Για το ρόλο του κομμουνιστικού κόμματος

Μία είναι η βασική διαίρεση στην κοινωνία. Είτε με το Κεφάλαιο είτε με την εργατική τάξη. Και μία είναι η θέση σε αυτό το ερώτημα που τάσσεται και μάχεται υπέρ της αδιαίρετης κοινωνίας. Είναι η θέση των κομμουνιστών που απαντούν στο παραπάνω αδιαπραγμάτευτο ερώτημα χωρίς προστριβές: με την εργατική τάξη. Είναι διαφορετικός ο ρόλος του Κόμματος σε κάθε ιστορική περίοδο, αλλά πάντα απαραίτητος και πρωτοπόρος προς την αδιαίρετη κοινωνία, μια κοινωνία χωρίς τάξεις, χωρίς εκμεταλλευτές και εκμεταλλευομένους.

Σε ό,τι αφορά τη δικτατορία του προλεταριάτου και συγκεκριμένα το ρόλο του στη σοσιαλιστική οικοδόμηση το Κομμουνιστικό Κόμμα κατηγορήθηκε από αντεπαναστατικές και οπορτουνίστικες δυνάμεις. Κρινόμενη εντός των συγκεκριμένων ιστορικών συνθηκών η κατηγορία αυτή μπορεί να χαρακτηριστεί με ευκολία ως ‘εκτός τόπου και χρόνου’. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς πως αναγκαία προϋπόθεση για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση είναι η επιστημονικότητα και η ταξικότητα της πολιτικής του Κομμουνιστικού Κόμματος. Στο βαθμό που τα στοιχεία αυτά χάνονται, αναπτύσσεται ο οπορτουνισμός ο οποίος αν δεν αντιμετωπιστεί εξελίσσεται στην πορεία σε αντεπαναστατική δύναμη^[1]. Στο στάδιο της δικτατορίας του προλεταριάτου, η νέα κοινωνία οικοδομείται. Η ταξική πάλη διεξάγεται με μεγαλύτερη σφοδρότητα. Αυτό κάνει αναγκαία όχι μόνο την ύπαρξη του προλεταριακού κράτους, το οποίο στα χέρια της εργατικής εξουσίας χρησιμοποιείται διττά για τη συντριβή της αντεπανάστασης και για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού μέσω του κεντρικού σχεδιασμού, αλλά και του σιδερένιου και ατσαλωμένου ΚΚ που πρωτοστατεί στη συνέχιση της ταξικής πάλης.

Ο Λένιν έγραφε σε σχέση με το ΚΚ σε συνθήκες σοσιαλιστικής οικοδόμησης: ‘Η δικτατορία του προλεταριάτου είναι ένας επίμονος αγώνας, αιματηρός και αναίμακτος, βίαιος και ειρηνικός, πολεμικός και οικονομικός, διαπαιδαγωγικός και διοικητικός, ενάντια στις δυνάμεις και στις παραδόσεις της παλιάς κοινωνίας. Η δύναμη της συνήθειας εκατομμυρίων και δεκάδων εκατομμυρίων ανθρώπων είναι η πιο φοβερή δύναμη. Χωρίς Κόμμα σιδερένιο και ατσαλωμένο στην πάλη, χωρίς Κόμμα που να απολαμβάνει την εμπιστοσύνη κάθε τίμιου στοιχείου της τάξης του, χωρίς Κόμμα που να ξέρει να παρακολουθεί τις διαθέσεις των μαζών και να τις επηρεάζει είναι αδύνατο να μια τέτοια πάλη με επιτυχία’^[2].

Ανεκτίμητος όμως είναι ο ρόλος του Κόμματος και σε μη επαναστατικές συνθήκες, στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, στη συγκρότηση μετώπου όχι αντιμνημονιακού -λες και φταίει το μνημόνιο, ο συγκεκριμένος τρόπος δηλαδή εφαρμογής των πολιτικών επιλογών του Κεφαλαίου στην ελληνική έννομη τάξη, λες και τα αντιλαϊκά μέτρα δε θα παίρνονταν με άλλο τρόπο- αλλά μετώπου λαϊκής συμμαχίας, μετώπου με πρωτοπόρα την εργατική τάξη να ακολουθείται από την καταπιεζόμενη πλειοψηφία του λαού που βλέπει καθαρά τα τελευταία χρόνια τί εστί καπιταλισμός. Γιατί η κρίση του καπιταλισμού κάνει εμφανή στα μάτια όλων αυτό που καθημερινά -όχι μόνο σε περιόδους κρίσης μα και σε περιόδους ‘ανάπτυξης’ όπως αυτή που περιμένουμε…- ο εργάτης ζει στο πετσί του: την ανέχεια, την εκμετάλλευση, την κάρπωση του ιδρώτα και της ζωής για ψίχουλα. Γι αυτό το λόγο το Κομμουνιστικό Κόμμα παίζει πρωτεύοντα ρόλο στην αφύπνιση της εργατικής τάξης, στον προσανατολισμό του εργατικού κινήματος και αναπτύσσει τη δουλειά του ιδιαίτερα σε κλάδους, μεγάλους εργασιακούς χώρους, μεγάλα εργοστάσια και εμπορικά κέντρα.

Το Κόμμα είναι ένα αλλά είναι πολλαπλό, στρέφεται όχι μόνο στο εσωτερικό μιας χώρας αλλά δημιουργεί διαύλους επικοινωνίας και συνεργασίας με τις υπόλοιπες αδιαίρετες διαιρέσεις, τα Κομμουνιστικά Κόμματα άλλων χωρών. Η πρακτική αυτή αποκτά ιδιαίτερη σημασία στο πλαίσιο του ιμπεριαλιστικού μορφώματος της ΕΕ, για να υποδειχθεί στον εργαζόμενο λαό ο δρόμος της εργατικής εξουσίας έξω από την ΕΕ. Εδώ έγκειται ο σημαντικός ρόλος της «Πρωτοβουλίας Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων της Ευρώπης». Η Πρωτοβουλία αυτή συντονίζει τη δράση κομμουνιστικών κομμάτων που θεωρούν την ΕΕ επιλογή του κεφαλαίου, η οποία ‘προωθεί μέτρα προς όφελος των μονοπωλίων, της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου, ενισχύει τα χαρακτηριστικά της ως ιμπεριαλιστικού οικονομικού, πολιτικού και στρατιωτικού μπλοκ αντίθετου στα συμφέροντα της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων, εντείνει τους εξοπλισμούς, τον αυταρχισμό, την κρατική καταστολή, περιορίζοντας κυριαρχικά δικαιώματα’^[3].

Η δράση των κομμάτων της Πρωτοβουλίας ενώνεται στο όραμα μιας κοινωνίας δίχως εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, δίχως φτώχεια, κοινωνική αδικία και ιμπεριαλιστικούς πολέμους και με αυτό το στρατηγικό στόχο παλεύουν για μια διαφορετική Ευρώπη στην ουσία και όχι στην μορφή -όπως το οπορτουνιστικό μόρφωμα του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Παλεύουν για την διάλυση του ιμπεριαλιστικού μορφώματος της ΕΕ, για την εργατική εξουσία στα κράτη της Ευρώπης, για την οικοδόμηση μιας κοινωνίας αδιαίρετης, μιας κοινωνίας κομμουνιστικής.

Ναι, είμαστε τυχεροί που στην Ελλάδα υπάρχει το Κομμουνιστικό Κόμμα, και υπάρχει ως αναγκαιότητα εδώ και 95 χρόνια. Και που στην Ευρώπη υπάρχουν Κομμουνιστικά Κόμματα, ως αδιαίρετες διαιρέσεις, ως συγκεκριμένες καθολικότητες. Και πλέον συνεργάζονται στο πλαίσιο της «Πρωτοβουλίας» για μία κομμουνιστική Ευρώπη. Με αφορμή τη συνεδρίαση σε δύο εβδομάδες της 9μελούς Γραμματεία της «Πρωτοβουλίας Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων της Ευρώπης», ρίχνουμε ξανά μια ματιά στους έξι στοχασμούς για το κόμμα.

---

[1] Ιδεολογική επιτροπή του ΚΚΕ, Θεωρητικά ζητήματα στο πρόγραμμα του ΚΚΕ, σελ. 156, Εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή

[2] Β.Ι. Λένιν, Άπαντα, τόμ. 41, σελ. 27-28, Εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή

[3] Ιδρυτική διακήρυξη της «ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων για τη μελέτη και επεξεργασία ευρωπαϊκών ζητημάτων και το συντονισμό της δράσης τους»