Λένε την γλώσσα του επιστημονικού κομμουνισμού γλώσσα ‘ξύλινη’. Αποκαλούν
ξύλινη την ορολογία εννοώντας πως είναι άτεγκτη, δεν αλλάζει. Και ενώ το
άτεγκτο της ορολογίας των κομμουνιστών είναι παράσημο για αυτούς -γιατί οι
κοινωνικοοικονομικές συνθήκες του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, που γέννησαν
την ανάγκη να χρησιμοποιηθεί αυτή η ορολογία για να τις ερμηνεύσει και να
δείξει τον δρόμο προς την υπέρβασή τους, όχι μόνο δεν έχουν εξαλειφθεί
αλλά κάνουν πιο επίκαιρη από ποτέ τη χρήση της μαρξιστικής ορολογίας για την
ανάλυση της συγκεκριμένης ιστορικής συνθήκης- από αυτούς χρησιμοποιείται
κοροϊδευτικά. Η ξύλινη γλώσσα είναι γι αυτούς μια γλώσσα που δεν εξελίσσεται. Η
ξύλινη γλώσσα είναι μια γλώσσα που δεν συμβαδίζει με τον καιρό γι αυτούς. Λες
και ο καιρός άλλαξε εδώ και 200 χρόνια. Λες και ο ιμπεριαλισμός -το ανώτατο
στάδιο του καπιταλισμού- για τον οποίο έγραφε πριν από 100 χρόνια ο Λένιν μας
έχει αφήσει χρόνους. Λες και από την οικονομική κρίση που βιώνουμε -που είναι
καπιταλιστική κρίση υπερσυσσώρευσης, το είδος της οποίας ο Μαρξ ανέλυσε πριν
150 χρόνια- δεν πλουτίζουνε μονοπώλια, δεν προλεταριοποιούνται μικροπαραγωγοί
και μικροβιοτέχνες.
Όχι, η επιστημονική γλώσσα που αναλύει τον καπιταλιστικό τρόπο οργάνωσης
της παραγωγής και της κοινωνίας δεν εξελίχθηκε, όπως δεν εξελίχθηκε και η
γλώσσα που εκφράζει το πυθαγόρειο θεώρημα. Η ξύλινη γλώσσα δεν αλλάζει από τη
στιγμή που δεν έχει αλλάξει το καθεστώς εκμετάλλευσης του ανθρώπου από άνθρωπο,
όπου η εργασία της μεγαλύτερης πληθυσμιακά εργατικής τάξης παράγει υπεραξία την
οποία καρπώνεται ως κέρδος και κεφάλαιο η μειοψηφία των καπιταλιστών, όπου σε
περιόδους κρίσης τα μονοπώλια υπερπολλαπλασιάζουν τα κέρδη τους πατώντας πάνω
στην μιζέρια μισθωτών και αυτοαπασχολούμενων. Η ξύλινη γλώσσα ζητά αυτό το
κοινωνικό σύστημα παραγωγής να ξεπεραστεί, παλεύει για την εργατική εξουσία, τη
δικτατορίας του προλεταριάτου, που άμεσα θα οδηγήσει στην κατάργηση της
ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, στην κοινωνικοποίησή τους υπό τον
άμεσο έλεγχο των παραγωγών και στον κεντρικό σχεδιασμό της παραγωγής από τους
ίδιους τους παραγωγούς, και μακροπρόθεσμα θα οδηγήσει στον κομμουνισμό.
Εδώ και χρόνια διανοητές προτρέπουν τους Έλληνες ‘αριστερούς’ να
εξελίξουν το λεξιλόγιό τους:
Τόλμησε κανείς από τους θεωρητικούς να αμφισβητήσει ποτέ τον Λένιν; Μπορεί να διανοηθεί Έλληνας να εμφανιστεί ως αριστερός, αλλά να καταδικάζει την ένοπλη ανταρσία των Ελλήνων σταλινιστών και το εγχείρημά τους να υποτάξουν τη χώρα στον ολοκληρωτισμό και στην εξαθλίωση; […] Τουλάχιστον κάποιοι από τους Έλληνες «αριστερούς» να διαβάσουν τον Ρόρτυ. Αυτός ορίζει με σαφήνεια ποια είναι η Δεξιά, ξέρει τι πολεμάει. Ας τον διαβάσουν οι Έλληνες «αριστεροί», μήπως και εκσυγχρονιστεί τουλάχιστον το λεξιλόγιό τους.
Και οι Έλληνες ‘αριστεροί’ άκουσαν. Το εξέλιξαν το λεξιλόγιό τους. Μιλάνε
πλέον για ‘νέες μορφές κοινωνικής πάλης’, για ‘άμεση δημοκρατία’.
Οι πλατείες οριοθετούν την εποχή μας ως εποχή αντιστάσεων και ανατροπών. […] Οι πλατείες πέρασαν τις δεξιότητες, τις δικτυώσεις, τις συνεργασίες και τις οριζόντιες διαστρωματώσεις του κόσμου από τους χώρους δουλειάς και τον ιδιωτικό χώρο στην πολιτική και τον δημόσιο χώρο. […] Στις πλατείες μάθαμε την άμεση δημοκρατία: τώρα πρέπει να την θεσμοποιήσουμε πολιτειακά, πολιτικά και κοινωνικά.
Μιλάνε για την άυλη εργασία και την αποφασιστική της επίδραση στην ταξική
δομή αλλά και στη φύση του επαναστατικού υποκειμένου. Μιλάνε για βιοπολιτική
και την έννοια του Πλήθους που υποτίθεται ότι υπερβαίνει την παραδοσιακή έννοια
της εργατικής τάξης. Μιλάνε για πολλαπλότητες, μοναδικότητες και άλλα όμορφα,
αλλά παρόλαυτα γι αυτούς, τους ‘αριστερούς’ η Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση έχει περάσει
πλέον το κατώφλι της μη αναστρεψιμότητας. Το ιμπεριαλιστικό μόρφωμα
της ΕΕ είναι για αυτούς πεδίο δόξης λαμπρό. Δεν ζητούν την κατάργηση και την
καταστροφή αυτού του πυλώνα του ιμπεριαλισμού, αλλά αραδιάζουν παραμύθια για
την ανα-διαμόρφωσή του εκ των έσω.
Προτιμώ την ξύλινη γλώσσα των κομμουνιστών. Γλώσσα άτεγκτη, γλώσσα που δεν
συγχωρεί, αλλά μιλά τη γλώσσα της ιστορίας. Γλώσσα χαρακιασμένη με κόπο πάνω
στο ξύλο. Γλώσσα πάνω σε ξύλο που τσακίζει κόκαλα. Όχι γλώσσα πλαστική, έτοιμη
να την πλάσεις και να την χωρέσεις όπου σε βολεύει. Γλώσσα πλαστική, γλώσσα
ανάλαφρη και αέρινη είναι η γλώσσα του οπορτουνισμού. Γλώσσα ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε
και ό,τι αρπάξει ο κώλος μας. Γλώσσα των ξοφλημένων μικροαστών διανοουμένων και
της τάξης τους.
Προτιμώ την ξύλινη γλώσσα. Λάθος. Η ξύλινη γλώσσα είναι αναγκαία. Δεν είναι
θέμα προτίμησης, είναι θέμα ανάγκης. Η ξύλινη γλώσσα κόκαλα τσακίζει.
Πάνω στο ίδιο:
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ πραγματισμός των κομμουνιστών
http://fadomduck2.blogspot.gr/2014/01/blog-post_1883.html
Πολύ καλό! Ευχαριστούμε για την επισήμανση. Αυτός ο πραγματισμός, του να κρίνει και να πράττει κανείς με βάση τα ''αντικειμενικά δεδομένα'' ως τυφλοσούρτη, είναι αποτέλεσμα της εγκατάλειψης της ερμηνείας της ιστορίας και των ιστορικών γεγονότων κάτω από το πρίσμα ταξικής πάλης. Αυτό είναι που πρέπει να παλέψουμε. Από την ξύλινή μας γλώσσα και από την ενοχλητική μας παρουσία δε θα απαλλαγούν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣχετικό και πολύ ενδιαφέρον από Badiou:
ΑπάντησηΔιαγραφή"Back in the day of the old communisms, we used to heap mockery on what we called langue de bois, or hackneyed, clichéd language – empty words and pompous adjectives. Of course, of course. But the existence of a common language is also that of a shared Idea. The efficacy of mathematics in the sciences – and it cannot be denied that mathematics is a magnificent langue de bois – has everything to do with the fact that it formalizes the scientific idea. The ability to quickly formalize the analysis of a situation and the tactical consequences of that analysis is no less required in politics. It is a sign of strategic vitality."
Αυτά για την "ξύλινη γλώσσα".
Και συνεχίζει:
"Today, one of the great powers of the official democratic ideology is precisely that it has, at its disposal, a langue de bois that is spoken in every medium and by every one of our governments without exception. Who could believe that terms like ‘democracy’, ‘freedoms’, ‘market economy’, ‘human rights’, ‘balanced budget’, ‘national effort’, ‘the French people’, ‘competitiveness’, ‘reforms’, and so on, are anything other than elements of an omnipresent langue de bois? We are the ones, we militants without a strategy of emancipation, who are (and who have been for some time now) the real aphasics! And it is not the sympathetic and unavoidable language of movementist democracy that will save us. ‘Down with this or that’, ‘all together we will win’, ‘get out’, ‘resistance!’, ‘it is right to rebel’… All of this is capable of momentarily summoning forth collective affects, and, tactically, this is all very useful – but it leaves the question of a legible strategy entirely unresolved. This is too poor a language for a situated discussion of the future of emancipatory actions."
http://www.radicalphilosophy.com/article/our-contemporary-impotence
Το τραγικο ειναι οτι πολλοι που πετανε την ατακα της ξυλινης γλωσσας και λενε οτι δεν στηριζουν το ΚΚΕ γιατι φεν τα λεει κατανοητα, πανε και στηριζουν καποιο αστικο κομμα με την μη ξυλινη γλωσσα και κατανοητη που την καταλαβαινουν ολοι... Ας δουμε εννοιες απλες των αστων οπως σπρεντς,δομημενα ομολογα, ανταγωνιστικοτητα, αγορες, οικοι αξιολογησης κλπ Απλα πραγματα που κατανοει την εννοια και τη σημασια τους ολοι οι απλοι ανθρωποι που δεν κατανοουν την ξυλινη λεξη καπιταλισμος ή μονοπωλιο...
ΑπάντησηΔιαγραφήratm
Είναι πράγματι τραγικό ratm. Ανοίγεις την τηλεόραση ή μια εφημερίδα και νομίζεις ότι έχεις βρεθεί σε σεμινάριο MBA. Το ότι δεν καταλαβαίνει κανείς τίποτα είναι μάλλον και αιτία της "επιτυχίας" αυτής της γλώσσας. Εμένα αυτό που με τρομάζει είναι ότι η γλώσσα του επιστημονικού σοσιαλισμού και των κομμουνιστών απορρίπτεται ΕΠΕΙΔΗ κατά βάση είναι απολύτως άμεση, καθαρή, διόλου υπαινικτική και κατανοητή για όποιον εργαζόμενο επιθυμεί να καταλάβει.
ΔιαγραφήΕγω διαπιστωνω και κατι ακομα που υπερβαινει την ''ξυλινη γλωσσα"και πιθανον να το εχετε διαπιστωσει καιι πολλοι απο σας.Ενω οι αντικειμενικες συνθηκες θα λεγε κανεις οτι ευνοουν να πιασεις καποιον να του μιλησεις ,εντουτοις συναντω μεγαλυτερη δυσκολια σημερα με την κριση.Ενω δηλαδη μια σειρα απο ιδεολογηματα και στερεοτυπα εχουν καταρευσει παταγωδως οι διαφορες αυταπατες καλα κρατουν .Διακρινω μεγαλυτερη αντιδραστικοποιηση και αδυναμια να εξαχθουν καποια βασικα αυτονοητα συμπερασματα.Ισως ειναι αυτο που εχουν θιξει διαφοροι ως αρνηση προλεταριοποιησης κομματιων του πληθυσμου που εχουν μπολιαστει ως το μεδουλι με τον καπιταλιστικο τροπο αναπτυξης.Ισως παλι να συμφερει καποιους να μενει στο σκοταδι ο κοσμος αποπροσανατολιζοντας και ενισχυοντας αυτη του την αρνηση με τα διαφορα περι κλεπτοκρατιας κλπ.Θα συμφωνησω τα περι ξυλινης γλωσσας τις περισσοτερες φορες ειναι προσχηματικα.Θυμαμαι συζητηση με αποφοιτο οικ.σχολης για το χαρακτηρα της κρισης να με διακοπτει αγανακτισμενος οταν ανεφερα για μονοπωλια.Μια εννοια καθολου ξενη ειδικα προς αυτον που απο το πρωτο εξαμηνο της σχολης ηταν εξοικειωμενος .
ΑπάντησηΔιαγραφήГриша
Έχω παρατηρήσει ακριβώς το ίδιο πράγμα και σίγουρα ο λόγος έχει σχέση και με την άρνηση πολλών να δεχθούν την προλεταριοποίησή τους όπως λες.
ΔιαγραφήΜε τον απόφοιτο οικονομικής σχολής μην το ψάχνεις. Πιο εύκολο να μιλήσεις για οικονομία με έναν ορνιθολόγο. Όχι επειδή ο άλλος ξέρει, αλλά επειδή νομίζει ότι τα ξέρει όλα, αφού του έχουν πλύση εγκεφάλου από το πρώτο εξάμηνο. Μην ξεχνάμε εξάλλου γιατί πάρα πολλοί πηγαίνουν σε οικον. σχολές. Σίγουρα όχι να μελετήσουν την πολιτική οικονομία του καπιταλισμού. Μάλλον για να πάρουν και αυτοί ένα κομμάτι από την πίτα. Το ότι καταλήγουν βέβαια κακοπλρωμένοι τραπεζικοί υπάλληλοι οι περισσότεροι δεν τους περνάει από το μυαλό όταν μαθαίνουν τον θαυμαστό κόσμο των αριθμών και της αυτορύθμισης.
Πάντως μιας και το ανέφερες, είναι χαρακτηριστικό ότι η έννοια "μονοπώλια" είναι πραγματικά αχώνευτη για μερικούς. Δυσκολεύομαι να το εξηγήσω, αλλά μάλλον σχετίζεται με το παραμύθι της "ψαροκώσταινας". Άσε που δεν κατανοούν ότι η μετοχοποίηση των περισσότερων κολοσσών σε καμία περίπτωση δεν καταργεί την έννοια του μονοπωλίου, αλλά κάνει απλά πιο αδιαφανή την συγκέντρωση κεφαλαίου, ενισχύοντας την μάλιστα, καθώς διευκολύνει την διείσδυση σε τομείς και επιχειρήσεις με την εξαγορά μεριδίων, παρακάμπτοντας με αυτόν τον τρόπο εύκολα διάφορους "αντιμονοπωλιακές" νομοθεσίες. Άσε που αυτή η δομή επιτρέπει την μείωση των απωλειών συγκεκριμένων πολύ μεγάλων κεφαλαίων σε καιρό κρίσης, καθώς η χρεοκοπία μπορεί να καταστρέφει μια Α.Ε., αλλά όχι έναν μεγαλοεπενδυτή.
Πάντως δεν χρειάζεται να διαβάσουν Μαρξ και ΚΟΜΕΠ, αρκεί ο Economist, που διαπιστώνει την "επιστροφή" των "κονγκλομεράτων": http://www.economist.com/news/business/21593412-conglomerates-once-seen-heading-extinction-are-spreading-their-wings-dodo?zid=293&ah=e50f636873b42369614615ba3c16df4a
Naphta,οταν λες "Δυσκολεύομαι να το εξηγήσω, αλλά μάλλον σχετίζεται με το παραμύθι της "ψαροκώσταινας"." τι εννοεις ακριβως.
ΔιαγραφήΤην θεση του κομματος για την ενδιαμεση θεση της Ελλαδας στην ιμπεριαλιστικη πυραμιδα(στη φαση της καπιτ.αναπτυξης μια σειρα απο ελλ,εταιριες επεκταθηκαν στο εξωτερικο και ειδικοτερα στις βαλακνικες χωρες) ή το οτι η Ελλαδα εχει αναξιοποιητες δυνατοτητες
ή και τα 2;
Гриша
Εννοώ την διαδεδομένη αντίληψη ότι η Ελλάδα δεν είναι ιμπεριαλιστική χώρα, δεν έχει μονοπωλιακό καπιταλισμό κλπ. Αντιθέτως εγώ υποστηρίζω την άποψη του ΚΚΕ ότι ο ελληνικός καπιταλισμός βρίσκεται στο ιμπεριαλιστικό-μονοπωλιακό επίπεδο ανάπτυξής του.
ΔιαγραφήΚαλησπέρα και καλορίζικο το μπλογκ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣχετικά με το λινκ στο άρθρο του Γιανναρά, να πω ότι δεν λειτουργεί καθώς η Καθημερινή αναβάθμισε το σάιτ της και έχουν αλλάξει όλα τα URL. Δυστυχώς δεν μπορώ να το βρω με το νέο URL, ούτε στην ύλη της 07/10/2001 (ημερομηνία που δημοσιεύτηκε). Γι 'αυτό αντιγράφω από το cache, όσο ακόμη υπάρχει αυτό. Εννοείται ότι αν δεν το θέλετε σβήστε το σχόλιο.
http://webcache.googleusercontent.com/search?q=cache:9SbauAkhxI0J:news.kathimerini.gr/4Dcgi/4Dcgi/_w_articles_columns_2_07/10/2001_3875+&cd=1&hl=en&ct=clnk&gl=gr&client=firefox-a
Αγκυλώσεις της Αριστεράς
Του Χρηστου Γιανναρα
Από τις εκδόσεις «Πόλις» κυκλοφόρησε, πριν από κάποιους μήνες, το βιβλίο του Ρίτσαρντ Ρόρτυ «Η αριστερή σκέψη στην Αμερική του 20ού αιώνα». Kαθηγητής φιλοσοφίας, συγκριτικής λογοτεχνίας και πολιτικής ανθρωπολογίας στα πανεπιστήμια του Πρίνστον, της Βιρτζίνια και του Στάνφορντ, ο Ρόρτυ είναι από τους πιο γνωστούς διεθνώς εκπροσώπους της σύγχρονης φιλοσοφίας στην Αμερική.
Ξαφνιάζει γόνιμα τον Ελληνα ειδικά αναγνώστη το είδος της «αριστερής» σκέψης που συνοψίζεται στο βιβλίο: Kοινωνιοκεντρική και ανυποχώρητη στην προτεραιότητα του στόχου της δημοκρατίας σκέψη, δίχως τους μοιραίους (φανερούς ή λανθάνοντες) δογματισμούς της κατεστημένης Αριστεράς. Δύο παραδείγματα:
Ο Ρόρτυ διαχωρίζει απερίφραστα την Αριστερά από τον μαρξισμό: Η Αριστερά προϋπήρχε του μαρξισμού - «τα ιδανικά της κοινωνικής δημοκρατίας και της οικονομικής δικαιοσύνης θα βρίσκονταν σε πολύ καλύτερη μοίρα, αν δεν είχε επινοηθεί ο μαρξισμός-λενινισμός». Η εκτίμησή του είναι ότι «ο μαρξισμός δεν είχε καταστρεπτικά αποτελέσματα μόνο σε όλες τις χώρες στις οποίες οι μαρξιστές κατέλαβαν την εξουσία, αλλά ήταν ολέθριος για τη μεταρρυθμιστική Αριστερά και σε όλες τις υπόλοιπες χώρες».
Ο κόσμος θα ήταν πολύ καλύτερος, αν ο Λένιν είχε αποτύχει - οι ιδέες της Αριστεράς και η πολιτική της Αριστεράς θα είχαν προωθήσει καίριες κατακτήσεις δημοκρατίας και κοινωνικής δικαιοσύνης. «Αν ο Kερένσκυ είχε καταφέρει να στείλει τον Λένιν πίσω στη Ζυρίχη, ο Μαρξ θα εξακολουθούσε να τιμάται και σήμερα ως ένας λαμπρός μελετητής της Πολιτικής Οικονομίας, που πρόβλεψε τον τρόπο με τον οποίο οι πλούσιοι θα χρησιμοποιούσαν την εκβιομηχάνηση για να εξαθλιώσουν τους φτωχούς. Αλλά η μαρξική φιλοσοφία της Ιστορίας θα εθεωρείτο σαν ένα από τα αξιοπερίεργα του δέκατου ένατου αιώνα».
Ενα δεύτερο (ενδεικτικό πάντοτε) στοιχείο της «αριστερής» σκέψης που συνοψίζει ο Ρόρτυ και εκπλήσσει τον (Ελληνα ειδικά) αναγνώστη, είναι η άρνηση να ταυτιστεί η Αριστερά οπωσδήποτε με τον διεθνισμό, να καταδικάζεται από την Αριστερά ο πατριωτισμός, η εθνική ταυτότητα, η εθνική υπερηφάνεια σαν αντιδραστικά ιδεολογικά παράγωγα της κυρίαρχης οικονομικά τάξης. Η Αριστερά που υπερασπίζει ο Ρόρτυ είναι κοινωνιοκεντρική (όπως εξ ορισμού οφείλει να είναι η Αριστερά), επομένως σαρκώνεται σε κάθε συγκεκριμένη κοινωνία, σε κάθε συγκεκριμένο έθνος, με τις προϋποθέσεις της ιδιαίτερης σε κάθε συλλογικότητα ιστορίας, κουλτούρας, ταυτότητας. Διαφορετικά αλλοτριώνεται η Αριστερά σε διεθνιστικό άσαρκο ιδεολόγημα ή σε νάρθηκα βιασμού και στραγγαλισμού του κοινωνικού γεγονότος.
(1/2)
Αν η πολιτική πρόταση της Αριστεράς πραγματώνεται μόνο ως κοινωνική κατάκτηση, τότε η Αριστερά προσφέρει έναν λόγο εθνικής περηφάνειας στην κοινωνία. Οχι τόσο (ή μόνο) περηφάνειας για το ιστορικό παρελθόν όσο περηφάνειας για το μέλλον, γι' αυτό που θέλει και προσπαθεί να γίνει μια κοινωνία.«Η εθνική υπερηφάνεια είναι για τις χώρες ό,τι ο αυτοσεβασμός για τα άτομα: η αναγκαία συνθήκη για τη βελτίωσή τους». Υποχρεωτικά εξωραΐζουμε την εθνική μας ιστορία «δεν θεωρώ ότι υπάρχει ένας μη-μυθολογικός και αποϊδεολογικοποιημένος τρόπος να αφηγηθεί κανείς την ιστορία μιας χώρας». Αλλά όταν αφηγείσαι το εθνικό σου παρελθόν τότε πραγματικά αποφασίζεις τι θέλεις να γίνει η χώρα σου, ποιος είναι ο στόχος που βάζεις γι' αυτήν. «Τα ερωτήματα που θέτουμε για την ατομική ή την εθνική μας ταυτότητα αποτελούν τμήμα της διαδικασίας λήψης μιας απόφασης για το τι θα κάνουμε στο μέλλον, τι θα προσπαθήσουμε να γίνουμε».
ΑπάντησηΔιαγραφήΓράφω αυτήν την επιφυλλίδα όχι για να πω αν συμφωνώ ή αν διαφωνώ με την εκδοχή της Αριστεράς που υπερασπίζει ο Ρόρτυ - αυτό ελάχιστα ενδιαφέρει. Γράφω μόνο για να κινήσω το ενδιαφέρον κάποιων αναγνωστών σε προβληματισμούς συναρπαστικά γόνιμους, αλλά στην Ελλάδα εντελώς αγνοημένους, σιωπηρά απαγορευμένους. Ποιος διανοείται να διαστείλει την Αριστερά από τον μαρξισμό, επομένως και από τα ιστορικά ταμπού των εντόπιων μαρξιστικών κομμάτων; Ποιος τολμάει να μιλήσει για την Αριστερά ως πατριωτική επιδίωξη, ως εθνική περηφάνεια προοπτικών για περισσότερη και συνεπέστερη δημοκρατία, οικονομική δικαιοσύνη, κατά κεφαλήν καλλιέργεια;
Ο «αριστερός» στην Ελλάδα οφείλει να χλευάζει πατριωτισμούς και εθνικές εξάρσεις, να φρίττει με εκφράσεις, όπως αυτές του Ρόρτυ, για «εθνική υπερηφάνεια», «εθνική ταυτότητα», «εθνική ιστορία» και τα παρόμοια. Υπήρξε ποτέ στους κόλπους της ελληνικής Αριστεράς έστω και η σεμνότερη νύξη για την ανάγκη κριτικής στάσης απέναντι στον μαρξισμό; Τόλμησε κανείς από τους θεωρητικούς να αμφισβητήσει ποτέ τον Λένιν; Μπορεί να διανοηθεί Ελληνας να εμφανιστεί ως αριστερός, αλλά να καταδικάζει την ένοπλη ανταρσία των Ελλήνων σταλινιστών και το εγχείρημά τους να υποτάξουν τη χώρα στον ολοκληρωτισμό και στην εξαθλίωση;
Στην Ελλάδα δεν υπήρξε ούτε υπάρχει πολιτική, θεωρητική συζήτηση αυτοπροσδιορισμού της Αριστεράς. Ο αριστερός λόγος είναι μόνο κενή ρητορεία, μόδα, καιροσκοπισμός, πρόσχημα ιδιοτέλειας. Kαι ταμπού, ιεροποιημένα αυτονόητα: Οφείλεις την ανταρσία των σταλινιστών να την ονομάζεις «εμφύλιο», τους ορκισμένους αντιπάλους της δημοκρατίας να τους αποκαλείς «Δημοκρατικό Στρατό». Ακόμα και στο συνέδριο της νεοταξικής παρωδίας του σοσιαλισμού πρέπει να υψώνεις τη γροθιά σου και να αποκαλείς «συντρόφους» τους λυμεώνες του κρατικού ταμείου.
Τουλάχιστον κάποιοι από τους Ελληνες «αριστερούς» να διαβάσουν τον Ρόρτυ. Αυτός ορίζει με σαφήνεια ποια είναι η Δεξιά, ξέρει τι πολεμάει. Ας τον διαβάσουν οι Ελληνες «αριστεροί», μήπως και εκσυγχρονιστεί τουλάχιστον το λεξιλόγιό τους.
(2/2)
Χέρμαν σ' ευχαριστούμε και για τις ευχές και για το ψάξιμο και την ανάρτηση του άρθρου στο σχόλιό σου!
Διαγραφή