''Ο λαός ξέρει τους κουκουέδες και τους έχει εμπιστευτεί''

Για το αυριανό πανελλαδικό συλλαλητήριο

Έχει μεγάλη σημασία η παρουσία όλων μας στο αυριανό συλλαλητήριο, η τεράστια προσφορά του οποίου στη διαδικασία ανασύνταξης του εργατικού κινήματος έγκειται στην διαδικασία, στη Δίμηνη Καμπάνια Δράσης του ΠΑΜΕ, η οποία οδήγησε σε αυτό. Στο πλαίσιο των εκατοντάδων Γενικών Συνελεύσεων, συγκεντρώσεων, περιοδειών στους τόπους δουλειάς και στις γειτονιές, χιλιάδες εργαζόμενοι ανεξάρτητα από το βαθμό ωρίμανσης της ταξικής και πολιτικής τους συνείδησης, πήραν το βάφτισμα του πυρός. Το αυριανό συλλαλητήριο είναι η κλιμάκωση αυτής της μεγάλης προσπάθειας για συνέχιση και κλιμάκωση του αγώνα με ξεκάθαρη στόχευση και προοπτική.

Η ‘μαγιά’ που μένει από αυτή τη διαδικασία πάλης ενάντια στον εργοδοτικό συνδικαλισμό, στις προσπάθειες ενσωμάτωσης και κατάπνιξης του κινήματος, θα χρησιμεύσει για ακόμα πιο αποφασιστικά βήματα, για ακόμα πιο εντατική και σε βάθος δουλειά στους χώρους εργασίας και τα συνδικάτα, ως το επόμενο βήμα κλιμάκωσης της πάλης, την πανεργατική πανελλαδική απεργία στις 27 Νοέμβρη. Είναι χαρακτηριστικό ότι από τις 908 συνολικά αποφάσεις, περισσότερες από 100 προέρχονται από σωματεία που δεν είχαν προηγούμενη δράση με το ΠΑΜΕ, όπως και 6 Ομοσπονδίες. Εδώ ακριβώς εντοπίζεται η ‘μαγιά’ και η απόδειξη του ‘δεσίματος’ των ιδιαίτερων αιτημάτων του χώρου και του κλάδου τους με τη μεγάλη πανελλαδική εργατική-λαϊκή κινητοποίηση. Η παρακαταθήκη που αφήνει η διαδικασία πάλης που οδήγησε στο συλλαλητήριο οφείλεται συν τοις άλλοις στην ικανότητα των κομμουνιστών να πλαισιώνουν τα οικονομικά αιτήματα αιχμής με το στρατηγικό στόχο ανατροπής της δικτατορίας της αστικής τάξης.

Η αμεσότητα της πείνας

Αθήνα, Μεγάλος Λιμός 1941

‘Ο άνθρωπος είναι τόσο πρόστυχος, που όλα τα συνηθίζει στο τέλος’, γράφει ο Ντοστογιέφσκι στο Έγκλημα και τιμωρία. Με βάση την παραπάνω φράση μπορεί να αναρωτηθεί κανείς αν η προστυχιά είναι εγγενές χαρακτηριστικό του ανθρώπου. Είναι ο άνθρωπος εν γένει χυδαίος, ανήθικος και ποταπός; Και πως σχετίζονται αυτά τα χαρακτηριστικά με τη δύναμη της συνήθειας; Ο άνθρωπος συνηθίζει κάθε καινούρια κατάσταση επειδή είναι ποταπός, ανήθικος, δηλαδή πρόστυχος; Με αυτό το τελευταίο ερώτημα θα προσπαθήσουμε να ασχοληθούμε για να αναδείξουμε την ιδεολογική προστυχιά των ταξικών κοινωνιών που εγκλωβίζει τα κατώτερα και πολυπληθέστερα στρώματα της κοινωνίας στην αμεσότητα της κατάστασής τους, και στην οποία το προλεταριάτο έρχεται να αντιπαραθέσει τον καθαρό δρόμο της ανατροπής -καθαρό όχι με την έννοια της μη βίας ή της μη καταπόνησης σωματικής και ψυχικής, αλλά με την έννοια της καθαρότητας της στόχευσης και της σκέψης, της ξεκάθαρης σύλληψης της πραγματικότητας στην κίνησή της και της θέσης του ανθρώπου σε αυτήν.

Το δίκιο του εργάτη

Την περασμένη Πέμπτη η θέληση του εργοδότη έγινε απόφαση του δικαστηρίου. Οι ποινές 12μηνης φυλάκισης, με αναστολή, στον αντιπρόεδρο και σε μέλος του ΔΣ του Συνδικάτου Μετάλλου, για την κατηγορία της ‘παράνομης βίας’, παρά το γεγονός ότι ο εισαγγελέας πρότεινε την αθώωσή τους, στην ουσία αποκρυσταλλώνουν την επιδίωξη άρσης τού δικαιώματος του συνδικαλίζεσθαι των εργαζομένων και αποτελούν άλλο ένα δείγμα της λειτουργίας του αστικού δικαίου και του νόμου. Έρχονται να επιβεβαιώσουν ότι σε συνθήκες δικτατορίας της αστικής τάξης η θέληση του καπιταλιστή, αντικειμενικά καθορισμένη από τη θέση του στις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, είναι κυρίαρχη. Σε αυτή τη θέληση και αυτό το δίκαιο η εργατική τάξη και η πρωτοπορία της έχει να αντιτάξει το δίκιο του εργάτη, που σε αντίθεση με το δίκιο του καπιταλιστή εκφράζει το καθολικό δίκιο, το δίκιο της αταξικής κοινωνίας του μέλλοντος.

Μορφή, περιεχόμενο, και η περίπτωση του Χονγκ Κονγκ

Το σχεδιάκι αυτό -υποστηρικτικό του αντιδραστικού Occupy Central, ή αλλιώς της ‘επανάστασης της ομπρέλας’, ενάντια στον ‘ολοκληρωτισμό’ της ΛΔΚ- μπορεί να διαβαστεί και αλλιώς: Όταν έβρεχε αληθινές επαναστατικές ιδέες οι πολύχρωμες ‘επαναστάσεις’ και τα ‘κινήματα’ κρατούσαν ομπρέλα.

Σε αυτή την ανάρτηση θα αποπειραθούμε να περιγράψουμε εν συντομία το νομικο-πολιτικό σύστημα της Ειδικής Διοικητικής Περιοχής του Χονγκ Κονγκ που ανήκει στην Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, ώστε να προσανατολιστούμε σε ό,τι αφορά την ανεδαφικότητα των αιτημάτων του νέου εγχειρήματος πολιτικής αποσταθεροποίησης και αλλαγής καθεστώτων των ΗΠΑ. Η αποπροσανατολιστική παρουσίαση του Occupy Central από τα δυτικά ΜΜΕ παραπέμπει -σύμφωνα με την προσφιλή τακτική- στην ύπαρξη ενός ανελεύθερου, τυραννικού, δικτατορικού καθεστώτος στην Κίνα, το οποίο απαγορεύει τις δημοκρατικές διαδικασίες στην περιοχή του Χονγκ Κονγκ. Από την άλλη έχουμε και την επιδερμική ανάλυση των οπορτουνιστών η οποία μιλάει για τη σημασία του Occupy Central ως αντίστασης κατά του νεοφιλελευθερισμού. Ας δούμε με ποιο τρόπο και οι δύο αυτές προσεγγίσεις είναι διαστρεβλωτικές της πραγματικότητας, καθώς αποσιωπούν σημαντικά στοιχεία της προκειμένου να αποπροσανατολίσουν από την πολιτική αποσταθεροποίησης στο κατώφλι ενός ακόμη ανταγωνιστή του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.