Λαϊκή εντολή και λαϊκή κυριαρχία

Με αφορμή τις προσεχείς εκλογές ας ρίξουμε μια ματιά στη διαφορά μεταξύ λαϊκής εντολής και λαϊκής κυριαρχίας, στην οποία είχε αναφερθεί η Αλέκα Παπαρήγα στην ομιλία της στη βουλή για τον προϋπολογισμό του 2015 πριν από ένα μήνα περίπου. Η έως πρόσφατα αξιωματική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ ζητά εν όψει των εκλογών τη λαϊκή εντολή και δη μια λαϊκή εντολή που θα του δώσει τη δυνατότητα να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Ας μην ξεχνάμε ότι ένας από τους λόγους που οδήγησαν στην επίσπευση των εκλογών, οι οποίες κατά πάσα πιθανότητα θα οδηγήσουν σε αλλαγή του μίγματος της αστικής διαχείρισης, ήταν η ρητορική πως η έως τώρα κυβέρνηση έχει χάσει τη νομιμοποίησή της. Γι αυτό και χρειάζεται, σύμφωνα με το ΣΥΡΙΖΑ,  μια φρέσκια λαϊκή εντολή για να μπορέσει να εφαρμόσει ο ΣΥΡΙΖΑ το πρόγραμμά του.

Ο λαός θα εκφραστεί λοιπόν σε λίγες μέρες και θα δώσει την εντολή του. Θα τον κάνει αυτό όμως και κυρίαρχο; Ισοδυναμεί η λαϊκή εντολή με τη λαϊκή κυριαρχία; Το ερώτημα είναι σημαντικό γιατί πολλά θα ακούσουνε τα αυτάκια μας από τις τυμπανοκρουσίες και τα πανηγύρια των νέο-Πασόκων. Η ‘πρώτη φορά Αριστερά’ δε θα διστάσει καθόλου να επιτεθεί στο ΚΚΕ με στόχο να το αποδυναμώσει -αυτός άλλωστε είναι εγγενής στόχος κάθε αστικού κόμματος, να διαλύσει τον ταξικό του αντίπαλο- κατηγορώντας το ότι στέκεται εμπόδιο στη ‘λαϊκή κυριαρχία’, λόγω της δεδηλωμένης αντίθεσής του  στη συμμετοχή σε αστική κυβέρνηση σε συνθήκες δικτατορίας της αστικής τάξης. Ήδη έχουνε αρχίσει να λυσσάνε. Το ΚΚΕ πρέπει σώνει και ντε να απεμπολήσει τις αρχές του και τα επιστημονικά συμπεράσματα που έχει βγάλει  από τη συμμετοχή άλλων ΚΚ (Χιλής, Ιταλίας, κλπ) σε αστικές κυβερνήσεις, να προδώσει όχι μόνο τους ώριμους και άτεγκτους υποστηρικτές του αλλά και ολόκληρη την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, για να κοιμούνται ήσυχοι οι ‘πρώτη φορά Αριστεροί’ κυβερνήτες μας, Κουρουμπλής, Τσουκαλάς, Μητρόπουλος και σια.

Ας επανέλθουμε στη διάκριση λαϊκής εντολής από τη λαϊκή κυριαρχία, για την κατανόηση της οποίας αξίζει να εστιάσουμε στην αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών που ήρθε ως αποτέλεσμα της λαϊκής εντολής, όπως αυτή εκφράστηκε στις εκλογές του 2012. Και ας αναρωτηθούμε: η ανακατάταξη αυτή του αστικού πολιτικού σκηνικού, που αύξησε τη δύναμη των ευρωκομουνιστών-οπορτουνιστών-σοσιαλδημοκρατών του ΣΥΡΙΖΑ και έπληξε την παρουσία του ΚΚΕ στη Βουλή -από την οποία όμως το Κόμμα βγήκε ακόμη πιο δυνατό, ώριμο και συσπειρωμένο, ως βράχος της εργατικής τάξης και των συμμάχων της- συνοδεύτηκε με άνοδο του εργατικού κινήματος; Το αντίθετο συνέβη. Η λαϊκή εντολή έδωσε 27 τοις εκατό στο ΣΥΡΙΖΑ και αυτός μετέτρεψε την εντολή αυτή  σε μηδενικά συλλαλητήρια. Και όμως το ΚΚΕ του 4 τα εκατό ήταν αυτό που αύξησε τις δυνάμεις των εργατών στα σωματεία με τη συστηματική δουλειά του ΠΑΜΕ, της ΠΑΣΥ και της ΜΑΣ στην εκπαίδευση.

Αλλά και η διαφαινόμενη άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία δε θα είναι λόγω της ανόδου του εργατικού κινήματος. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δε θέλει οργανωμένο και ανασυνταγμένο εργατικό κίνημα. Δεν είναι αυτός ο στόχος του, δεν αντικατοπτρίζεται πουθενά στις δράσεις του, ούτε καν στη ρητορική του. Αντίθετα αυτό που ενδιαφέρει το ΣΥΡΙΖΑ είναι ένας άλλος -κεϋνσιανός- δρόμος ανάπτυξης και η υγιής επιχειρηματικότητα, όλα αυτά πασπαλισμένα με μια αφηρημένη ρητορική περί ‘κινημάτων’ -όπως το ''κίνημα'' του ΣΥΡΙΖΑ στις Σκουριές- και ‘πλατειών’. Ο ΣΥΡΙΖΑ δε θέλει λαό κυρίαρχο. Θέλει λαϊκή εντολή και λαό στον καναπέ.

Πρέπει να τονίσουμε εδώ πως η αστική έννοια του λαού είναι μια έννοια αταξική, που βλέπει το λαό ως άμορφη μάζα. Η λαϊκή κυριαρχία όπως χρησιμοποιείται από την αστική πολιτική θεωρία είναι μια έννοια κούφια, αλλά πολύ χρήσιμη για τη νομιμοποίηση της αστικής πολιτικής εξουσίας, που παίζει κύριο ρόλο στην αναπαραγωγή των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής/εκμετάλλευσης. Πραγματική λαϊκή κυριαρχία, δηλαδή εξουσία στα χέρια της λαϊκής συμμαχίας, σε συνθήκες δικτατορίας της αστικής τάξης είναι αδύνατη. Είναι αυταπάτη να νομίζουν τα λαϊκά στρώματα ότι η ψήφος τους στις εκλογές για το αστικό κοινοβούλιο κάνει το λαό κυρίαρχο. Και αυτή η αυταπάτη καθησυχάζει το λαό και καθυστερεί το εργατικό κίνημα, γιατί στοχεύει στη δημιουργία παθητικών αποδεκτών.

Για αυτό μόνο όταν το ΚΚΕ μιλά για λαϊκή συμμαχία και ανασύνταξη του εργατικού κινήματος διαφαίνεται η προοπτική ενός κυρίαρχου λαού. Από την επομένη των εκλογών ο λαός, οι εργαζόμενοι, οι αγρότες, οι αυτοαπασχολούμενοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, πρέπει να είναι στο δρόμο και ο καθένας στο χώρο δουλειάς του να συνεχίσει το έργο και  την προσφορά στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος. Όπως έγραφε ο Λένιν, οι εκλογές αποτελούν δείκτη της ωριμότητας των διαφόρων τάξεων στην κατανόηση των καθηκόντων τους και δείχνουν πώς σκέπτονται οι διάφορες τάξεις να λύσουν τα προβλήματά τους. Η ίδια η επίλυση των προβλημάτων αυτών, όμως, δεν κατορθώνεται με τις ψηφοφορίες, αλλά με όλες τις μορφές της ταξικής πάλης μέχρι και τον εμφύλιο πόλεμο.

Η επίλυση των προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο λαός προϋποθέτει την ανατροπή του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος. Και αυτή δεν θα την κάνει κάποιος πλειοψηφικός αχταρμάς, κάποια ελεγχόμενη αστική κοινοβουλευτική πλειοψηφία, αλλά ο εργαζόμενος Λαός, η Εργατική Τάξη καθοδηγούμενη από την οργανωμένη Πρωτοπορία της που δεν θα εκβιάζεται, δεν θα υποκύπτει σε πιέσεις, δεν θα εξαρτάται από οποιοδήποτε οικονομικό.

Το ΚΚΕ δεν υποτιμά το λαό. Λέει ότι ο λαός έχει τις δυνατότητες να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Θέλει ένα λαό κυρίαρχο. Δε θέλει ένα λαό που θα αναθέσει στο ΚΚΕ την εντολή. Για αυτό και η λαϊκή εντολή που θα βρει αποδέκτη το ΚΚΕ είναι η μόνη εντολή που μπορεί να οδηγήσει μέσα από αγώνες των καταπιεσμένων λαϊκών στρωμάτων, των αγροτών, των αυτοαπασχολουμένων, της νεολαίας, οργανωμένων γύρω από την εργατική τάξη και την πρωτοπορία της, στο σπάσιμο των δεσμών της κυριαρχίας του Κεφαλαίου.