Ταξικός πόλεμος και κόκκινα μετερίζια

Το Δημοτικό Συμβούλιο Πάτρας αποφάσισε ότι δεν θα στείλει κανένα στοιχείο και φάκελο εργαζομένου για έλεγχο, για να μη διευκολύνει το στόχο της κυβέρνησης για απολύσεις. Η Πάτρα, όπως και το Χαϊδάρι, η Πετρούπολη και η Ικαρία, τα κόκκινα μετερίζια, αποτελούν ήδη οχυρωμένες θέσεις μάχης για το εργατικό κίνημα, οχυρωμένες βάσεις για την ανασυγκρότηση και αντεπίθεση του εργατικού κινήματος. Εμείς διαλέξαμε το μετερίζι μας είπε εχθές ο κομμουνιστής δήμαρχος Πατρέων. Και από το μετερίζι αυτό οι κομμουνιστές δείχνουν ξεκάθαρα το ρόλο τους ως ασπίδα της εργατικής τάξης, ακόμα και μέσα στις δυσκολίες και τα εμπόδια που μπαίνουν από τους εχθρικούς αστικούς θεσμούς[1] -και οι οργανισμοί τοπικής αυτοδιοίκησης σε συνθήκες δικτατορίας της αστικής τάξης είναι τέτοιοι.

Μέσα από τους εχθρικούς αστικούς θεσμούς οι κομμουνιστές καταφέρνουν και καταδικάζουν την απόφαση του Μεικτού Ορκωτού Εφετείου της Πάτρας, που ουσιαστικά αθώωσε τους κατηγορούμενους μεγαλοϊδιοκτήτες γης και επιστάτες στη Μανωλάδα, που επιτέθηκαν στους μετανάστες εργάτες γης. Αναδεικνύουν με αυτό τον τρόπο τα όρια της αστικής νομιμότητας και της δικαιοσύνης, που θα νομιμοποιεί πάντα το ‘δίκιο’ του καπιταλιστή είτε είναι ιδιοκτήτης γης είτε εργοστασίου. Ζητάνε ανάκληση της απόφασης, και καλούνε τους Έλληνες και ξένους εργάτες να αντισταθούν στην πολιτική που αυξάνει την εκμετάλλευση. Στην Πάτρα στηρίζουν τον αγώνα των σχολικών φυλάκων όπως στη Χαλκίδα στηρίζουν τον αγώνα των εργαζομένων στα ‘Τσιμέντα’ Χαλκίδας.

Δε θα έπρεπε να μας εκπλήσσει, άρα, πως η απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου Πάτρας αναδεικνύει πως αυτό που επιδιώκει η περίφημη διαδικασία αξιολόγησης είναι η βίαιη αλλαγή των εργασιακών σχέσεων, με στόχο να καταργηθεί η σταθερή απασχόληση και να αντικατασταθεί με δίμηνες και 6μηνες συμβάσεις. Απώτερος στόχος της ρύθμισης καθώς και της αποπροσανατολιστικής συζήτησης που γίνεται στα ΜΜΕ είναι η δημιουργία αντιθέσεων για να μη φανεί η αλήθεια, η δημιουργία συνθηκών για να μην αντιδρά ο λαός, αλλά να στρέφεται ο ένας εργαζόμενος εναντίον του αλλού.

Όμως η πραγματικότητα είναι πεισματάρα και ο λαός δε βυζαίνει το δάχτυλο του, όπως έλεγε χθες ο Κώστας Πελετίδης. Για ποια αξιολόγηση μιλάμε, από τη στιγμή που το ίδιο το αστικό κράτος δεν ενδιαφέρεται να προσφέρει υψηλού επιπέδου υπηρεσίες, αλλά μόνο για τη διαχείριση των συμφερόντων των μονοπωλίων και την εκποίηση του δημοσίου πλούτου; Μόνο προπαγάνδα μπορεί να είναι το ότι θα απολύσουν τους άχρηστους ενώ προσλήψεις έχουν να γίνουν από το 2003. Από τη στιγμή που δε γίνονται προσλήψεις, που δεν εκπαιδεύεται το επιστημονικό προσωπικό, με ποιο τρόπο θα καλύψει ο κάθε δήμος τις υπηρεσίες του; Νοιάζουνε αυτά το αστικό κράτος;

Έχουμε, λοιπόν, από τη μία το αστικό κράτος, ένα κράτος διαχειριστή των συμφερόντων των μονοπωλίων η λειτουργία του οποίου καθορίζεται εν προκειμένω από την πορεία των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων και ιδιωτικοποιήσεων που προωθούνται στα πλαίσια της ΕΕ. Και από την άλλη βλέπουμε στη δράση των κομμουνιστών στα κόκκινα μετερίζια, που μπαίνουν ασπίδα μπροστά από τους εργαζόμενους και τους υπερασπίζεται με όλες τις δυνάμεις απέναντι στα συμφέροντα των μονοπωλίων, μια προοικονομία του προλεταριακού κράτους, ενός κράτους ταξικού που εκφράζει το δίκιο του εργάτη.

‘Συμφωνείτε-διαφωνείτε ο νόμος είναι νόμος και πρέπει να εφαρμοστεί’ αναφώνησε το προσωπικό του ιδεολογικού μηχανισμού των ΜΜΕ κουνώντας την ‘άτεγκτη σπάθη του αστικού νόμου’. Η απάντηση του κομμουνιστή δημάρχου αντηχούσε την πείρα του εργατικού κινήματος: Υπάρχει από τη μία ο αστικός νόμος και από την άλλη το δίκιο του εργάτη.

Από τη μία υπάρχει το οπλοστάσιο με το οποίο τα μονοπώλια προστατεύουνε τα συμφέροντα τους. Με τους νόμους εξαθλιώνουν το λαό μας. Με τους νόμους κρατούν σε ανεργία το 60% νέων ανθρώπων. Με τους νόμους φτάνουν τους μισθούς στην αθλιότητα. Με τους νόμους στερούν φάρμακα από το λαό. Με τους νόμους φτάσανε το λαό στο χειρότερο επίπεδο σε αναντιστοιχία με τις δυνατότητες επιστημονικές τεχνικές και πρόοδο που έχει επιτευχτεί.

Από την άλλη υπάρχει το δίκιο του εργάτη. Γι αυτό είναι καιρός σαν κίνημα να ανασυγκροτηθούμε για να αντιμετωπίσουμε του νόμους τους δικούς τους, τους νόμους για τα συμφέροντα των ολίγων. Για να φτιάξουμε τους νόμους των λαϊκών στρωμάτων. Για να γίνουν οι εργάτες και τα λαϊκά στρώματα αφέντες στον τόπο τους. Για να μπορούμε να ανοίξουμε νέους δρόμους.

Για αυτό διαλέγουμε μετερίζι από οπού διακηρύσσεται καθημερινά η ανάγκη ανασύνταξης του ταξικού κινήματος. Και από το μετερίζι αυτό θα διεξαχθεί ο ταξικός πόλεμος. Γιατί μιλάμε για κήρυξη πολέμου, όπως ειπώθηκε πριν τρεις βδομάδες στη Θεσσαλονίκη στη συνεδρίαση της Πανελλαδικής Συντονιστικής Επιτροπής του ΠΑΜΕ για την οργάνωση του προγράμματος δράσης που προβλέπεται να κορυφωθεί με πανελλαδικό συλλαλητήριο της 1ης του Νοέμβρη στην Αθήνα.

Μιλάμε για κήρυξη πολέμου. Πολέμου ταξικού. Ενός πολέμου που είναι μπροστά μας. Πολέμου για πλήρη υποταγή της εργατικής τάξης στις αξιώσεις του κεφαλαίου για κατακόρυφη αύξηση της απλήρωτης εργασίας, με την απειλή της πείνας.

Από κάθε μετερίζι ως κομμουνιστές παλεύουμε και οφείλουμε να συνεχίσουμε να παλεύουμε για να αποκρούσουμε αυτούς τους σχεδιασμούς του κεφαλαίου. Για να δυναμώσει η Λαϊκή Συμμαχία και τα χρόνια τα στείρα να γίνουν πυκνά.

---

[1] Το αστικό κράτος και ο αστικός νόμος έχει προβλέψει ήδη για την αντιμετώπιση της δράσης ενάντια στο Κεφάλαιο από αντιφρονούντες δημάρχους. Σύμφωνα με τη διαδικασία που προβλέπεται από τον ‘Καλλικράτη’ μπορεί να επιβληθεί αργία έως έξι μήνες ή παύση από το αξίωμα του δημάρχου. Για τον κομμουνιστή Δήμαρχο Πατρέων η υπόθεση απεστάλη ήδη στην Αποκεντρωμένη Διοίκηση Δυτικής Ελλάδας Πελοποννήσου και Ιονίων Νήσων.