Η «θέση» τους και η «θέση» μας

Συχνά ακούμε καλοπροαίρετα τον εξής προβληματισμό: «Τι θα κάνατε εσείς στη θέση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ»;

Το ερώτημα δεν είναι παράλογο

Ομως θα πρέπει να το βάλουμε στη σωστή διάστασή του:

Αν βρισκόμασταν ως ΚΚΕ στη «θέση» του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή στη θέση της αστικής διαχείρισης, στη θέση της υπεράσπισης των συμφερόντων του κεφαλαίου που διεκδικεί ανάκαμψη της κερδοφορίας του, εξασφαλίζοντας τα πλεονεκτήματα και τις προοπτικές που του δίνει η συμμετοχή στην ΕΕ, την Ευρωζώνη και γενικότερα στις ευρωατλαντικές συμμαχίες, το ΝΑΤΟ. Αν βρισκόμασταν στη «θέση» της ανάληψης μιας διακυβέρνησης που είναι όργανο της εξουσίας των μονοπωλίων. Αν βρισκόμασταν στη «θέση» των διαπραγματεύσεων για λογαριασμό του ελληνικού κεφαλαίου, στα τραπέζια της ΕΕ, της Ευρωζώνης και των άλλων ιμπεριαλιστικών οργανισμών.

Αν βρισκόμασταν λοιπόν σε αυτή τη «θέση», πράγματι δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από αυτό που κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν θα μπορούσαμε παρά να έχουμε τα ίδια διλήμματα - συνέχιση εντός ευρώ ή επιλογή της χρεοκοπίας ανεξέλεγκτης ή ελεγχόμενης και καπιταλιστική Ελλάδα της δραχμής; Ζυγίζουμε τι συμφέρει περισσότερο το κεφάλαιο και επιλέγουμε. Ετσι έπραξε και ο ΣΥΡΙΖΑ...

Αν βρισκόμασταν σε αυτή τη «θέση», όμως θα ακυρωνόμασταν ως Κομμουνιστικό Κόμμα, ως κόμμα της εργατικής τάξης και των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων, θα γινόμασταν άλλο κόμμα που δεν θα μπορούσε να παλεύει για λογαριασμό των εργατικών-λαϊκών συμφερόντων.

Είναι αυτό που εξηγούσαμε και το 2012, όταν μας καλούσαν πάλι καλοπροαίρετα εργαζόμενοι, ότι πρέπει να «μπούμε» και εμείς σε μια συγκυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ, να τη στηρίξουμε ή τουλάχιστον να την ανεχτούμε για 5-10 ζητήματα.

Εξηγούσαμε λοιπόν και τότε ότι κάθε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης, παρά τις προθέσεις της, τις διακηρύξεις και τους αυτο-χαρακτηρισμούς της, παρά τις όποιες επιδιώξεις της, αντικειμενικά θα οδηγηθεί σε συγκεκριμένο αντιλαϊκό δρόμο αφού δεν αποτελεί προϊόν ρήξης με το κεφάλαιο, την εξουσία του, τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, την ΕΕ κ.λπ.

Ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ για τη νέα συμφωνία - μνημόνιο

1. Το ΚΚΕ καλεί τους εργατοϋπαλλήλους, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, τους συνταξιούχους, τους άνεργους και τους νέους, να πουν το πραγματικό, ανυποχώρητο, μεγάλο «ΟΧΙ» στη συμφωνία - μνημόνιο, που υπέγραψε η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με τους ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ και ν' αντιπαλέψουν στο δρόμο και τους χώρους δουλειάς τα μέτρα - φωτιά που περιέχει, τα οποία έρχονται να προστεθούν στα βάρβαρα μέτρα των προηγούμενων μνημονίων. Να οργανώσουν την αντεπίθεσή τους για να μην οδηγηθεί ο λαός στην ολοκληρωτική χρεοκοπία. Να δυναμώσουν το εργατικό κίνημα, τη λαϊκή συμμαχία, έτσι ώστε ν' ανοίξει ο δρόμος για να μπορέσει ο λαός ν' απαλλαγεί οριστικά και τελεσίδικα από την εξουσία του κεφαλαίου και τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις που τον οδηγούν όλο και σε μεγαλύτερη βαρβαρότητα.

Να μη χαθεί ούτε μια μέρα, ούτε μια ώρα. Τώρα, χωρίς καμιά αναμονή, πρέπει να δυναμώσει η λαϊκή δράση, μέσα στους τόπους δουλειάς, στα εργοστάσια, στα νοσοκομεία, στις υπηρεσίες, στις γειτονιές, μέσα από τα συνδικάτα, τις Επιτροπές Αγώνα, τις λαϊκές επιτροπές, κοινωνικής αλληλεγγύης και βοήθειας. Η συμφωνία οδηγεί σε νέα μεγάλη μείωση του λαϊκού εισοδήματος και τσάκισμα των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων. Νομιμοποιεί και δίνει πράσινο φως στις απολύσεις, την επέκταση της απλήρωτης εργασίας, τις αναγκαστικές άδειες και τ' άλλα αντεργατικά μέτρα, που παίρνει το τελευταίο διάστημα η μεγαλοεργοδοσία, αξιοποιώντας τους περιορισμούς στις τραπεζικές συναλλαγές.

Να μην περάσει ο εφησυχασμός, ο εκφοβισμός, η μοιρολατρία, το απατηλό κλίμα «εθνικής ομοψυχίας» και κάλπικης ελπίδας που καλλιεργεί η κυβέρνηση, τ' άλλα αστικά κόμματα, τα ΜΜΕ, διάφορα άλλα κέντρα του κατεστημένου, καθώς και τα ευρωενωσιακά όργανα, που από κοινού καλούν το λαό ν' αποδεχτεί και το μνημόνιο Τσίπρα και να αισθάνεται κι ανακουφισμένος, επειδή δήθεν αποφεύχθηκαν τα χειρότερα.

Γιατί πρέπει να στηρίξεις την πρόταση του ΚΚΕ

Είναι σημαντικό ακόμα και ένας μόνο εργαζόμενος, νέος, άνεργος, αγρότης, αυτοαπασχολούμενος, συνταξιούχος, ακόμα και αν είναι φίλος ή οπαδός του ΚΚΕ, να είναι αυτήν την στιγμή προβληματισμένος, να μην εγκαταλειφθεί στην πλήρως αποκτηνωμένη και άθλια χειραγώγηση και παραπληροφόρηση των αστικών και οπορτουνιστικών δυνάμεων όλων των αποχρώσεων.

Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε όλοι είναι ότι από την στιγμή που το ΚΚΕ κατεβάζει την πρόταση του η κατάσταση αλλάζει εκ των πραγμάτων, ειδικά γι' αυτούς που βλέπουν στο ΚΚΕ το κόμμα που εκφράζει τα συμφέροντά τους ή και την ιδεολογία τους. Από την στιγμή που ετέθη αυτή η επιλογή δεν μπορεί να αγνοηθεί απ' όσους πιστεύουν στην σημασία ενός ισχυρού ΚΚΕ για την εργατική τάξη και τον λαό. Ακριβώς γιατί πλέον υφίσταται αντικειμενικά αυτή η επιλογή. Η στάση του Κόμματος είναι αυτή που είναι, και στο δημοψήφισμα αυτό δεν υπάρχουν πλέον μόνο το "ναι" και το "όχι" (ούτε μόνο η αόριστη αποχή ή ακύρωση), αλλά και η πρόταση του ΚΚΕ. Το ότι αυτή η επιλογή δεν υπάρχει για το αστικό θεσμικό πλαίσιο - ή θεωρείται "άκυρη" - δεν έχει καμία σημασία, από την στιγμή που το Κόμμα πήρε αυτήν την απόφαση, από την στιγμή που υπάρχει αυτό το ψηφοδέλτιο. Η πρόταση αυτή δεν θα εξαφανιστεί αν την αγνοήσεις. Είναι εδώ. Ψηφίζοντας "όχι" επιλέγεις να μην στηρίξεις την πρόταση του Κόμματος, επιλέγεις να μην ψηφίσεις "Όχι στην πρόταση των ΕΕ - ΔΝΤ - ΕΚΤ. Όχι στην πρόταση της κυβέρνησης. Αποδέσμευση από την ΕΕ, με το λαό στην εξουσία." Με άλλα λόγια όχι μόνο επιλέγεις να μην εκφράσεις την στήριξη σου στο Κόμμα, αλλά επιλέγεις να μην την εκφράσεις ούτε για το περιεχόμενο της πρότασης. Από την στιγμή που υπάρχει η πρόταση το σκέτο "όχι" αποκτά πλέον ακόμα πιο καθαρά τον χαρακτήρα που είχε εξ' αρχής: κοροϊδία, προσπάθεια να γίνει ο λαός συνένοχος στην σφαγή του, άλλοθι, εργαλείο στον σχεδιασμό των αστικών επιτελείων, στήριξη της μνημονιακής πρότασης της κυβέρνησης, στήριξη της συνέχισης της διαπραγμάτευσης ή μιας ψευδεπίγραφής "ρήξης" για τα συμφέροντα των μονοπωλίων, των εφοπλιστών.

Στο δημοψήφισμα δεν καλούμαστε να εκφράσουμε τις απόψεις μας για την καλύτερη "τακτική", ούτε καλούμαστε ως άτομα να εφαρμόσουμε κάποια "τακτική". Καλούμαστε να εκφράσουμε την αντίθεσή μας σε όλα τα μνημόνια, στην ΕΕ, στο κεφαλαίο. Καλούμαστε επίσης να στηρίξουμε το ταξικό κίνημα και το Κομμουνιστικό Κόμμα.

Καλούμαστε να δείξουμε ότι πέρα και ενάντια στα διάφορα αστικά στρατόπεδα που υφίστανται και διαμορφώνονται, υπάρχει - θέλουν, δεν θέλουν - και το ταξικό εργατικό-λαϊκό στρατόπεδο. Είναι το στρατόπεδο που δεν χειραγωγείται. Είναι το κίνημα που εκφράζεται αυτοτελώς και στον δρόμο και στο κοινοβούλιο και σε δημοψηφίσματα.

Προς όλους τους εργαζομένους, νέους, άνεργους, αγρότες, αυτοαπασχολούμενους, συνταξιούχους: αν θέλεις να εκφράσεις τα πραγματικά σου συμφέροντα, αν θες να πεις "όχι" σε όλα τα μνημόνια, στην βαρβαρότητα, την εξαθλίωση και την σαπίλα, αν θες να μην χειραγωγηθεί η ψήφος σου, η φωνή σου και οι αγώνες σου, αν θες να έχεις καθαρή την συνείδησή σου και προοπτική στην ζωή και τον αγώνα σου: στήριξε την πρόταση του ΚΚΕ!

Όχι στην πρόταση των ΕΕ - ΔΝΤ - ΕΚΤ.

Όχι στην πρόταση της κυβέρνησης.

Αποδέσμευση από την ΕΕ,

με το λαό στην εξουσία.

Περί ‘κυρίαρχου λαού’ και ‘άμεσης δημοκρατίας’

Το ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ για το δημοψήφισμα. Διαδώστε το, τυπώστε το, ρίξτε το στην κάλπη!

Πολύς λόγος έχει γίνει για τον ‘κυρίαρχο λαό’ και την ‘κυρίαρχη βούληση’ που θα εκφρασθεί την Κυριακή, και την Ελλάδα που ξαναδίνει στον κόσμο την δημοκρατία στην άμεση μορφή της αυτή τη φορά. Ο πρωθυπουργός στο διάγγελμά του για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος επικαλέστηκε την κυρίαρχη βούληση του ελληνικού λαού για να θεμελιώσει την εισήγησή του για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος, ‘προκειμένου ο ελληνικός λαός κυρίαρχα να αποφασίσει’. Ας δούμε όμως λίγο πιο προσεκτικά τι κρύβεται πίσω από αυτές τις επικλήσεις, που ουσιαστικά καλούν το λαό να νομιμοποιήσει τα δεσμά του.

Ο ‘κυρίαρχος λαός’ είναι ένας νομικο-πολιτικός όρος που χρησιμοποιείται στα αστικά πολιτικά συστήματα και στην αστική πολιτική ιδεολογία για να παράσχει νομιμοποίηση στην αστική έννομη τάξη και να διασφαλίσει την αναπαραγωγή των όρων και των σχέσεων του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Ο ‘λαός’ αυτός είναι μια άμορφη μάζα, ένα άθροισμα ιδιωτών. Η έννοια αυτή αφαιρεί τον ταξικό προσδιορισμό των ατόμων τα οποία περιλαμβάνει σε αυτή την άμορφη μάζα. Για αυτό η επίκληση στον ‘κυρίαρχο λαό’ συνοδεύεται πάντα από τη συσκότιση της ταξικής διαίρεσης της κοινωνίας και αποσκοπεί στη νομιμοποίηση και διαιώνιση αυτή της διαίρεσης.

Περί βίου λιτού

Και τώρα που η κυβέρνηση ‘εθνικής σωτηρίας’ κατάφερε το ‘ακατόρθωτο’, δηλαδή την παράταση της ‘δανειακής σύμβασης’, μπορούμε να εστιάσουμε στην έννοια του λιτού βίου, αυτού που θα συνοδεύσει τον ‘θρίαμβο’ της ‘κατάργησης’ της λιτότητας. Ας δούμε πώς αυτή η αρχή του λιτού βίου, έχει αρχίσει να προωθείται, πριν από τον κ. Βαρουφάκη, από τους διανοουμένους της ‘αριστεράς’ και των ‘αμεσοδημοκρατικών κινημάτων’. Θα προσπαθήσουμε να αναδείξουμε τη σχέση του ‘λιτού βίου’ με την έννοια της ‘αποανάπτυξης’, η οποία προωθεί μια ιδεαλιστική και αντι-μαρξιστική αντιμετώπιση της κρίσης, εστιάζοντας στις σχέσεις κατανάλωσης, και ως εκ τούτου συσκοτίζει τον καθοριστικό ρόλο των σχέσεων παραγωγής, και μπορεί να αποτελέσει αποτελεσματικό ιδεολογικό στήριγμα της (καπιταλιστικότατης) ‘ανάπτυξης’ που μας περιμένει..

Περί σοσιαλφασισμού

''Ο λαός, το λαϊκό κίνημα ας επαγρυπνούν!''

Δεν μάχεται ένα κόμμα... ΜΑΧΟΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΣΑΝ ΕΛΛΗΝΕΣ... δεν είναι κομματικοί αγώνες αλλά αγώνες για την περηφάνια ενός έθνους και για την αξιοπρέπεια των πολιτών του... όσοι ευελπιστούν για την αποτυχία είναι Ανθέλληνες!!!

Τάδε έφη Ζωή Κωνσταντοπούλου, στο λογαριασμό της στο facebook, και ενώ οι συγκεντρώσεις ‘εθνικής υπερηφάνειας και αξιοπρέπειας’ και αφηρημένης κυβερνητικής στήριξης χωρίς συγκεκριμένα αιτήματα συνεχίζονταν. Εξάλλου, στη συζήτηση για την ψήφο εμπιστοσύνης, ο υπουργός Επικρατείας Νίκος Παππάς αναφέρθηκε σε κυβέρνηση ‘εθνικής σωτηρίας’, και έκανε τον διαχωρισμό ανάμεσα σε μνημόνιο και δανειακή σύμβαση. ‘Το μνημόνιο ήταν μια καταστροφική επιλογή’, είπε. Φανταζόμαστε δεν ισχύει το ίδιο και για την δανειακή σύμβαση, τα χρήματα από την οποία πήγαν κατευθείαν στις τσέπες ευρωπαϊκών και αμερικανικών τραπεζών, ώστε να ξεφορτωθούν τα ομόλογα επί του δημόσιου χρέους. Το τελευταίο πέρασε σε οργανισμούς και κράτη μέλη της ΕΕ, και το πληρώνουν οι λαοί τους. Και το χρέος αυτό θα συνεχίσει να το πληρώνει ο ελληνικός λαός, όπως φαίνεται καθώς το αίτημα του ΣΥΡΙΖΑ πλέον είναι αίτημα παράτασης της δανειακής σύμβασης.

Ο ‘εκκεντρικός μαρξισμός’ του κ. Βαρουφάκη

Όχι ‘μαρξισμός’ αλλά ‘εκκεντρικός μαρξισμός’

Ο νέος υπουργός Οικονομικών το είπε ξεκάθαρα στην περιβόητη συνέντευξη στο BBC, αλλά ο αποχαυνωμένος μικροαστός κοιτούσε το δάχτυλο (εν προκειμένω την απουσία γραβάτας). Είπε πως η κρίση δεν είναι κρίση ρευστότητας (liquidity) αλλά είναι κρίση χρεοκοπίας (insolvency). Τι δεν μας είπε; Ότι αυτή η κρίση είναι καπιταλιστική. Ότι η ύφεση αυτή έχει προκληθεί από τις ενδογενείς αντιφάσεις του καπιταλισμού, και συγκεκριμένα από την αναρχία στην παραγωγής, τη διαρκή ανισορροπία ανάμεσα στην παραγωγή και τη ζήτηση, που παράγει κάθε είδους στρεβλώσεις όσο αναπτύσσεται η παραγωγική δύναμη του καπιταλισμού. Και η νέο-κεϋνσιανή πρόταση Βαρουφάκη-ΣΥΡΙΖΑ είναι μια πρόταση διαχείρισης των αποτελεσμάτων της κρίσης και όχι μια πρόταση αντιμετώπισης των ριζικών αιτιών που οδήγησαν στην κρίση.

Παρόλαυτα ο κ. Βαρουφάκης, κυρίως στο εξωτερικό, παρουσιάζεται (ανάμεσα στα άλλα) σαν Μαρξιστής. Βέβαια αυτές τις μέρες έχουμε διαβάσει και ακούσει άλλα κι άλλα, όπως για παράδειγμα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ σηματοδοτεί το ξεκίνημα της διαδικασίας μαρασμού του κράτους, ότι ο Συνασπισμός στις αρχές του ’90 ήταν ένα κόμμα που ‘θα μπορούσε να έχει ψηφίσει τη Συνθήκη του Μάαστριχτ’ (ειπωμένο από μεταμοντέρνο θιασώτη της ‘ενδεχομενικότητας’), καθώς και ότι η συνεργασία Τσίπρα και Καμένου είναι βγαλμένη από τον Φροϋδικό μύθο των πατροκτόνων αδερφών που τώρα όμως σκοτώνουν την τρόικα. Ο τόπος βρίθει από ψευτοδιαννοουμενίστικες αρλούμπες του μικροαστικού ακαδημαϊκού πανηγυριού που πλασάρονται ως καίριες αναλύσεις του φαινομένου ΣΥΡΙΖΑ.

Το πεισματάρικο ταξικό περιεχόμενο

‘Η υποχρέωσή μου να σεβαστώ την καθαρή εντολή του ελληνικού λαού για τέλος της λιτότητας και επιστροφή σε μία αναπτυξιακή ατζέντα, σε καμιά περίπτωση δεν περιλαμβάνει τη μη εκπλήρωση των δανειακών μας υποχρεώσεων απέναντι στην ΕΚΤ και στο ΔΝΤ’.

Το ταξικό περιεχόμενο είναι πεισματάρικο και δεν μπορεί να κρυφτεί κάτω από μεγαλόστομες κουβέντες και υποσχέσεις ειπωμένες με στυλ, ούτε κάτω από ενδυματολογικές αλλαγές (αν ήταν έτσι τον ‘γραβατωμένο’ τον Λένιν τον ‘τρώει για πρωινό’ η ‘αριστερή μας κυβέρνηση’). Αν προσπαθήσουμε να δούμε πίσω από τις επουσιώδεις αλλαγές ύφους στην άσκηση της εξουσίας  θα δούμε ότι αυτό που ευαγγελίζεται και προσπαθεί να επιτύχει η ‘κυβέρνηση Αριστεράς’ είναι ουσιαστικά η αλλαγή στη μορφή διαχείρισης των αποτελεσμάτων της κρίσης. Από τις δηλώσεις του στην παραλαβή του Υπουργείου, ο Υπουργός Οικονομικών είχε πει πως θα συναντηθεί με τους Ευρωπαίους ομόλογούς του ώστε να συζητήσουν ‘το μεγάλο πρόβλημα επενδυτικού ελλείμματος που χαρακτηρίζει την Ευρωζώνη στο σύνολό της’, έχοντας στόχο ένα ‘πανευρωπαϊκό New Deal, το οποίο θα οδηγήσει την Ευρώπη στην επανεκκίνηση’. Είναι κρίσιμης σημασίας για τον λαό να αντιληφθεί τι σημαίνει ουσιαστικά αυτή η ‘αλλαγή’, η οποία, ακόμα και αν πραγματοποιηθεί, θα είναι μια αλλαγή ποσοτική και όχι ποιοτική, καθώς κρύβει μέσα της το ίδιο ταξικό και αντιλαϊκό περιεχόμενο.

Η μαγεία του αστικοδημοκρατικού ‘περάσματος στο σοσιαλισμό’

Ή πώς οι αγανακτισμένοι έγιναν ικανοποιημένοι

Το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα δείγμα της -ευεργετικής για τους αστούς- λειτουργίας ενσωμάτωσης του λεγόμενου ‘ευρωκομμουνισμού’, της νέας δηλαδή σοσιαλδημοκρατίας. Όσο περνά ο καιρός θα γίνονται όλο και πιο εμφανείς οι καταστροφικές συνέπειες που είχε για το εργατικό κίνημα η απόρριψη των αρχών του μαρξισμού-λενινισμού μέσω του αντιδραστικού αυτού ιδεολογικού ρεύματος που αποκαλούμε ευρωκομουνισμό. Με αφορμή την χθεσινή πρώτη (καθώς απ’ ότι φαίνεται θα ακολουθήσουν και άλλες) φιλοκυβερνητική συγκέντρωση ‘εθνικής στήριξης και υπερηφάνειας’ στο Σύνταγμα, θα προσπαθήσουμε να δώσουμε μια ερμηνεία του φαινομένου αυτού που δίνει ανάσες οξυγόνου στη σάπια δικτατορία της αστικής τάξης, αποπροσανατολίζοντας μερίδα και του εργαζομένου λαού.

Λαϊκή εντολή και λαϊκή κυριαρχία

Με αφορμή τις προσεχείς εκλογές ας ρίξουμε μια ματιά στη διαφορά μεταξύ λαϊκής εντολής και λαϊκής κυριαρχίας, στην οποία είχε αναφερθεί η Αλέκα Παπαρήγα στην ομιλία της στη βουλή για τον προϋπολογισμό του 2015 πριν από ένα μήνα περίπου. Η έως πρόσφατα αξιωματική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ ζητά εν όψει των εκλογών τη λαϊκή εντολή και δη μια λαϊκή εντολή που θα του δώσει τη δυνατότητα να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Ας μην ξεχνάμε ότι ένας από τους λόγους που οδήγησαν στην επίσπευση των εκλογών, οι οποίες κατά πάσα πιθανότητα θα οδηγήσουν σε αλλαγή του μίγματος της αστικής διαχείρισης, ήταν η ρητορική πως η έως τώρα κυβέρνηση έχει χάσει τη νομιμοποίησή της. Γι αυτό και χρειάζεται, σύμφωνα με το ΣΥΡΙΖΑ,  μια φρέσκια λαϊκή εντολή για να μπορέσει να εφαρμόσει ο ΣΥΡΙΖΑ το πρόγραμμά του.

Ο λαός θα εκφραστεί λοιπόν σε λίγες μέρες και θα δώσει την εντολή του. Θα τον κάνει αυτό όμως και κυρίαρχο; Ισοδυναμεί η λαϊκή εντολή με τη λαϊκή κυριαρχία; Το ερώτημα είναι σημαντικό γιατί πολλά θα ακούσουνε τα αυτάκια μας από τις τυμπανοκρουσίες και τα πανηγύρια των νέο-Πασόκων. Η ‘πρώτη φορά Αριστερά’ δε θα διστάσει καθόλου να επιτεθεί στο ΚΚΕ με στόχο να το αποδυναμώσει -αυτός άλλωστε είναι εγγενής στόχος κάθε αστικού κόμματος, να διαλύσει τον ταξικό του αντίπαλο- κατηγορώντας το ότι στέκεται εμπόδιο στη ‘λαϊκή κυριαρχία’, λόγω της δεδηλωμένης αντίθεσής του  στη συμμετοχή σε αστική κυβέρνηση σε συνθήκες δικτατορίας της αστικής τάξης. Ήδη έχουνε αρχίσει να λυσσάνε. Το ΚΚΕ πρέπει σώνει και ντε να απεμπολήσει τις αρχές του και τα επιστημονικά συμπεράσματα που έχει βγάλει  από τη συμμετοχή άλλων ΚΚ (Χιλής, Ιταλίας, κλπ) σε αστικές κυβερνήσεις, να προδώσει όχι μόνο τους ώριμους και άτεγκτους υποστηρικτές του αλλά και ολόκληρη την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, για να κοιμούνται ήσυχοι οι ‘πρώτη φορά Αριστεροί’ κυβερνήτες μας, Κουρουμπλής, Τσουκαλάς, Μητρόπουλος και σια.

Ο βράχος της εργατικής τάξης (αναδημοσίευση από 24/05/2014)

Τι σημαίνει ανάλυση υπό το πρίσμα της ταξικής πάλης; Σημαίνει να μην ξεχνάμε τη βασική διαίρεση της καπιταλιστικής κοινωνίας ανάμεσα στην αστική τάξη και την εργατική τάξη. Ο εχθρός των αστών, τον οποίο πολεμά ο αστικός κρατικός μηχανισμός (μέσω του ιδεολογικού, του πολιτικού-νομοθετικού και του τρομοκρατικού-φασιστικού του βραχίονα) είναι το εργατικό κίνημα. Και αυτό γιατί η εργατική τάξη, καθοδηγούμενη από την πρωτοπορία της, το Κομμουνιστικό Κόμμα, είναι το μοναδικό υποκείμενο που μπορεί ιστορικά να οδηγήσει την κοινωνία σε ένα ανώτερο σύστημα οργάνωσης, ένα σύστημα χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Μόνο από την εργατική τάξη έχουν να φοβούνται οι πλουτοκράτες πως θα σταματήσει η αφαίμαξη του λαού. Γι αυτό τρέμουν την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος για την οποία παλεύει το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ.