Η μαγεία του αστικοδημοκρατικού ‘περάσματος στο σοσιαλισμό’

Ή πώς οι αγανακτισμένοι έγιναν ικανοποιημένοι

Το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα δείγμα της -ευεργετικής για τους αστούς- λειτουργίας ενσωμάτωσης του λεγόμενου ‘ευρωκομμουνισμού’, της νέας δηλαδή σοσιαλδημοκρατίας. Όσο περνά ο καιρός θα γίνονται όλο και πιο εμφανείς οι καταστροφικές συνέπειες που είχε για το εργατικό κίνημα η απόρριψη των αρχών του μαρξισμού-λενινισμού μέσω του αντιδραστικού αυτού ιδεολογικού ρεύματος που αποκαλούμε ευρωκομουνισμό. Με αφορμή την χθεσινή πρώτη (καθώς απ’ ότι φαίνεται θα ακολουθήσουν και άλλες) φιλοκυβερνητική συγκέντρωση ‘εθνικής στήριξης και υπερηφάνειας’ στο Σύνταγμα, θα προσπαθήσουμε να δώσουμε μια ερμηνεία του φαινομένου αυτού που δίνει ανάσες οξυγόνου στη σάπια δικτατορία της αστικής τάξης, αποπροσανατολίζοντας μερίδα και του εργαζομένου λαού.

Λαϊκή εντολή και λαϊκή κυριαρχία

Με αφορμή τις προσεχείς εκλογές ας ρίξουμε μια ματιά στη διαφορά μεταξύ λαϊκής εντολής και λαϊκής κυριαρχίας, στην οποία είχε αναφερθεί η Αλέκα Παπαρήγα στην ομιλία της στη βουλή για τον προϋπολογισμό του 2015 πριν από ένα μήνα περίπου. Η έως πρόσφατα αξιωματική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ ζητά εν όψει των εκλογών τη λαϊκή εντολή και δη μια λαϊκή εντολή που θα του δώσει τη δυνατότητα να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Ας μην ξεχνάμε ότι ένας από τους λόγους που οδήγησαν στην επίσπευση των εκλογών, οι οποίες κατά πάσα πιθανότητα θα οδηγήσουν σε αλλαγή του μίγματος της αστικής διαχείρισης, ήταν η ρητορική πως η έως τώρα κυβέρνηση έχει χάσει τη νομιμοποίησή της. Γι αυτό και χρειάζεται, σύμφωνα με το ΣΥΡΙΖΑ,  μια φρέσκια λαϊκή εντολή για να μπορέσει να εφαρμόσει ο ΣΥΡΙΖΑ το πρόγραμμά του.

Ο λαός θα εκφραστεί λοιπόν σε λίγες μέρες και θα δώσει την εντολή του. Θα τον κάνει αυτό όμως και κυρίαρχο; Ισοδυναμεί η λαϊκή εντολή με τη λαϊκή κυριαρχία; Το ερώτημα είναι σημαντικό γιατί πολλά θα ακούσουνε τα αυτάκια μας από τις τυμπανοκρουσίες και τα πανηγύρια των νέο-Πασόκων. Η ‘πρώτη φορά Αριστερά’ δε θα διστάσει καθόλου να επιτεθεί στο ΚΚΕ με στόχο να το αποδυναμώσει -αυτός άλλωστε είναι εγγενής στόχος κάθε αστικού κόμματος, να διαλύσει τον ταξικό του αντίπαλο- κατηγορώντας το ότι στέκεται εμπόδιο στη ‘λαϊκή κυριαρχία’, λόγω της δεδηλωμένης αντίθεσής του  στη συμμετοχή σε αστική κυβέρνηση σε συνθήκες δικτατορίας της αστικής τάξης. Ήδη έχουνε αρχίσει να λυσσάνε. Το ΚΚΕ πρέπει σώνει και ντε να απεμπολήσει τις αρχές του και τα επιστημονικά συμπεράσματα που έχει βγάλει  από τη συμμετοχή άλλων ΚΚ (Χιλής, Ιταλίας, κλπ) σε αστικές κυβερνήσεις, να προδώσει όχι μόνο τους ώριμους και άτεγκτους υποστηρικτές του αλλά και ολόκληρη την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, για να κοιμούνται ήσυχοι οι ‘πρώτη φορά Αριστεροί’ κυβερνήτες μας, Κουρουμπλής, Τσουκαλάς, Μητρόπουλος και σια.

Ο βράχος της εργατικής τάξης (αναδημοσίευση από 24/05/2014)

Τι σημαίνει ανάλυση υπό το πρίσμα της ταξικής πάλης; Σημαίνει να μην ξεχνάμε τη βασική διαίρεση της καπιταλιστικής κοινωνίας ανάμεσα στην αστική τάξη και την εργατική τάξη. Ο εχθρός των αστών, τον οποίο πολεμά ο αστικός κρατικός μηχανισμός (μέσω του ιδεολογικού, του πολιτικού-νομοθετικού και του τρομοκρατικού-φασιστικού του βραχίονα) είναι το εργατικό κίνημα. Και αυτό γιατί η εργατική τάξη, καθοδηγούμενη από την πρωτοπορία της, το Κομμουνιστικό Κόμμα, είναι το μοναδικό υποκείμενο που μπορεί ιστορικά να οδηγήσει την κοινωνία σε ένα ανώτερο σύστημα οργάνωσης, ένα σύστημα χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Μόνο από την εργατική τάξη έχουν να φοβούνται οι πλουτοκράτες πως θα σταματήσει η αφαίμαξη του λαού. Γι αυτό τρέμουν την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος για την οποία παλεύει το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ.

Η ''χριστιανικότητα'' της μαρξιστικής ηθικής

Το παρακάτω κείμενο είναι γραμμένο με αφορμή ένα  ντοκιμαντέρ που έτυχε να δω πρόσφατα με θέμα τη ζωή και το έργο του ποιητή Τάσου Λειβαδίτη.

Στο ντοκιμαντέρ αυτό οι μετέχοντες αφού μιλήσανε για τα παιδικά του χρόνια και τους αγώνες που έδωσε με το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας και το ΕΑΜ, αφού μιλήσανε για τις εξορίες και τις διώξεις που υπέστη  λόγω των πολιτικών του θέσεων, ααναφερθήκανε και στο έργο του το οποίο και χώρισαν σε δύο βασικές περιόδους. Η πρώτη που περιλάμβανε το ‘Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου’ και το ‘Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας’ θεωρείται ως η πρώτη περίοδος η οποία έχει έντονα πολιτικό χαρακτήρα και σαφή ιδεολογικό προσανατολισμό.

Η δεύτερη περίοδος,η οποία αρχίζει περίπου από την δεκαετία του 70 και μετά  θεωρήθηκε ως πιο λυρική και μάλιστα παρατηρούν και μια έντονη επιρροή του χριστιανισμού στην ποίηση του. Εδώ, σε αυτό  ακριβώς το σημείο  άρχισαν να θέτονται διάφορα ερωτήματα για πως γίνεται ένας κομμουνιστής καλλιτέχνης να δείχνει τόσο βαθιά επηρεασμένος από τον χριστιανισμό. Πως είναι δυνατόν να μπερδεύεται στο έργο του Λειβαδίτη ο Μαρξ ο Λένιν και Χριστός;

Προοικονομία

''Μες στην αγκάλη το απονήρευτο κρατώντας μωρουδάκι,

το γιο του Εχτόρου το μονάκριβο, πανώριο σαν αστέρι'

Σκαμάντριο το 'κραζε ο πατέρας του και Καστραφέντη ο κόσμος'

τι ο Έχτορας ήταν που διαφέντευε το κάστρο μοναχός του.

Κι αυτός δίχως μιλιά αχνογέλασε σαν είδε τον υγιό του'

και δίπλα του η Αντρομάχη στάθηκε με μάτια δακρυσμένα,

το χέρι του 'σφιξε, του μίλησε κι αυτά του λέει τα λόγια:

« Απ᾿ την ορμή την ίδια σου, άμοιρε, θα βρεις το θάνατο σου,

και το μωρό σου δε σπλαχνίζεσαι κι ουδέ τη μαύρη εμένα,

που γρήγορα θα μείνω χήρα σου᾿ τι ευτύς οι Αργίτες όλοι

θα σε σκοτώσουνε χιμίζοντας. Μ᾿ αν είναι να σε χάσω, 

ν᾿ ανοίξει η γη να μπω καλύτερα χίλιες φορές, τι πια άλλη 

δε θα 'χω ζεστασιά, αν μου πέθαινες, τρανούς μονάχα θα 'χω 

καημούς''

                                                                               
                                                                                Ιλιάδα

Στην παραπάνω σκηνή από την Ιλιάδα η γυναίκα του Έκτορα η Ανδρομάχη προλέγει τον χαμό του άνδρα της πριν αυτός συμβεί και θρηνεί προκαταβολικά γιαυτό. 

Αυτή η αφηγηματική τεχνική με την οποία ο συγγραφέας προϊδεάζει για το πως θα εξελιχθεί η πλοκή του έργου βάζοντας φράσεις στο στόμα των πρωταγωνιστών λέγεται προοικονομία και χρησιμοποιήθηκε ευρύτατα από αρχαίους και σύγχρονους συγγραφείς 

Στοιχεία προιοκονομίας δεν βρίσκουμε μόνο στην τέχνη αλλά και στην ιστορία. Πολλές φορές μέσα στους αιώνες συνέβησαν γεγονότα τα οποία κατά μια έννοια μαρτυρούσαν την εξέλιξη των ανθρωπίνων κοινωνιών.

Η εξέγερση του Σπαρτάκου με σκοπό την κατάργηση της δουλείας ήταν ένα δείγμα προοικονομιας στην ιστορία. Όταν ο Σπάρτακος εξεγέρθηκε και απαίτησε την κατάργηση της δουλειάς η τότε κοινωνία κατέπνιξε αυτή την επανάσταση μιας και στις τότε κοινωνίες θεωρούνταν αδιανόητο να μην υπάρχουν δούλοι. Από τότε πέρασαν χιλιάδες χρόνια και ήρθε  ο διαφωτισμός και η Γαλλική επανάσταση για να διακηρύξει την κατάργηση της δουλειάς 

Άλλο παράδειγμα προιοκονομίας στην ιστορία ήταν η ιδέα της παγκοσμιοποίησης από τον Μ. Αλέξανδρο. Αυτό που οραματίστηκε ο Αλέξανδρος τότε, μια παγκόσμια πολυπολιτισμική αυτοκρατορία στην εποχή του φάνταζε αδιανόητο. Προσπάθησε να το δημιουργήσει κάνοντας μια γιγαντιαία για την εποχή εκστρατεία και τελικά απέτυχε. Πέρασαν όμως αρκετοί αιώνες και σήμερα η παγκοσμιοποίηση είναι μια πραγματικότητα

Ένα τέτοιο παράδειγμα προιοκονομίας στην ιστορία ήταν και ο υπαρκτός σοσιαλισμός. Ο υπαρκτός σοσιαλισμός ήταν η γιγαντιαία προσπάθεια των λαών να υλοποιήσουν το όραμα του Μαρξ- Ενγκελς-Λένιν δηλαδή την ύπαρξη του πρώτου μη εκμεταλλευτικού. συστήματος  στην ιστορία της ανθρωπότητας.

''Ο λαός ξέρει τους κουκουέδες και τους έχει εμπιστευτεί''

Για το αυριανό πανελλαδικό συλλαλητήριο

Έχει μεγάλη σημασία η παρουσία όλων μας στο αυριανό συλλαλητήριο, η τεράστια προσφορά του οποίου στη διαδικασία ανασύνταξης του εργατικού κινήματος έγκειται στην διαδικασία, στη Δίμηνη Καμπάνια Δράσης του ΠΑΜΕ, η οποία οδήγησε σε αυτό. Στο πλαίσιο των εκατοντάδων Γενικών Συνελεύσεων, συγκεντρώσεων, περιοδειών στους τόπους δουλειάς και στις γειτονιές, χιλιάδες εργαζόμενοι ανεξάρτητα από το βαθμό ωρίμανσης της ταξικής και πολιτικής τους συνείδησης, πήραν το βάφτισμα του πυρός. Το αυριανό συλλαλητήριο είναι η κλιμάκωση αυτής της μεγάλης προσπάθειας για συνέχιση και κλιμάκωση του αγώνα με ξεκάθαρη στόχευση και προοπτική.

Η ‘μαγιά’ που μένει από αυτή τη διαδικασία πάλης ενάντια στον εργοδοτικό συνδικαλισμό, στις προσπάθειες ενσωμάτωσης και κατάπνιξης του κινήματος, θα χρησιμεύσει για ακόμα πιο αποφασιστικά βήματα, για ακόμα πιο εντατική και σε βάθος δουλειά στους χώρους εργασίας και τα συνδικάτα, ως το επόμενο βήμα κλιμάκωσης της πάλης, την πανεργατική πανελλαδική απεργία στις 27 Νοέμβρη. Είναι χαρακτηριστικό ότι από τις 908 συνολικά αποφάσεις, περισσότερες από 100 προέρχονται από σωματεία που δεν είχαν προηγούμενη δράση με το ΠΑΜΕ, όπως και 6 Ομοσπονδίες. Εδώ ακριβώς εντοπίζεται η ‘μαγιά’ και η απόδειξη του ‘δεσίματος’ των ιδιαίτερων αιτημάτων του χώρου και του κλάδου τους με τη μεγάλη πανελλαδική εργατική-λαϊκή κινητοποίηση. Η παρακαταθήκη που αφήνει η διαδικασία πάλης που οδήγησε στο συλλαλητήριο οφείλεται συν τοις άλλοις στην ικανότητα των κομμουνιστών να πλαισιώνουν τα οικονομικά αιτήματα αιχμής με το στρατηγικό στόχο ανατροπής της δικτατορίας της αστικής τάξης.

Η αμεσότητα της πείνας

Αθήνα, Μεγάλος Λιμός 1941

‘Ο άνθρωπος είναι τόσο πρόστυχος, που όλα τα συνηθίζει στο τέλος’, γράφει ο Ντοστογιέφσκι στο Έγκλημα και τιμωρία. Με βάση την παραπάνω φράση μπορεί να αναρωτηθεί κανείς αν η προστυχιά είναι εγγενές χαρακτηριστικό του ανθρώπου. Είναι ο άνθρωπος εν γένει χυδαίος, ανήθικος και ποταπός; Και πως σχετίζονται αυτά τα χαρακτηριστικά με τη δύναμη της συνήθειας; Ο άνθρωπος συνηθίζει κάθε καινούρια κατάσταση επειδή είναι ποταπός, ανήθικος, δηλαδή πρόστυχος; Με αυτό το τελευταίο ερώτημα θα προσπαθήσουμε να ασχοληθούμε για να αναδείξουμε την ιδεολογική προστυχιά των ταξικών κοινωνιών που εγκλωβίζει τα κατώτερα και πολυπληθέστερα στρώματα της κοινωνίας στην αμεσότητα της κατάστασής τους, και στην οποία το προλεταριάτο έρχεται να αντιπαραθέσει τον καθαρό δρόμο της ανατροπής -καθαρό όχι με την έννοια της μη βίας ή της μη καταπόνησης σωματικής και ψυχικής, αλλά με την έννοια της καθαρότητας της στόχευσης και της σκέψης, της ξεκάθαρης σύλληψης της πραγματικότητας στην κίνησή της και της θέσης του ανθρώπου σε αυτήν.