Σάββατο 25 Ιανουαρίου 2014

Ο ρατσισμός στον καπιταλισμό


«Σαν ένας μακρόσυρτος, φρικιαστικός κεραυνός, προάγγελος κυκλώνων που σκοτεινιάζουν τον ουρανό και τσακίζουν τις πόλεις, το αιφνίδιο μαντάτο αντήχησε σε όλη την Καραϊβική, ξεσηκώνοντας κραυγές, ανάβοντας τους δαυλούς της πυρκαγιάς: δημοσιεύτηκε ο νόμος της 30ης φλορεάλ έτους Χ (Μάης του 1802) που επανέφερε τη δουλεία στις γαλλικές αποικίες της Αμερικής. Ακύρωνε το διάταγμα της 16ης πλυβιόζ έτους II (Φλεβάρης 1794), πούχε καταργήσει τη δουλεία. Μια απέραντη αγαλλίαση ξέσπασε στους κατέχοντες, μεγαλοϊδιοκτήτες φυτειών, που ενημερώθηκαν γρηγορα για όσα τους ενδιέφεραν, αφού τα μαντάτα πετούσαν πάνω από τα καράβια. Πληροφορήθηκαν ότι θα ετίθετο πάλι σε ισχύ το προεπαναστατικό αποικιοκρατικό καθεστώς, πράγμα που θα τους επέτρεπε να ξεμπερδεύουν μια και καλή με τα ανθρωπιστικά φληναφήματα αυτής της βρωμοεπανάστασης. Παντού, στη Γουαδελούπη, στη Δομίνικα, στη Μαρί-Γκαλάντ η αναγγελία του μηνύματος συνοδεύτηκε από μπαταρίες, κανονιοβολισμούς και φωταγωγίες ενώ χιλιάδες ελεύθεροι πολίτες, απελευθερωμένοι δούλοι, οδηγούνταν με τον βούρδουλα στα παλιά τους παραπήγματα, ξυλοκοπούμενοι άγρια. Οι πρώην Λευκοί Άρχοντες όρμησαν μέσα από τους αγρούς, με αγέλες κυνηγόσκυλων σε αναζήτηση των παλιών τους δούλων που παρέδιδαν αλυσοδεμένους στους επιστάτες τους. Αυτό το άτακτο κυνήγι δημιούργησε τέτοιο φόβο για ενδεχόμενη σύγχυση σε ορισμένους απελεύθερους της προεπαναστατικής περιόδου, της Μοναρχίας, μικρομπακάληδες, μικροκαλλιεργητές, που συγκέντρωσαν τα υπάρχοντα τους με σκοπό να διαφύγουν στο Παρίσι. Εμποδίστηκαν όμως έγκαιρα από νέο διάταγμα της 5ης μεσιντόρ (Ιούνης) που απαγόρευε την είσοδο στη Γαλλία κάθε έγχρωμου. Ο Βοναπάρτης εκτιμούσε ότι η μητρόπολη είχε υπεραρκετούς νέγρους και φοβόντουσαν ότι ο μεγάλος αριθμός τους θα μετέδιδε στο ευρωπαϊκό αίμα "αυτήν την απόχρωση πούχε διαδοθεί στην Ισπανία μετά την εισβολή των Αράβων"».


Αλέχο Καρπεντιέ, Ο Αιώνας των φώτων


Το πολιτικό οικοδόμημα που έκτισε ο καπιταλισμός και που χρησιμοποίησε ως δούρειο ίππο για να συσπειρώσει γύρω του ευρύτερες λαϊκές μάζες ειδικά στα πρώτα του χρόνια ήταν η αστική δημοκρατία

Η Γαλλική επανάσταση διακήρυττε την ισονομία, την ισοπολιτεία, την κατάργηση της δουλείας και την μετατροπή άμεσα των δούλων σε ελεύθερους πολίτες. Οι διακηρύξεις αυτές ειδικά στα πρώτα χρόνια μετά την εμφάνιση του διαφωτισμού και της Γαλλικής επανάστασης φάνταζαν εξαιρετικά πρωτοποριακές και έτυχαν ευρύτατης αποδοχής, ειδικά αυτά από τα φτωχά λαϊκά στρώματα της φεουδαρχίας όπως τους δούλους και τους δουλοπάροικους.


Η αλήθεια είναι πως ο καπιταλισμός ως οικονομικό σύστημα δεν είχε ανάγκη τους δούλους και το δουλοκτητικό σύστημα . Είχε επινοήσει μέσα από τους δικούς του νόμους λειτουργίας και μέσα από τις εσωτερικές του ζυμώσεις μια μηχανή παραγωγής πολύ πιο αποδοτική και πολύ πιο φτηνή από τον δούλο και το δουλοπάροικο, είχε επινοήσει τον εργάτη.

Ο εργάτης, σε αντίθεση με τον δούλο, στην αστική δημοκρατία δεν είναι μέρος της ιδιοκτησίας κάποιου αφεντικού, δεν τον έχει εξαγοράσει κάποιος εξ ολοκλήρου, είναι ελεύθερος πολίτης ο οποίος μπορεί ελεύθερα και κατόπιν συμφωνίας να πουλήσει την εργατική του δύναμη σε μια τιμή που θα συμφωνήσει ‘’ελεύθερα’’ με τον εργοδότη του.

Αυτή η διαδικασία της ελεύθερης αγοραπωλησίας της εργατικής δύναμης αν την επεξεργαστούμε καλύτερα θα διαπιστώσουμε πως πιθανός ωφελεί παρά ζημιώνει τον εργοδότη. Στο δουλοκτητικό σύστημα ο εργοδότης αγόραζε εξ ολοκλήρου τους δούλους όπως αγόραζε πχ τα μουλάρια, τα βόδια, τις καμήλες κτλ επενδύοντας ένα αρχικό ποσό. Αυτή την επένδυση, δηλαδή την αγορά δούλων, την έκανε με σκοπό να αξιοποιήσει την εργατική τους δύναμη. Δηλαδή αγόραζε όλον τον άνθρωπο μόνο και μόνο για να αξιοποιήσει την ικανότητα του να εργαστεί. Μαζί όμως με την εργατική του δύναμη αγόραζε και το κόστος συντήρησης του, αγόραζε και τη φυσική του φθορά και διάφορα άλλα πράγματα που όχι μόνο δεν του ήταν χρήσιμα αλλά ζημιογόνα τουλάχιστον από οικονομικής πλευράς. Με τον διαφωτισμό λοιπόν, την κατάργηση της δουλείας, και την μετατροπή του δούλου σε εργάτη ο εργοδότης πλέον μπορούσε να αγοράσει από τον ελεύθερο πλέον εργάτη ακριβός αυτό που χρειαζόταν και μόνο αυτό. Μπορούσε να αγοράσει την εργατική του δύναμη.

 Έτσι λοιπόν και ο εργοδότης ήταν ικανοποιημένος διότι μπορούσε να αντλήσει από τους εργάτες αυτό ακριβώς που χρειαζόταν, δηλαδή την εργατική τους δύναμη αλλά και οι εργάτες ήταν ικανοποιημένοι διότι πλέον νόμισαν πως θα ήταν ελεύθεροι πολίτες.

Ιστορικά όμως αποδείχτηκε πως το πολιτικό αυτό οικοδόμημα που λέγεται αστική δημοκρατία κατάφερε σε εντυπωσιακά πολύ μικρό χρόνο να γιγαντώσει την εξουσία των αφεντικών πάνω στην παραγωγική βάση. Πλέον τα σύγχρονα αφεντικά, οι αστοί,  εξουσιάζουν τα πάντα και οι εργάτες πιο πολύ, ειδικά στις μέρες μας, μοιάζουν ως σύγχρονοι δούλοι παρά ως ελεύθεροι πολίτες. Όποιος αμφιβάλει περί αυτού δεν έχει παρά να επισκεφτεί  τα μεγάλα εργοστάσια και να δει εάν ο τρόπος λειτουργίας τους εμπεριέχει έστω κάποιο ίχνος δημοκρατικής λειτουργίας. Η δημοκρατία στις αστικές κοινωνίες ήταν και θα είναι πάντα μια αφηρημένη έννοια διότι ο κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής είναι βαθιά ολοκληρωτικός και όταν σε ένα σύστημα δεν χωράει η δημοκρατία στην παραγωγική του βάση τότε και αυτό δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να είναι δημοκρατικό.

Πολλές φορές το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα από τα πρώτα του στάδια, κατά καιρούς, καταπατούσε και αυτές τις ψεύτικες διακηρύξεις του και καταργούσε την ίδια την αστική δημοκρατία την οποία αντικαθιστούσε με δικτατορίες. Ένα χαρακτηριστικό σύγχρονο παράδειγμα κατάργησης της αστικής δημοκρατίας και επανεμφάνισης της δουλείας ήταν η ναζιστική Γερμανία. Εκεί πιο ξεκάθαρα από ποτέ  αναπτύχθηκαν ρατσιστικές θεωρίες οι οποίες χώριζαν τους ανθρώπους σε ανώτερες και κατώτερες φυλές. Οι ανώτερες διατηρούσαν τα ψεύτικα δικαιώματα της αστικής δημοκρατίας ενώ οι κατώτερες τα έχαναν και αυτά και έμπαιναν σε ένα καθεστώς δουλείας.

Το φαινόμενο αυτό του ρατσισμού που αναπτύχθηκε στην φασιστική Γερμανία εκ πρώτης όψεως θα μπορούσε να πει κανείς πως αντιβαίνοντας τους κανόνες της αστικής δημοκρατίας, αντιβαίνει και τους κανόνες του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής.

Αυτό και προφανώς δεν ισχύει αλλά αντιθέτως ισχύει το αντίθετο. Οι ρατσιστικές θεωρίες του ναζισμού όχι μόνο δεν έρχονται σε κάποια αντίθεση με τον κεφαλαιοκρατικό τρόπο παραγωγής αλλά αντιθέτως σε περιόδους οικονομικής κρίσης έρχονται να του δώσουν πνοή και να τον στηρίξουν ξεζουμίζοντας έως θανάτου τους εργάτες.

Όταν με το πρόσχημα της φυλετικής κατωτερότητας καταργείς ακόμα και το δικαίωμα ύπαρξης από έναν άνθρωπο ουσιαστικά αυτό που καταφέρεις είναι να τον βάλεις να δουλέψει το μέγιστο δυνατό με το ελάχιστο δυνατό κόστος. Οι αιχμάλωτοι των Γερμανών κατά τον Β παγκόσμιο πόλεμο ήταν οι πιο καλοί εργάτες για τους Γερμανούς βιομηχάνους διότι εργάζονταν το μέγιστο δυνατό χωρίς να απαιτούν αμοιβή και όταν πλέον αυτοί πέθαιναν κάτω από ακραίες συνθήκες, εύκολα μπορούσες να του αντικαταστήσεις από καινούργιους αιχμαλώτους.

Έτσι λοιπόν εν μέσω μιας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης οι ρατσιστικές και οι φασιστικές θεωρίες υπήρξαν πολύτιμες στη διάσωση του καπιταλισμού ως συστήματος.

Σήμερα λοιπόν που βιώνουμε μια καινούργια οικονομική κρίση δεν είναι καθόλου τυχαίο που αναδύεται εκ νέου η φασιστική βρώμα. Αναδύεται ως μια ακραία πολιτική έκφραση ενός ακραίου συστήματος που προσπαθεί να επιβιώσει δολοφονώντας εργάτες

Φυσικό και επόμενο είναι να μην ελπίζουμε πως αυτή την διαδικασία εκφασισμού θα την αναστείλουν οι αστοί. Η αστική τάξη, σήμερα ειδικά, την επιδιώκει διότι ο φασισμός με τις ρατσιστικές του θεωρίες δεν είναι άλλο από ένα κέλυφος που προσπαθεί να προστατέψει το καπιταλιστικό σύστημα.

Άρα λοιπόν αφού η αστική τάξη και οι πολιτικοί της εκφραστές δεν πολεμούν τον φασισμό αλλά αντίθετα είναι αυτή ο φασισμός, η μόνη δύναμη που πραγματικά μένει να αντιπαρατεθεί είναι το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα.

Πολλοί θα πουν όμως πως το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα σήμερα δεν υπάρχει. Εγώ πάντως βλέπω αυτό το αγριοχόρταρο να ξεπηδά μέσα  στην παγωνιά τη μια στην Ελλάδα, την άλλη στην Τουρκία. Χθες στην Ιταλία, αύριο κάπου αλλού, να ξεπηδά κάτω από αντιξοότητες και να στέλνει ένα μήνυμα ελπίδας για μια άλλη κοινωνία που δεν θα υπάρχει, μίσος, θάνατος και εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

5 σχόλια:

  1. ''Πολλοί θα πουν όμως πως το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα σήμερα δεν υπάρχει. Εγώ πάντως βλέπω αυτό το αγριοχόρταρο να ξεπηδά μέσα στην παγωνιά τη μια στην Ελλάδα, την άλλη στην Τουρκία. Χθες στην Ιταλία, αύριο κάπου αλλού, να ξεπηδά κάτω από αντιξοότητες και να στέλνει ένα μήνυμα ελπίδας για μια άλλη κοινωνία που δεν θα υπάρχει, μίσος, θάνατος και εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.''

    Αισιοδοξο μηνυμα αυτο,αλλα φοβαμαι δεν ανταποκρινεται στην πραγματικοτητα.Στο εξωτερικο,τα ΚΚ ειτε δεν υπαρχουν,ειτε ειναι πολυ μικρα,και δεν ειναι παντα απαλλαγμενα απο μικροαστικες επιρροες.
    Ειχα διαβασει ενα αρθρο στον Ρ. περσυ,σχετικα με τα συμπερασματα του ΚΚΕ απο μια διεθνη συναντηση ΚΚ.Πολλα,αν οχι τα περισσοτερα κομματα,ειχαν οπορτουνιστικες αντιληψεις,οπως για παραδειγμα την συστρατευση με τα BRICS ως προοδευτικη πολιτικη.
    Στην Ελλαδα,το ΚΚΕ κραταει ακομα ψηλα την σημαια του σοσιαλισμου,αλλα κατα την γνωμη μου δεν κινητοποιει αρκετα μεγαλο αριθμο εργατων,ωστε να μπορω να μιλησω για κομ. κινημα.

    Παπουτσωμενος Γατος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δεν υποστηρίζω πως τα πράγματα είναι ρόδινα τόσο στην Ελλάδα όσο και σε διεθνές επίπεδο. Αυτό που λέω είναι πως γίνεται συντονισμένη και σκληρή προσπάθεια να για την δημιουργία κομμουνιστικού πόλου διεθνώς και αυτό είναι αισιόδοξο. Εξάλλου για το πως θα εξελιχθούν τα γεγονότα μέσα σε αυτή τη δίνη δεν είναι και τόσο εύκολο να προβλεφτεί. Το 1937 ας πούμε το ελληνικό ΚΚ είχε υποστεί τεράστιες διώξεις οι οργανώσεις διαλυμένες ο Μανιαδάκης αλώνιζε και όλη η Κ.Ε στην Ακροναυπλία. Αν τότε κάποιος έλεγε πως το 43 θα είσαι μια ανάσα από την λαϊκή εξουσία θα σε παίρναν για τρελό, κι όμως η ροή των γεγονότων εκεί κάπου οδήγησε. Σήμερα ο καπιταλισμός περνάει μια παγκόσμια οικονομική κρίση τεραστίων διαστάσεων, αυτό από μόνο του ως γεγονός οδηγεί ευρύτερα λαϊκά στρώματα στο αμφισβητήσουν τον ίδιο τον καπιταλισμό ως σύστημα, σε μια τέτοια λοιπόν ιστορική συγκυρία και ένα μικρό ΚΚ είναι πυρίτιδα στα θεμέλια του συστήματος. Όπως όμως και να χει οψόμεθα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Το '37 ηταν εντελως αλλη περιπτωση,υπηρχαν ισχυρα ΚΚ σε ολη την Ευρωπη και ενα αρκετα ισχυρο σοσιαλιστικο κρατος να δινει ελπιδα στους λαους.

    Προς το παρον εγω ειμαι αρκετα συγκρατημενος(μην πω απαισιοδοξος),ειδικα τα τελευταια 2 χρονια στην Ελλαδα.

    Παπουτσωμενος Γατος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ειναι αναγκη να γεμιζουμε κουραγιο μεσα απο τη γνωση και τη δραση. Ναι ο συσχετισμος ειναι αρνητικος. Ναι οι αντεπαναστατικες ανατροπες στην ΕΣΣΔ ηταν κοσμοιστορικη ηττα και πισωγυρισμα για την ανθρωποτητα. Ναι η κατασταση στο ΔΚΚ ειναι ακομα διαλυτικη. Ναι η κριση μας βρηκε πεσμενους και μας ραπιζει με μανια. Ωστοσο ειμαστε αγυριστα κεφαλια μπολσεβικικα δεν λεμε ουτε να υπογραψουμε δηλωση ουτε και να ψωφισουμε απο τα ραπισματα,τη συκοφαντια, το πλαγιοκοπημα κλπ Αυτο τους ταραζει τους κανει επιθετικους και αγαρμπους γιατι φοβουνται. Σκεψου να εχεις εναν απεναντι που τον εχεις ταραξει στο ξυλο και αυτος να σηκωνεται συνεχως και να σε απειλει. Εχεις εξαντληθει να τον χτυπας με οτι εχεις αλλα αυτος εκει. Αυτο εμενα θα με γεμιζε τρομο. Τον ιδιο τρομο που γεμιζει το ΚΚΕ στην Ελλαδα και το σφυροδρεπανο παγκοσμια τους καπιταλιστες. Επιπλεον αργα με πισωγυρισματα, βασανιστικα αλλα προχωρα η συγκροτηση του ΔΚΚ. Και επειδη το παραδειγμα του ΚΚΕ το 37 και το 43 δεν σε ενθαρυνε σκεψου οτι στον 1ο παγκοσμιο σε ολη την ευρωπη απο την κραταια 2η διεθνη μονο οι μπολσεβικοι και 1 βουλευτης του SPD ο Λιμπνεχτ καταψηφισαν τις πολεμικες αποζημιωσεις και ομως λιγα χρονια μετα ειχαμε την Οκτωβριανη επανασταση, το 1ο εργατικο κρατος, επαναστασεις και εξεγερσεις σε ολη την ευρωπη, τη δημιουργια παντου ΚΚ και τη δημιουργια της 3ης Διεθνης.

    ratm

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. "Ωστοσο ειμαστε αγυριστα κεφαλια μπολσεβικικα δεν λεμε ουτε να υπογραψουμε δηλωση ουτε και να ψωφισουμε απο τα ραπισματα,τη συκοφαντια, το πλαγιοκοπημα"

      Α γεια σου, ratm!

      Παπουτσωμένε Γάτε, καταλαβαίνω πολύ καλά τι λες και κανένας δεν μπορεί να δηλώσει αισιόδοξος στην παρούσα φάση. Είναι σημαντικό όμως να μην ξεχνάμε δύο παραμέτρους για να μην επιτρέπουμε στην απαισιοδοξία να μας παίρνει από κάτω. Τα γράφω λιγάκι γρήγορα και πρόχειρα.


      1. Το γεγονός πως οι εξελίξεις δεν είναι χρονικά γραμμικές, όπως περιγράφει ο ratm στο σχόλιό του, δεν χρειάζεται να αναπτύξω παραπάνω. Άλλωστε, και οι ανατροπές συνέβησαν πολύ γρήγορα (μιλάω για τα φαινόμενα, προφανώς και τα επιφαινόμενα, οι διεργασίες, είχαν ξεκινήσει πολύ πιο πριν).

      2. Δεν ξεκινάμε από το μηδέν. Ο Σοσιαλισμός δεν είναι κάτι ουτοπικό και άπιαστο.

      Το ΔΚΚ υπήρξε μεγαλειώδες, η ΕΣΣΔ υπήρξε, ο Κόκκινος Στρατός τσάκισε τον φασισμό, Σοσιαλισμός οικοδομήθηκε (με όση καλοπροαίρετη κουβέντα κι αν χωράει για το τι πήγε στραβά), ένα σωρό κινήματα ανά το κόσμο ανδρώθηκαν. Στην Ελλάδα, Μακρόνησος και ΔΣΕ αρκούν για να δώσουν το στίγμα του πόσο ψηλά κρατήθηκε η ταξική πάλη. Η επανάσταση έχει ξεκινήσει, σύντροφοι, περίπου 100 χρόνια πριν, και αν όλοι νοιώθουμε ότι τώρα μετράμε ήττες, ας θυμόμαστε πως οι τωρινές είναι ήττες μεν αλλά σε ένα κηρυγμένο ταξικό πόλεμο που όχι μόνο δεν έχει κριθεί αλλά που δεν θα μπορούσε και να έχει κριθεί τόσο γρήγορα ακριβώς λόγω των νικών του ΔΚΚ τον προηγούμενο αιώνα.

      Η σημασία αυτών των νικών, των κατακτήσεων της οργανωμένης εργατικής τάξης κατά τον 20ο αιώνα, ακόμα και αν χάνονται η μια πίσω από την άλλη προς ώρας, πέρα από την πείρα που κομίζουν, αποτελούν χειροπιαστό παράδειγμα επαναστατικής θεωρίας που γίνεται πράξη. Πράξη που μπορούμε να "αγγίξουμε" μιλώντας με ανθρώπους που την ζούσανε καθημερινά. Μπορεί οι αστοί να προετοίμαζαν μεθοδικά την κατασυκοφάντηση του Σοσιαλισμού εδώ και 60-70 χρόνια (του Σοσιαλισμού ως κοσμοθεωρία και εφαρμοσμένου κοινωνικο-οικονομικού συστήματος) αλλά οι ανατροπές έγιναν τόσο γρήγορα που δεν πέρασε αρκετός χρόνος για να απολεσθεί κάθε άμμεση κοινωνική μνήμη των επιτευγμάτων του ΔΚΚ απο τις ζώσες γενιές.

      Τα πράγματα δεν είναι ρόδινα και για να το τραβήξουμε και πιο πέρα, αισιοδοξία πως θα έχουμε μια γρήγορη και εύκολη ανάταση του ΔΚΚ δίχως απτά σημάδια για την ώρα είναι όχι μόνο ανεδαφική αλλά και επικίνδυνη. Αλλά ανάταση θα έχουμε, σύντροφοι, όχι μόνο γιατί πιστεύουμε πως η αλήθεια του Σοσιαλισμού είναι επιστημονικά στέρεη αλλά και γιατί το έχουμε δει στην πράξη. Προτιμώ χίλιες φορές να απαντώ στην ερώτηση: "δηλαδή στην ΕΣΣΔ τα πράγματα ήταν καλύτερα" από το να απαντώ στο: "και που έχει γίνει αυτό που προτείνετε".

      Το ΔΚΚ θα ξαναγίνει μεγάλο, σύντροφοι, και σ αυτό θα μετρήσει αρκετά το γεγονός πως ακόμα θυμόμαστε το πως είναι να είσαι μεγάλος. Το ΚΚΕ έχει ένα πολύ δύσκολο αλλά και καίριο ρόλο να παίξει στην οργάνωση του διεθνούς κινήματος και στην μεταφορά εμπειρίας προς τα αδελφά ΚΚ, αλλά δεν έχει και άλλο δρόμο. Απ' όσο βλέπω και διαβάζω, το Κόμμα κινείται σωστά και μεθοδικά. Γι΄αυτό και συμφωνώ με την τελευταία παράγραφο της ανάρτησης.


      tom (the old tom)

      Διαγραφή

Τα ανώνυμα σχόλια δεν δημοσιεύονται. Δεν δημοσιεύονται σχόλια τα οποία θεωρούμε ότι δεν ανταποκρίνονται στην δική μας αντίληψη διαλόγου. Δεν γίνεται αποδεκτός αντικομμουνιστικός, φασιστικός, ρατσιστικός οχετός, καθώς και σχόλια προβοκατόρικου χαρακτήρα κάθε είδους. Οι διαχειριστές θεωρούν δικαίωμά τους την διαγραφή ή μη δημοσίευση οποιουδήποτε σχολίου κατά την κρίση τους και χωρίς υποχρέωση περαιτέρω εξηγήσεων.