Το παρακάτω κείμενο είναι γραμμένο με αφορμή ένα ντοκιμαντέρ που έτυχε να δω πρόσφατα με θέμα τη ζωή και το έργο του ποιητή Τάσου Λειβαδίτη.
Στο ντοκιμαντέρ αυτό οι μετέχοντες αφού μιλήσανε για τα παιδικά του χρόνια και τους αγώνες που έδωσε με το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας και το ΕΑΜ, αφού μιλήσανε για τις εξορίες και τις διώξεις που υπέστη λόγω των πολιτικών του θέσεων, ααναφερθήκανε και στο έργο του το οποίο και χώρισαν σε δύο βασικές περιόδους. Η πρώτη που περιλάμβανε το ‘Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου’ και το ‘Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας’ θεωρείται ως η πρώτη περίοδος η οποία έχει έντονα πολιτικό χαρακτήρα και σαφή ιδεολογικό προσανατολισμό.
Η δεύτερη περίοδος,η οποία αρχίζει περίπου από την δεκαετία του 70 και μετά θεωρήθηκε ως πιο λυρική και μάλιστα παρατηρούν και μια έντονη επιρροή του χριστιανισμού στην ποίηση του. Εδώ, σε αυτό ακριβώς το σημείο άρχισαν να θέτονται διάφορα ερωτήματα για πως γίνεται ένας κομμουνιστής καλλιτέχνης να δείχνει τόσο βαθιά επηρεασμένος από τον χριστιανισμό. Πως είναι δυνατόν να μπερδεύεται στο έργο του Λειβαδίτη ο Μαρξ ο Λένιν και Χριστός;
