άρχουσας-αστικής τάξης, που καθορίζεται από τις αντικειμενικές συνθήκες της θέσης της στις σχέσεις παραγωγής, μέσω των κρατικών -ιδεολογικών και κατασταλτικών- μηχανισμών. Αυτή η ανάλυση είναι που απουσιάζει από τον Αγκάμπεν, ο οποίος, αν και αναγνωρίζει την σημασία του οικονομικού παράγοντα στην άσκηση κυβέρνησης, δεν υιοθετεί τη διαλεκτική μέθοδο και δεν αγγίζει την ταξική ανάλυση της κοινωνίας, βρίσκοντας σε αυτή ‘σπέρματα ολοκληρωτισμού’. Έτσι καταλήγει να χρησιμοποιεί, όπως και η Άρεντ και ο Καστοριάδης, την α-ταξική και αστική έννοια της δημοκρατίας, αναπολώντας το ειδυλλιακό παρελθόν της Αθηναϊκής δημοκρατίας ως ιδανικό, παραβλέποντας τον ταξικό χαρακτήρα της δουλοκτητικής εκείνης κοινωνίας.^[1]

Ο οπορτουνισμός των ''διανοουμένων''

Αναμφίβολα, η ένωση μαρξιστικής θεωρίας και εργατικού κινήματος είναι το σημαντικότερο γεγονός στην ιστορία των ταξικών κοινωνιών. Και αυτό γιατί η ένωση αυτή πραγματοποιεί τη διαλεκτική ενότητα θεωρίας και πράξης. Η χρησιμοποίηση από τον Μαρξ της διαλεκτικής μεθόδου -του κορυφαίου επιτεύγματος του Γερμανικού Ιδεαλισμού-  αντεστραμμένης, για την ανάλυση των οικονομικο-κοινωνικών σχέσεων, ανέδειξε τις αντιφάσεις της ταξικής κοινωνίας, και ειδικότερα της κοινωνίας όπου επικρατεί ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής. Επίσης, έδειξε το δρόμο προς την ανατροπή της διαιρεμένης αυτής κοινωνίας, της στηριζόμενης στη διαιώνιση σχέσεων εκμετάλλευσης, το δύσκολο δρόμο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης με στόχο την αταξική, κομμουνιστική κοινωνία. Το έργο του Μαρξ φανέρωσε την αναγκαιότητα η ερμηνεία του κόσμου από το φιλόσοφο να δώσει τη θέση της στην αλλαγή του κόσμου αυτού από το επαναστατικό υποκείμενο: την εργατική τάξη. Η ένωση θεωρίας πράξης προαναγγέλθηκε από το Μαρξ, ο οποίος έδωσε τη σκυτάλη από το φιλόσοφο στο εργατικό κίνημα, και πραγματοποιήθηκε από τον Λένιν και την οικοδόμηση του κόμματος νέου τύπου.

Η ένωση αυτή δεν είναι, όμως, ένα ακλόνητο γεγονός. Είναι, αντίθετα, μία αδιάκοπη μάχη με τις νίκες και τις ήττες της, τα βήματα μπροστά και τα πισωγυρίσματα. Μία μάχη μέσα στην ίδια την ένωση, μέσα στο ίδιο το εργατικό κίνημα. Μια μάχη που εκφράστηκε με διαφορετικούς τρόπους σε ιστορικά σημεία κομβικά για το εργατικό κίνημα: στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, στη Β’ Διεθνή, στο 20^ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, στο Μάη του ’68, στην οπορτουνιστική στροφή των Ευρωπαϊκών κομμάτων μέσα της δεκαετίας του ’70, στην ήττα του 1989. Η διατήρηση της ένωσης αυτής, που πραγματοποιείται στην πρωτοπορία της συνειδητοποιημένης εργατικής τάξης και του κόμματός της, κρίνεται σε διάφορα πεδία μάχης με τον οπορτουνισμό, ένα από τα οποία είναι το ιδεολογικο-θεωρητικό.

ΣΕΒ και ''μετα-μαρξισμός''

O Srećko Horvat, το πουλέν του Σλοβένου ‘φιλοσοφικού εκπροσώπου’ του οπορτουνισμού Σλάβοι Ζίζεκ, με άρθρο του στην ‘προοδευτική’ Guardian, έβαλε το όνομά του στη λίστα των μετα-μαρξιστών ‘αριστερών φιλοσόφων’, που παίρνουν ξεκάθαρη πολιτική θέση εν όψει ευρωεκλογών: τάσσονται χωρίς πολλά πολλά με το Κεφάλαιο και την αστική τάξη, προωθώντας τη λογική του ευρωμονόδρομου, της υποστήριξης δηλαδή του ιμπεριαλιστικού μορφώματος της ΕΕ, μέσω της ιδεολογικής στήριξης που παρέχουν στα οπορτουνιστικά κόμματα του ΚΕΑ και συγκεκριμένα στο ΣΥΡΙΖΑ. Ας δούμε πως προσπαθεί να μας πείσει ο εν λόγω φιλόσοφος για την ανάγκη να ψηφίσουμε τον συνδυασμό του Τσίπρα για τις ευρωεκλογές:

Οι πολιτικοί φιλόσοφοι Antonio Negri και Sandro Mezzadra, γνωστοί ως σκληροί επικριτές των εκλογών, αναγνωρίζουν τη σημασία των επικείμενων εκλογών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Μέχρι πρόσφατα ο Negri και ο Michael Hardt, στη ‘Διακήρυξή’ τους (2012), επαινούσαν την πολιτική ωριμότητα των ‘αγανακτισμένων’ που δεν ψήφισαν στις ισπανικές εκλογές του 2011. Όμως, ήταν ακριβώς η έλλειψη ενός αξιόπιστου αριστερού κόμματος που οδήγησε στην αποχή αυτή.

Συνεπώς, όπως υποστηρίζει ο Horvat, τώρα που έχουμε μια ‘πανευρωπαϊκή αριστερή δύναμη που είναι σε θέση να ανατρέψει και ενδεχομένως να διαταράξει την υπάρχουσα κατάσταση των πραγμάτων’ οφείλουμε να ψηφίσουμε στις ευρωεκλογές του 2014. Και αυτό γιατί, όπως λέει ο Νέγκρι:

Τα πολλαπλά προσωπεία του οπορτουνισμού

Τα πολλαπλά προσωπεία των αστών εκφράζονται στις πολιτικές και ιδεολογικές θέσεις του οπορτουνισμού. Είδαμε πρόσφατα πως στο οπορτουνιστικό μόρφωμα του ΣΥΡΙΖΑ, που στοχεύει να είναι ο διάδοχος στην πολιτική διαχείριση της εξουσίας που ανήκει στην αστική τάξη, χώρεσαν ένας σοσιαλδημοκράτης και ‘μνημονιακός’ υποψήφιος, μαζί με έναν υποψήφιο χρυσαυγίτικων απόψεων. Στο καρναβάλι του ΣΥΡΙΖΑ οι μάσκες είναι πολλές και όλοι οι καλοί χωράνε για να πετύχουνε το ευρύτερο δυνατό ποσοστό και να κάνουνε ‘κυβέρνηση αριστεράς’. Η αστική πολιτική και η στήριξη της υγιούς επιχειρηματικότητας και του ΣΕΒ, παίρνουν ανάλογα με την περίσταση το προσωπείο οπορτουνιστικών ‘αριστερών’ αιτημάτων. Αναρχικοί, σοσιαλδημοκράτες, ευρωκομουνιστές, σοσιαλσωβινιστές, ενίοτε και χρυσαυγίτες, όλοι χωράνε στις συνιστώσες.

Η στάση απέναντι στον οπορτουνισμό είναι η στάση απέναντι στην αστική τάξη της χώρας μας. Ο οπορτουνισμός είναι πολυπρόσωπος και ανακυκλώνεται. Δεν είναι τυχαίο ότι ‘αριστερές’ είτε ‘δεξιές’ εκδηλώσεις του οπορτουνισμού που εμφανίστηκαν πριν από μια εκατονταετία επανεμφανίζονται στις μέρες μας. Για παράδειγμα, οι θέσεις του Κάουτσκι για τη δικτατορία του προλεταριάτου, η απόκρυψη του ταξικού περιεχομένου του όρου αυτού, είναι ίδιες και απαράλλακτες με τις θέσεις που προβάλλονται από τη Jodi Dean περί αντικατάστασης του όρου δικτατορία του προλεταριάτου από τον όρο λαϊκή κυριαρχία. Η σοσιαλδημοκρατία της Β’ Διεθνούς και ο σοσιαλσωβινισμός του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου επαναλαμβάνονται στα αιτήματα για ‘κυβέρνηση αριστεράς’ που θα ‘αλλάξει τον ρου της ιστορίας’ μέσω μεταρρυθμίσεων, και στο αίτημα για σεισάχθεια και για την σωτηρία του Λαού και την αναγέννηση της Χώρας, αντίστοιχα.

Δικτατορία του προλεταριάτου και Λαϊκή Συμμαχία

Η διαφορά δικτατορίας του προλεταριάτου και πολιτικής διαχείρισης της αστικής εξουσίας

Αναφερθήκαμε προηγουμένως στην αβάσιμη κατηγορία των σοσιαλδημοκρατών προς την Οκτωβριανή επανάσταση, πως ήταν πραξικοπηματική επειδή οι μπολσεβίκοι ήταν μια μειοψηφία. Είδαμε πως η κατηγορία αυτή στηρίζεται στην παρανόηση των μαρξιστικών-λενινιστικών όρων της δικτατορίας της αστικής τάξης και της δικτατορίας του προλεταριάτου και στη μη κατανόηση της διαλεκτικής σχέσης μεταξύ δικτατορίας του προλεταριάτου και εξασφάλισης της πλειοψηφίας. Πιο συγκεκριμένα, είδαμε πως η εξασφάλιση της πλειοψηφίας στη συγκεκριμένη ιστορική συνθήκη συνδέθηκε με την κατάληψη της εξουσίας και τα μέτρα που πήρε η εργατική εξουσία με τα πρώτα κιόλας διατάγματα, όπως για παράδειγμα το ‘Διάταγμα για τη γη’ που ικανοποίησε άμεσα τη φτωχή αγροτιά με μέτρα που δε θα παίρνονταν ποτέ σε συνθήκες δικτατορίας της αστικής τάξης.

Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει πως η αναγκαιότητα της δικτατορίας του προλεταριάτου εξαντλείται στη συγκεκριμένη συνθήκη της επαναστατικής Ρωσίας. Η συντριβή του αστικού κράτους και η εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου είναι απαραίτητη για την εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού ως πρώτου σταδίου του κομμουνισμού. Είναι συνθήκη αναγκαία για κάθε επανάσταση ενάντια στην κυριαρχία του Κεφαλαίου. Για την ακρίβεια, το έργο της συνειδητοποιημένης εργατικής τάξης και του πρωτοπόρου κόμματός της είναι ακόμη πιο δύσκολο στις μέρες μας με τους ιδεολογικούς και κατασταλτικούς μηχανισμούς της αστικής τάξης να έχουν πολλαπλασιαστεί και ενδυναμωθεί σαν τη Λερναία Ύδρα. Οι δυσκολίες για την εξασφάλιση της πλειοψηφίας είναι ακόμη περισσότερες, πράγμα που κάνει αναγκαία την κατανόηση της λειτουργίας της δικτατορίας του προλεταριάτου και της αναγκαιότητάς της. Η ποιοτική διαφορά μεταξύ δικτατορίας του προλεταριάτου και πολιτικής διαχείρισης της αστικής εξουσίας από οπορτουνιστές (σοσιαλδημοκράτες, ευρωκομουνιστές, ή σοσιαλσωβινιστές - η ουσία είναι ίδια, η μορφή αλλάζει) πρέπει να γίνει κατανοητή από όλους όσους έχουν συμφέρον από την ανατροπή των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής.

Αν οι φασίστες κυβερνούσαν

Αν οι φασίστες παίρναν την εξουσία στα χέρια τους πολλά πράγματα θα άλλαζαν σε αυτή την χώρα

Κατ αρχάς θα συλλαμβάναν και θα φυλάκιζαν όλους τους κομμουνιστές ως προδότες του έθνους, επειδή με τις θεωρίες τους περί πάλης των τάξεων σπέρνουν την διχόνοια ανάμεσα στους Έλληνες και τους χωρίζουν σε πλούσιους και φτωχούς, σε εργάτες και αφεντικά.

Αφού λοιπόν φυλακίσουν όλους τους κομμουνιστές και απαγορέψουν τις ιδέες τους ως επικίνδυνες για την εθνική συνοχή τότε θα στραφούν εναντίον των μεταναστών.

Τους μετανάστες θα τους κατηγορήσουν ως εξαιρετικά επικίνδυνους εγκληματίες διότι όχι μόνο έχουν μια φυσική έξη απέναντι στο έγκλημα αλλά και γιατί παίρνοντας τις δουλειές των Ελλήνων σπέρνουν την δυστυχία στο έθνος. Έτσι λοιπόν δεν θα τους απελάσουν όπως προεκλογικά υποστήριζαν αλλά θα τους δικάσουν και θα τους καταδικάσουν σε καταναγκαστική εργασία σε εργοστάσια Ελλήνων βιομηχάνων, ως ποινή για το κακό που κάναν στην πατρίδα.

Οι Έλληνες βιομήχανοι πολύ θα ωφεληθούν με αυτό  το μέτρο μιας και θα έχουν στην διάθεση τους εργάτες που θα δουλεύουν άπειρες ώρες χωρίς καθόλου χρήματα, έτσι τα κέρδη τους θα πολλαπλασιαστούν. Τότε λοιπόν ο εκπρόσωπος των βιομηχάνων θα παρασημοφορήσει τον αρχηγό των φασιστών ως μέγα πατριώτη και θα του συστήσει για το καλό του έθνους να βρει και άλλους τέτοιους εθνικούς εχθρούς για τα εργοστάσια τους.

Το μύθευμα της ελληνικής σοβιετίας

Προκαλεί μεγάλο ενδιαφέρον και πολύ μεγάλη έκπληξη η ταχύτητα και η ενορχήστρωση με την οποία οι δυνάμεις της αστικής τάξης στην Ελλάδα έστησαν τον προπαγανδιστικό τους μηχανισμό με το που εμφανίστηκε η κρίση 

Με την έναρξη της κρίσης στην ελληνική επικράτεια, το 2010 περίπου, οι πολιτικές δυνάμεις της ελληνικής αστικής τάξης διέβλεψαν σχεδόν ακαριαία τρία βασικά πράγματα.

Πρώτα απ από όλα αντιλήφθηκαν έγκαιρα το προφανές, πως δηλαδή αυτή η κρίση είναι μια παγκόσμια καπιταλιστική κρίση. 

Δεύτερη πρώιμη διαπίστωση των αστών ήταν πως λόγω αυτής της παρατεταμένης και βαθιάς κρίσης θα αμφισβητηθεί το καπιταλιστικό σύστημα από ευρύτερα λαϊκά στρώματα και από οικονομικές τάξεις, πέραν της εργατικής, οι οποίες έως τώρα στην Ελλάδα τουλάχιστον δεν τον αμφισβητούσαν, όπως πχ μικροαστοί κτλ. 

Τρίτη έγκαιρη διαπίστωση των αστών είναι πως πολύ νωρίς έλαβαν υπ όψιν την πιθανότητα όλη αυτή η αμφισβήτηση του καπιταλιστικού συστήματος στο σύνολό του να βρει τον σοσιαλισμό ως εναλλακτική διέξοδο.

Φοβούμενη λοιπόν το τελευταίο και τις αλυσιδωτές αντιδράσεις που μπορεί να προκαλέσει μια σοσιαλιστική διέξοδος από την καπιταλιστική κρίση τόσο στην Ελλάδα όσο και παγκόσμια το επικοινωνιακό επιτελείο των αστών από τις πρώτες κιόλας μέρες της εμφάνισης της κρίσης στην Ελλάδα επινόησαν την θεωρία της ελληνικής σοβιετίας.

Οικονομικές Κρίσεις

Η βάση των κεφαλαιοκρατικών κρίσεων υπερπαραγωγής.

Από τις αρχές του 19^ου αιώνα, από τον καιρό που εμφανίστηκε η μεγάλη μηχανική βιομηχανία, η πορεία της κεφαλαιοκρατικής διευρυμένης αναπαραγωγής διακόπτεται περιοδικά από τις οικονομικές κρίσεις.

       Οι κεφαλαιοκρατικές κρίσεις είναι κρίσεις υπερπαραγωγής. Η κρίση εκφράζεται πρωτ’ απ’ όλα με το γεγονός ότι τα εμπορεύματα δεν μπορούν να πουληθούν γιατί έχουν παραχθεί περισσότερα απ’ όσα μπορούν ν’ αγοράσουν οι βασικοί καταναλωτές- οι λαϊκές  μάζες, που η αγοραστική  τους ικανότητα είναι περιορισμένη σ’ εξαιρετικά στενά πλαίσια. Τα  παραπανίσια εμπορεύματα γεμίζουν τις αποθήκες. Οι κεφαλαιοκράτες περιορίζουν την παραγωγή και απολύουν εργάτες. Εκατοντάδες και χιλιάδες επιχειρήσεις κλείνουν. Η ανεργία αυξάνει αλματικά. Πλήθος  μικροπαραγωγοί της πόλης και του χωριού καταστρέφονται. Η μη πούληση των παραγμένων εμπορευμάτων έχει σαν συνέπεια την εξάρθρωση του εμπορίου. Οι πιστωτικές σχέσεις διαταράσσονται. Οι κεφαλαιοκράτες δοκιμάζουν μεγάλη ανεπάρκεια μετρητών  για τις πληρωμές. Στα χρηματιστήρια αρχίζουν τα κραχ- οι τιμές των μετοχών και των άλλων τίτλων πέφτουν ακατάσχετα. Ξεσπάει ένα κύμα χρεωκοπιών βιομηχανικών επιχειρήσεων, εμπορικών και τραπεζικών οίκων.

Γιατί είναι αναγκαία η δικτατορία του προλεταριάτου;

Η εξασφάλιση της πλειοψηφίας

Η αναγκαιότητα της δικτατορίας του προλεταριάτου συνδέεται άμεσα με την εξέταση της Λαϊκής Συμμαχίας και του ζητήματος της εξασφάλισης της πλειοψηφίας. Το ζήτημα της εξασφάλισης της πλειοψηφίας είναι πεδίο όπου ξεχωρίζει η ήρα απ’ το στάρι. Και αυτό γιατί οι αντιδραστικές θέσεις οπορτουνιστών, που δεν κατανοούν τη διαφορά μεταξύ δικτατορίας του προλεταριάτου και δικτατορίας της αστικής τάξης, γίνονται εμφανείς.

Συνεπώς, για να αναλύσουμε το ζήτημα της εξασφάλισης της πλειοψηφίας και να κατανοήσουμε το ρητό του Λένιν ότι ‘η επανάσταση και η πολιτική δεν είναι απλή αριθμητική αλλά άλγεβρα’, πρέπει πρώτα να γίνει κτήμα μας η μαρξιστική-λενινιστική ανάλυση του κράτους. Πρέπει συγκεκριμένα να γίνει κατανοητή η αντιπαραβολή -στο πλαίσιο της μαρξιστικής-λενινιστικής ανάλυσης του κράτους- των όρων ‘δικτατορία της αστικής τάξης’ και ‘δικτατορία του προλεταριάτου’. Ξεκαθαρίσαμε πως όταν μιλάμε για τη δικτατορία του προλεταριάτου ή τη δικτατορία της αστικής τάξης, μιλάμε για τη δικτατορία μίας τάξης επάνω στην άλλη. Μιλάμε όχι για μορφή διακυβέρνησης, όχι για μορφή πολιτεύματος, αλλά για το ταξικό περιεχόμενο της εξουσίας. Η έννοια δικτατορία, ιδωμένη ιστορικά υλιστικά, αναφέρεται στο ποια τάξη εξουσιάζει, και όχι στο με ποιόν τρόπο το κάνει.

Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, σε αυτή τη βάση, την ανάλυση του ζητήματος της πλειοψηφίας από τις αρχές του 20^ου αιώνα πριν έρθουμε στο πρόσφατο παράδειγμα. Πιο συγκεκριμένα, κατηγορήθηκαν οι μπολσεβίκοι από τους οπορτουνιστές της Β’ Διεθνούς ότι έδρασαν πραξικοπηματικά, ότι πραγματοποίησαν ‘εξέγερση μιας μειοψηφίας’[1]. Η κατηγορία αυτή στις μέρες μας μεταφράζεται στο εμπόδιο της μικροαστικής ψευδαίσθησης πως η κατάκτηση ή μη της πλειοψηφίας των εργαζομένων (και κατ’ επέκταση του πληθυσμού) με το μέρος του προλεταριάτου εξαρτάται από την απόκτηση της πλειοψηφίας των ψήφων  στις εκλογές μέσα σε συνθήκες κυριαρχίας της αστικής τάξης -ή αλλιώς σε συνθήκες δικτατορίας της αστικής τάξης.