''Ο λαός ξέρει τους κουκουέδες και τους έχει εμπιστευτεί''

Για το αυριανό πανελλαδικό συλλαλητήριο

Έχει μεγάλη σημασία η παρουσία όλων μας στο αυριανό συλλαλητήριο, η τεράστια προσφορά του οποίου στη διαδικασία ανασύνταξης του εργατικού κινήματος έγκειται στην διαδικασία, στη Δίμηνη Καμπάνια Δράσης του ΠΑΜΕ, η οποία οδήγησε σε αυτό. Στο πλαίσιο των εκατοντάδων Γενικών Συνελεύσεων, συγκεντρώσεων, περιοδειών στους τόπους δουλειάς και στις γειτονιές, χιλιάδες εργαζόμενοι ανεξάρτητα από το βαθμό ωρίμανσης της ταξικής και πολιτικής τους συνείδησης, πήραν το βάφτισμα του πυρός. Το αυριανό συλλαλητήριο είναι η κλιμάκωση αυτής της μεγάλης προσπάθειας για συνέχιση και κλιμάκωση του αγώνα με ξεκάθαρη στόχευση και προοπτική.

Η ‘μαγιά’ που μένει από αυτή τη διαδικασία πάλης ενάντια στον εργοδοτικό συνδικαλισμό, στις προσπάθειες ενσωμάτωσης και κατάπνιξης του κινήματος, θα χρησιμεύσει για ακόμα πιο αποφασιστικά βήματα, για ακόμα πιο εντατική και σε βάθος δουλειά στους χώρους εργασίας και τα συνδικάτα, ως το επόμενο βήμα κλιμάκωσης της πάλης, την πανεργατική πανελλαδική απεργία στις 27 Νοέμβρη. Είναι χαρακτηριστικό ότι από τις 908 συνολικά αποφάσεις, περισσότερες από 100 προέρχονται από σωματεία που δεν είχαν προηγούμενη δράση με το ΠΑΜΕ, όπως και 6 Ομοσπονδίες. Εδώ ακριβώς εντοπίζεται η ‘μαγιά’ και η απόδειξη του ‘δεσίματος’ των ιδιαίτερων αιτημάτων του χώρου και του κλάδου τους με τη μεγάλη πανελλαδική εργατική-λαϊκή κινητοποίηση. Η παρακαταθήκη που αφήνει η διαδικασία πάλης που οδήγησε στο συλλαλητήριο οφείλεται συν τοις άλλοις στην ικανότητα των κομμουνιστών να πλαισιώνουν τα οικονομικά αιτήματα αιχμής με το στρατηγικό στόχο ανατροπής της δικτατορίας της αστικής τάξης.

Η καθημερινή πάλη και οι ζυμώσεις στο χώρο εργασίας, η ανάλυση από τους κομμουνιστές της διαλεκτικής ενότητας των οικονομικών και πολιτικών αιτημάτων, είναι το μόνο αντίδοτο ενάντια στην λογική  της ανάθεσης, που προωθείται από ρεφορμιστικές δυνάμεις της ταξικής συνεργασίας (ΜΕΤΑ-ΣΥΡΙΖΑ). Είναι ο μόνος τρόπος να κατανοήσει ο εργαζόμενος στην πράξη το νόημα της φράσης ‘εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά’. ‘Εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά’ δε σημαίνει να αλλάξει η φρουρά διαχείρισης. Σημαίνει να ανασυνταχθεί το εργατικό κίνημα για τις δύσκολες και αγωνιστικές συνθήκες που το περιμένουν. Η συνείδηση του συνθήματος ‘εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά’ σημαίνει κατανόηση του γιατί το ΚΚΕ αρνείται να συμμετέχει σε αστικές κυβερνήσεις. Γιατί δεν είναι αυτός ο στόχος του. Αντίθετα, στόχος του Κομμουνιστικού Κόμματος σε συνθήκες μη επαναστατικής κατάστασης είναι να δείξει τη σημασία της οργάνωσης της εργατικής τάξης και των συμμάχων της σε αντεπίθεση, και να προετοιμάσει τον υποκειμενικό παράγοντα για τις συνθήκες αυτές. ‘Εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά’ σημαίνει, λοιπόν, πάλη και δημιουργία πυρήνων στο χώρο εργασίας από όπου θα ξεπηδήσουν οι θεσμοί της εργατικής εξουσίας του αύριο.

Η μεγάλη προσπάθεια που οδηγεί στο αυριανό συλλαλητήριο φανερώνει πως οι κομμουνιστές αντιπαρατίθενται στις δυνάμεις εκείνες που στέκονται εμπόδιο στην ανάπτυξη του κινήματος, καλλιεργούν τη λογική της ανάθεσης και της ταξικής συνεργασίας, και παραπέμπουν όλες τις ‘λύσεις’ στην κάλπη των εκλογών. Η εξουσία πρέπει να έρθει στα χέρια της εργατικής τάξης και των συμμάχων της αλλά αυτό δε θα γίνει μέσω εκλογών. Η εργατική εξουσία, η μόνη κυβερνητική μορφή που ανταποκρίνεται στις ανάγκες της περιόδου μετάβασης προς τον ολοκληρωτικό κομμουνισμό, είναι σοβιετική εξουσία. Είναι εξουσία που σφυρηλατείται στην ταξική πάλη στους χώρους εργασίας, στη δουλειά στα σωματεία, στο ανασυνταγμένο εργατικό κίνημα.

Με επίγνωση της ιστορικά επιβεβαιωμένης θέσης ότι χωρίς επανάσταση Σοβιέτ δεν μπορούν να υπάρξουν[1] (με επίγνωση δηλαδή της επιβλαβούς υπερ-επαναστατικότητας σε συνθήκες υποχώρησης του εργατικού κινήματος όπως οι σημερινές) δεν μπορούμε να παραβλέψουμε την σημασία των Γενικών Συνελεύσεων ως εργαλείου στα χέρια των εργαζομένων που μπορεί να συμβάλλει στην οργάνωση της πάλης, στην αναζωογόνηση της λειτουργίας και της δράσης των σωματείων, στην ανασύνταξη του συνδικαλιστικού κινήματος. Όπως διαβάζουμε στο άρθρο του Δημήτρη Ακτύπη, στελέχους του ΠΑΜΕ, υπήρξαν αρκετές περιπτώσεις Γενικών Συνελεύσεων που ανέτρεψαν τους αρνητικούς συσχετισμούς των Διοικητικών Συμβουλίων και πήραν απόφαση συμμετοχής στο συλλαλητήριο (νοσοκομεία ‘Αγ. Σάββας’, ‘Σωτηρία’, Σύλλογος Υπαλλήλων Περιφέρειας Αττικής κ.ά.), αλλά και άλλες που δεν είχαν την απαιτούμενη συμμετοχή, αναδεικνύοντας υπάρχουσες αδυναμίες.

Αυτό που σίγουρα πρέπει να τονιστεί είναι η ανάγκη η ταξική πάλη για τα άμεσα οικονομικά αιτήματα να πλαισιώνεται και να στοχεύει στην πολιτική ταξική πάλη, στη γραμμή ρήξης και ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων. Όπως είδαμε στην τελευταία ανάρτηση το πέρασμα από την αμεσότητα της εμπειρίας στην ταξική συνείδηση προϋποθέτει συνείδηση της ολότητας της κίνησης της ταξικής πάλης. Ο οικονομικός αγώνας οφείλει να μην είναι αποκομμένος αλλά να καθορίζεται από τον πολιτικό, τα αιτήματα αιχμής από  τον στρατηγικό στόχο της εργατικής εξουσίας. Τα σωματεία οφείλουν να γίνουν οι πυρήνες ανασυγκρότησης, όπου τα αιτήματα αιχμής οδηγούν διαλεκτικά στην ολότητα των στρατηγικών αιτημάτων της εργατικής τάξης, αναδεικνύοντας τον καθοριστικό χαρακτήρα της ανατροπής της δικτατορίας της αστικής τάξης[2].

Η αποκοπή του αγώνα για τα καθημερινά οικονομικά αιτήματα από τα στρατηγικά πολιτικά αιτήματα, η αποκοπή δηλαδή της οικονομικής ταξικής πάλης από την πολιτική ταξική πάλη, είναι ένας από τους στόχους της αστικής τάξης και των δυνάμεων της ταξικής συνεργασίας, και συναντάται διαχρονικά σε χώρες όπως η Αγγλία όπου το εργατικό κίνημα καπελωνόταν από την αστική τάξη (ο Λένιν αναφέρθηκε στη σχέση ιμπεριαλισμού και οπορτουνισμού στο φαινόμενο της εργατικής αριστοκρατίας στην Αγγλία). Ο διαχωρισμός των άμεσων αιτημάτων των εργαζομένων από το στρατηγικό αίτημα ανατροπής της δικτατορίας της αστικής τάξης κλιμακώνεται ως το σημείο που το τελευταίο εγκαταλείπεται τελείως προς όφελος της αστικής τάξης. Είναι χαρακτηριστικό, για παράδειγμα, ότι στην Αγγλία απουσιάζει ένα κομμουνιστικό κόμμα με αυτοτελή δράση. Η ιστορία του ΚΚΒΡ είναι ιστορία διαδοχή φάσεων ταλάντευσης στο ζήτημα αυτοτελούς δράσης ή παροχής στήριξης στους Εργατικούς, με την πλάστιγγα συνήθως να γέρνει προς το δεύτερο.

Πολύ θα ήθελαν και στην Ελλάδα οι αστοί ένα ΚΚΕ ουρά του ΣΥΡΙΖΑ, ένα ευνουχισμένο ΚΚΕ συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ. Και αυτό θα ήταν το ΚΚΕ αν δεν είχε σταθεί βράχος το 1991. Αλλά, όπως είπε πρόσφατα σε ομιλία της η Αλέκα Παπαρήγα, το 2012 -και η στάση του κόμματος τότε- θα αποδειχθεί στο μέλλον ακόμα πιο κρίσιμο ως προς αυτό το ζήτημα. Ήδη οι κομμουνιστές αναδεικνύουν με τον αγώνα τους, και την καθημερινή δουλειά τη διαφορά του αυτοτελούς αγώνα για τον δρόμο της εργατικής εξουσίας και την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών από την ταξική συνεργασία που οδηγεί σε αδιέξοδα την εργατική τάξη και τα πλατιά λαϊκά στρώματα. Γι αυτό και στο πλαίσιο της Δίμηνης Καμπάνιας του ΠΑΜΕ εργάτες που ανήκουν σε άλλους πολιτικούς χώρους και παρατάξεις έλεγαν στις γενικές συνελεύσεις : ‘Τους κομμουνιστές τους ξέρουμε, το ΠΑΜΕ το ξέρουμε, σε αυτό το συλλαλητήριο θα πάμε μαζί τους’.

Όπως έλεγε και ο Νίκος Ζαχαριάδης στο ηχητικό ντοκουμέντο προέρχεται από το Αρχείο του ΚΚΕ:

‘Ο λαός ξέρει τους κουκουέδες και τους έχει εμπιστευτεί.’

---

[1] Θέσεις του Β’ Συνεδρίου (6-25 Ιουλίου 1920) της Κομμουνιστικής Διεθνούς, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, σσ. 105-109

[2] Διαβάζουμε στο Ριζοσπάστη σχετικά με τη διαλεκτική ενότητα οικονομικής και πολιτικής ταξικής πάλης:

‘Το ΠΑΜΕ έχει συμβολή σε κάθε μικρό ή μεγάλο αγώνα που έγινε στη χώρα μας. Βρίσκεται μπροστά σε κάθε μικρή ή μεγάλη διεκδίκηση των εργαζομένων, για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους. Παλεύει για να παρθούν άμεσα μέτρα που θα ανακουφίζουν τη λαϊκή οικογένεια, για την προστασία των ανέργων, ενάντια στους πλειστηριασμούς, στη φοροληστεία, στα χαράτσια, στα πανάκριβα τιμολόγια των ΔΕΚΟ, ενάντια στις απολύσεις, για την υπογραφή συλλογικών συμβάσεων, για προσλήψεις στους τομείς Υγείας, Πρόνοιας, Εκπαίδευσης, για να μη βάλουν χέρι στο Ασφαλιστικό’.

Και στη συνέχεια: ‘Όμως ο αγώνας δεν περιορίζεται μόνο εκεί. Δεν μπορούμε να αποσπαστούμε, ούτε να παραιτηθούμε από το γεγονός ότι σήμερα, για να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα των εργαζομένων, να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, πρέπει να συγκρουστούμε με την ΕΕ, την εργοδοσία, τα μονοπώλια και τα κέρδη τους, να αμφισβητήσουμε την εξουσία τους’.