Χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνἀ

30 Απρίλη: Η σημαία του κόκκινου στρατού υψώνεται στο Ράιχσταγκ το 1945. 12 χρόνια πριν, το 1933, η προβοκάτσια του εμπρησμού του Ράιχσταγκ είχε σημάνει την άνοδο των Ναζί στην εξουσία.

1 Μάη: Το 1886 κηρύσσεται στις ΗΠΑ γενική απεργία με κεντρικό αίτημα το 8ωρο. Την ημέρα της απεργίας χιλιάδες εργάτες αψηφούν τις ‘υποδείξεις’ των αστών και την τρομοκρατία (από την κινητοποίηση των δυνάμεων καταστολής) και κατεβαίνουν στους δρόμους. Η κινητοποίησή τους ήταν τόσο μεγάλη και τόσο επιβλητική που οι καπιταλιστές θεώρησαν πως έπρεπε να επιβληθούν δυναμικά. Έτσι, στις 3 Μάη η αστυνομία πυροβόλησε εν ψυχρώ εναντίον εργατών που διαδήλωναν - κατά των απεργοσπαστών - έξω από το εργοστάσιο θεριστικών μηχανών «Μακ Κόρμικ», δολοφονώντας εν ψυχρώ 4 διαδηλωτές και τραυματίζοντας αρκετούς. Την επομένη, 4 Μάη, όταν η εργατική τάξη του Σικάγο πραγματοποιούσε διαδήλωση διαμαρτυρίας στο Χέιμαρκετ, προβοκάτορας έριξε βόμβα σκοτώνοντας έναν και τραυματίζοντας πάνω από 70 αστυνομικούς.

9 Μάη: Η αντιφασιστική νίκη των λαών. Η μέρα που η ναζιστική Γερμανία συνθηκολογεί άνευ όρων το 1945, σφραγίζοντας ουσιαστικά τη μεγάλη νίκη των λαών επί του φασιστικού ιμπεριαλιστικού συνασπισμού του ‘Άξονα’. Η ΕΣΣΔ έδωσε στον αγώνα αυτό πάνω από 20 εκατομμύρια νεκρούς. Στη μάχη έχασαν τη ζωή τους σχεδόν 2.000.000 μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος των Μπολσεβίκων, δηλαδή πάνω από τα μισά του μέλη.

Μέσα σε διάστημα δέκα ημερών, οι τρεις από αυτές έχουν χαρακτήρα εορταστικό για την εργατική τάξη. Εορταστικό όχι με την έννοια πως η εργατική τάξη στήνει γιορτές και πανηγύρια, και τρέχει να πιάσει τον Μάη. Η ώρα του εορτασμού είναι ώρα περισυλλογής και προβληματισμού για τους εργάτες του σήμερα, αλλά και για τα υπόλοιπα καταπιεσμένα λαϊκά στρώματα. Τι μπορούμε να διδαχθούμε από τους αγώνες της πρωτοπόρου εργατικής τάξης; Τι μπορούμε να διδαχθούμε από τους εργάτες που έδωσαν τη ζωή τους την πρωτομαγιά του 1886 και τους εργάτες του κόκκινου στρατού που κατατρόπωσαν το ναζιστικό κτήνος του ιμπεριαλισμού;

Σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, σε συνθήκες ανεργίας και αντιλαϊκών μέτρων προς όφελος των μονοπωλίων για να ‘αντιμετωπισθεί’ η κρίση των καπιταλιστών, σε συνθήκες όπου ένας ακόμα ιμπεριαλιστικός πόλεμος μας χτυπά την πόρτα, μπορούμε να διδαχθούμε πολλά. Μπορούμε μόνο να μάθουμε από τους αγώνες εργατών που έδωσαν τη ζωή τους για τα δικαιώματα της εργατικής τάξης, στο πλαίσιο της ταξικής πάλης για τη νέα κοινωνία οπού δε θα υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Οι θυσίες των εργατών, των κομμουνιστών, του κόκκινου στρατού, καθιστούν ολοφάνερο πως η εργατική τάξη είναι το μερικό που για πρώτη φορά στην ιστορία εκπροσωπεί το καθολικό. Η εργατική τάξη δεν είναι μόνο ο δημιουργός του κοινωνικού πλούτου, αλλά και η πρωτοπόρα κοινωνική τάξη, η μόνη που μπορεί να ηγηθεί και να συσπειρώσει στην πάλη για την ανατροπή των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, που είναι σχέσεις εκμετάλλευσης. Σήμερα, λοιπόν, που η εργατική τάξη και τα καταπιεσμένα λαϊκά στρώματα είναι αντιμέτωποι με μια ολομέτωπη επίθεση, που έχει εξαπολύσει εναντίον τους το κεφάλαιο, η ΕΕ και οι κυβερνήσεις που υπηρετούν το σημερινό δρόμο ανάπτυξης, είναι αναγκαία η συσπείρωση γύρω από την πρωτοπορία της εργατικής τάξης και το Κόμμα της. Αυτό μας διδάσκει η ιστορία.

Διαβάζουμε στην ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου του ΚΚΕ για την Εργατική Πρωτομαγιά 2014 ότι η αιτία των προβλημάτων για την εργατική τάξη είναι η καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, ο ανταγωνισμός και η αναρχία στην παραγωγή, το γεγονός πως τον παραγόμενο πλούτο τον αρπάζουν μια χούφτα κεφαλαιοκράτες που καθορίζουν τί και πώς θα παραχθεί, με μοναδικό κριτήριο την κερδοφορία τους. Από εκεί απορρέουν τα δεινά που σήμερα και πάντα τη βασανίζουν, όπως η φτώχεια, η ανεργία, οι κρίσεις, οι πόλεμοι. Αυτός είναι ο λόγος που η εργατική τάξη δε μπορεί να απολαύσει τον πλούτο που η ίδια παράγει, δε μπορεί να απολαύσει τα επιτεύγματα της επιστήμης και της τεχνολογίας.

Με βάση αυτή τη γνώση πρέπει να δρα ο εργάτης και ο αγώνας του πρέπει να είναι αγώνας ταξικός και επαναστατικός. Ο στρατηγικός στόχος της εργατικής τάξης είναι αυτός της ολικής ανατροπής των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, της δικτατορίας της αστικής τάξης. Και ο δρόμος για το στόχο αυτό είναι δρόμος ολικής ρήξης και επανάστασης. Γιατί άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Ο δρόμος της ‘μεταρρύθμισης’ είναι μονόδρομος του Κεφαλαίου. Όπως ήταν και επί Κερένσκι το 1917 στη Ρωσία και όπως ήταν και επί Σοσιαλδημοκρατών (Σοσιαλ-φασιστών) στη μεσοπολεμική Γερμανία. Για αυτό και σήμερα το ΚΚΕ καλεί τους εργάτες και τα καταπιεσμένα λαϊκά στρώματα να γυρίσουνε την πλάτη στα κόμματα της ΕΕ και του καπιταλιστικού συστήματος. Γιατί οι ανάγκες τους δε συμβιβάζονται με τις ανάγκες των αφεντικών και των μεγαλοεπιχειρηματιών.

Παραθέτουμε, λοιπόν, εδώ εφτά βασικά διδάγματα από την ταξική και επαναστατική πάλη όπως παρουσιάστηκαν από τον Γιάννη Μερεντίτη, στο πλαίσιο της εκδήλωσης της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ για την 1^η του Μάη.

1.  Τίποτα δε χαρίζεται, όλα κατακτώνται μέσα από σκληρούς αγώνες, δεν υπάρχουν σωτήρες.

2.    Οι αγώνες έχουν πάντα αποτελέσματα, κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος.

3.   Όσες κατακτήσεις και αν πετύχεις στον καπιταλισμό είναι σα να χτίζεις πάνω στην άμμο.

4.   Η αστική τάξη είναι αδίστακτος αντίπαλος και όχι «κοινωνικός εταίρος».

5.   Η λογική του μικρότερου κακού οδήγησε πάντα προς τα χειρότερα.

6.   Η τύχη του εργατικού κινήματος κρίνεται, πριν απ' όλα, από τους εργάτες και τις εργάτριες που είναι μέσα στην παραγωγή.

7.   Η πορεία του εργατικού κινήματος είναι άρρηκτα δεμένη με την πορεία του ΚΚΕ, του οργανωμένου πρωτοπόρου, συνειδητού τμήματος της εργατικής τάξης, που παλεύει για την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού-κομμουνισμού.

Η επέτειος της κόκκινης σημαίας στο Ράιχσταγκ, η εργατική Πρωτομαγιά, η επέτειος της αντιφασιστικής νίκης των λαών αποτελούν, όπως λέει ο Γιάννης Μερεντίτης, ευκαιρία για επιθεώρηση των δυνάμεών της εργατικής τάξης, της οργάνωσής της, του ιδεολογικού εξοπλισμού της, της μαχητικότητάς και της ετοιμότητας για πιο δύσκολες συνθήκες. Αποτελούν ευκαιρία κριτικής και αυτοκριτικής, ανάδειξης των ελλείψεων και των αδυναμιών που πρέπει να αντιμετωπιστούν, για να γίνουν πιο αξιόμαχες και αποτελεσματικές, για μάχη μέχρι την τελική νίκη, το σοσιαλισμό-κομμουνισμό. Αποτελούν, τέλος, ευκαιρία συνειδητοποίησης του συμφέροντος των καταπιεσμένων λαϊκών στρωμάτων να συνασπιστούν στη Λαϊκή Συμμαχία γύρω από τους εργάτες.

Γιατί χωρίς αυτούς δε γυρνά γρανάζι. Χωρίς αυτούς ο κόσμος δεν αλλάζει.