Ταξικός κανιβαλισμός vs ταξικής αλληλεγγύης

Για να μελετήσουμε το φαινόμενο του φασισμού στην Ελλάδα και την Ευρώπη του σήμερα  και για να καταλήξουμε σε σωστά συμπεράσματα θα πρέπει να δούμε το τεράστιο αυτό ζήτημα κάτω από το πρίσμα της ταξικής ανάλυσης. Οποιαδήποτε άλλη ερμηνεία του φαινομένου θα οδηγήσει σε λαθεμένα συμπεράσματα και κατ’ επέκταση σε λαθεμένες προτάσεις για την αντιμετώπιση του.

Οι αστικές κοινωνίες, όπως όλοι λίγο πολύ γνωρίζουμε, αποτελούνται από διάφορες οικονομικές τάξεις  οι οποίες έχουν πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και διαδραματίζουν πολύ συγκεκριμένους ρόλους στην παραγωγή. 

Οι κύριες τάξεις στον καπιταλισμό είναι οι εργατική τάξη η οποία με την εργατική της δύναμη παράγει όλον τον πλούτο και η αστική τάξη η οποία κατέχει τα μέσα παραγωγής και καρπώνεται τη μερίδα του λέοντος από τον πλούτο αυτό.

Όπως αντιλαμβανόμαστε λοιπόν, αυτές οι δύο τάξεις βρίσκονται σε διαμετρικά αντίθετους πόλους και έχουν διαμετρικά αντίθετα συμφέροντα, άρα εξ ορισμού βρίσκονται σε διαρκή και ανειρήνευτη πάλη. 

Η οξύτητα με την οποία εμφανίζεται αυτή η πάλη δεν είναι πάντοτε η ίδια αλλά εξαρτάται  από την φάση λειτουργίας που βρίσκεται κάθε φορά ο καπιταλισμός.

Όταν αυτός βρίσκεται σε φάση ομαλής λειτουργίας ή και άνθησης τότε οι ταξικές αυτές αντιθέσεις, αν και υπάρχουν, είναι πιο αμβλυμμένες, πιο χαλαρές ενώ όταν ο καπιταλισμός βρίσκεται σε φάση οικονομικής κρίσης αυτές οι αντιθέσεις οξύνονται, γίνονται πιο σφοδρές από ποτέ και παίρνουν πολύ συχνά ακραίες μορφές.

Στις κρίσεις όμως εκτός από την ταξική πάλη, ιστορικά διαπιστώνεται, πως μπορεί να υπάρξει και ένας ενδοταξικός εμφύλιος, δηλαδή σύγκρουση μεταξύ ατόμων της ίδιας οικονομικής τάξης. Αυτό το φαινόμενο το βλέπουμε πολύ συχνά να εμφανίζεται στην αστική τάξη, κυρίως σε περιόδους κρίσης. Το εντόπισε έγκαιρα και το μελέτησε σε βάθος ο Λένιν ο οποίος το περιέγραψε με τον όρο‘’ενδοιμπεριαλιστικές αντιθέσεις’’.

Με αυτόν λοιπόν τον όρο ο Λένιν ονόμασε και περιέγραψε την  ‘’κανιβαλική’’ συμπεριφορά που επιδεικνύει η αστική τάξη σε περιόδους οικονομικής κρίσης κατά την οποία τα διάφορα οικονομικά συμφέροντα στρέφονται το ένα έναντι του άλλου με σκοπό την αφάνιση του αντιπάλου και την δική τους επιβίωση. Αυτή την ‘’κανιβαλική’’ συμπεριφορά των αστών, ο Λένιν, πολύ σωστά την εξέλαβε ως αδυναμία τους, ως την Αχίλλειο πτέρνα τους που οι εργάτες πρέπει να εκμεταλλευτούν για τους ανατρέψουν.

Δυστυχώς όμως σε περιόδους οικονομικής κρίσης και ακραίας φτώχειας των λαϊκών στρωμάτων αυτός ο ενδοταξικός εμφύλιος μπορεί να εμφανιστεί και στους εργάτες. Μπορεί να παρατηρηθεί, και έχει παρατηρηθεί, ο ένας να ‘’ κανιβαλίζει’’ έναντι του άλλου προσπαθώντας να τον αφανίσει με το πρόσχημα πως είναι μαύρος ή κίτρινος ή πορτοκαλί κτλ.

Πολιτική λοιπόν έκφραση αυτού του θλιβερού για τους εργάτες φαινομένου είναι ο φασισμός. Αυτή είναι η ουσία του, αυτό κάνει. Βρίσκει κάποια προσχήματα ότι πχ ο απέναντι είναι μετανάστης, Εβραίος, ομοφυλόφιλος κτλ  και σε παροτρύνει να τον εξοντώσεις λέγοντας σου πως αν αυτός εξοντωθεί εσύ θα παραμείνεις ζωντανός, αν αυτός πεθάνει εσύ θα ζήσεις τρώγοντας και το δικό του μερίδιο.

Αυτό λοιπόν το κοινωνικό φαινόμενο που λέγεται φασισμός είναι εξαιρετικά επικίνδυνο για την εργατική τάξη και το μέλλον όχι μόνο το δικής της, αλλά και της κοινωνίας ολόκληρης.

Είναι επικίνδυνο διότι όχι απλά διασπά τους εργάτες και στρέφει τον έναν απέναντι στον άλλο, αλλά τους διασπά εκείνη ακριβώς την ιστορική περίοδο που θα πρέπει οι εργάτες να λειτουργούν σαν μια συμπαγής μάζα, διότι οι οικονομικές κρίσεις είναι ταυτόχρονα και ιστορικές ευκαιρίες για την ανατροπή του καπιταλισμού.

Ακριβώς λοιπόν γι' αυτό τον λόγο οι αστοί σε περιόδους κρίσης στηρίζουν και καλλιεργούν τον φασισμό στα λαϊκά στρώματα. Ωθούν το κόσμο της εργασίας στον αλληλοσπαραγμό με πλασματικές διαφορές, αποπροσανατολίζοντας τους λαούς και αποδυναμώνοντας  το λαϊκό κίνημα. Αυτό ακριβώς που συνέβει στην Ιταλία του Μουσολίνι, στην Γερμανία του Χίτλερ, το ίδιο συμβαίνει και στην Ελλάδα του σήμερα. Η αστική τάξη σύσσωμη, οικονομικά,πολιτικά, μιντιακά υποθάλπει τον φασισμό για να διασπάσει τους εργάτες.   

Αντίποδας λοιπόν σε αυτές τις διαλυτικές, για τους εργάτες, συμπεριφορές που εκφράζει ο φασισμός είναι το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα. Αυτό δείχνει τον δρόμο της ταξικής αλληλεγγύης,  δείχνει τον δρόμο  για μια νικηφόρα πορεία που θα οδηγεί σε μια άλλη κοινωνία στην οποία η παραγωγή της θα σχεδιάζεται και θα υπηρετεί τις ανθρώπινες ανάγκες, που δείχνει έναν κόσμο χωρίς κανιβάλους και δυνάστες, αλλά  φτιαγμένο από ανθρώπους του μόχθου που με τα χέρια τους και το μυαλό τους θα χτίζουν έναν καλύτερο κόσμο.